Η εμβάθυνση της συνεργασίας Ελλάδας – ΗΠΑ εξελίσσεται την τελευταία δεκαετία με γεωμετρική πρόοδο. Οι διμερείς σχέσεις έχουν αποκτήσει τη δική τους δυναμική και δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται απαραίτητα μέσα από το πρίσμα της τριγωνικής σχέσης που περιλαμβάνει και την Τουρκία. Προφανώς, η γειτονική μας χώρα αποτελεί μέρος ενός δύσκολου περιφερειακού παζλ και σε πολλές από τις αποφάσεις και τους σχεδιασμούς, για ευνόητους λόγους, δεν μπορεί να αγνοηθεί ούτε από την Αθήνα ούτε από την Ουάσιγκτον. Ωστόσο, είναι επίσης σαφές ότι εδώ και αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα η Ελλάδα αποκτά τον δικό της αυτοτελή ρόλο.
Σε ιδιωτικές συζητήσεις, αλλά και σε δημόσιες τοποθετήσεις, αρμόδιοι Αμερικανοί αξιωματούχοι διαμηνύουν ότι η Ελλάδα, με προστιθέμενη αξία την εκπλήρωση των υποχρεώσεών της στο ΝΑΤΟ και την αξιοπιστία της στη διαχείριση σειράς ζητημάτων, αποτελεί όλο και περισσότερο μέρος των στρατηγικών σχεδιασμών των ΗΠΑ είτε αυτοί αφορούν το στρατιωτικό πεδίο είτε το ενεργειακό.
Οι ΗΠΑ έχουν επανειλημμένως υπογραμμίσει τη στρατηγική αξία της Κρήτης και της Αλεξανδρούπολης στην Ανατολική Μεσόγειο και τα Βαλκάνια. Η συμβολή της βάσης της Σούδας για την προβολή της αμερικανικής ισχύος στην περιοχή επιβεβαιώθηκε πρόσφατα με τον πόλεμο στη Γάζα. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τον κομβικό ρόλο που διαδραματίζει το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης τόσο για τη μεταφορά στρατιωτικού υλικού όσο και για την ενεργειακή ενίσχυση – απεξάρτηση, προσδίδοντας στην Ελλάδα αυξημένα στρατηγικά χαρακτηριστικά.
Την ίδια ώρα, ένα ενδιαφέρον εύρημα της δημοσκόπησης της Pulse για την «Κ», που παρουσιάστηκε στο συνέδριο που διοργάνωσε πριν από λίγες ημέρες στην Ουάσιγκτον η αγγλόφωνη έκδοση της «Κ» μαζί με το Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών και το Συμβούλιο Ελληνοαμερικανικής Ηγεσίας, είναι η αισθητά θετικότερη εικόνα των Ελλήνων για τις ΗΠΑ σε σχέση με το παρελθόν. Αυτό, σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει σε άλλες χώρες της περιοχής.
Η σχέση Ελλάδας – Αμερικής ωριμάζει και χαρακτηρίζεται από συνέπεια και συνέχεια, όπως επιβεβαιώνει και το γεγονός ότι οι αλλαγές κυβερνήσεων και στις δύο χώρες (Ομπάμα, Τραμπ, Μπάιντεν στις ΗΠΑ – Σαμαράς, Τσίπρας, Μητσοτάκης στην Ελλάδα) δεν επηρέασαν αυτή την πορεία εμβάθυνσης.
Η συμπεριφορά της γείτονος είναι υπαρκτό ζήτημα και δεν απασχολεί μόνο την Ελλάδα, αλλά και την Αμερική. Ωστόσο, η ενίοτε εμμονική προσέγγιση όλων των ζητημάτων μέσα από το πλαίσιο της τριγωνικής σχέσης που εστιάζει σε συγκρίσεις και συσχετισμούς με την Τουρκία, δεν είναι απαραίτητα η πιο αποτελεσματική. Εχοντας ανακάμψει από την οικονομική κρίση, η Ελλάδα έχει κάθε λόγο να συμπεριφέρεται και να συνδιαλέγεται προβάλλοντας το δικό της αποτύπωμα στην περιφερειακή διπλωματία και την ασφάλεια, όπως και στην ενέργεια – σ’ αυτή τη φάση ως σημαντική πηγή εισόδου στα Βαλκάνια και στην υπόλοιπη Ευρώπη, μελλοντικά ενδεχομένως και ως παραγωγός ενέργειας η ίδια.