Μπορεί ο Στέφανος Κασσελάκης με το πέρασμά του να εκμηδένισε την πολυθρύλητη εκδήλωση των τριών στελεχών που αναζητούσαν τον αντίπαλο του Κυριάκου Μητσοτάκη, αλλά το ερώτημα που έθεσαν παραμένει ακόμη αναπάντητο. Το «απέναντι στον Μητσοτάκη ποιος;» δεν απαντήθηκε, όχι μόνον επειδή δεν τόλμησαν να προτείνουν κάποιο πρόσωπο οι τρεις πρωταγωνιστές (Εφη Αχτσιόγλου, Μανώλης Χριστοδουλάκης και Διονύσης Τεμπονέρας) ή έστω μια εναλλακτική πολιτική, αλλά κυρίως επειδή το πρόσωπο και η πολιτική που περιέγραφαν ότι ασκείται στη χώρα δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα.
Μίλησαν πάνω-κάτω και οι τρεις για μια κατάσταση που αν κάποιος τους έπαιρνε στα σοβαρά, βγαίνοντας από το θέατρο της εκδήλωσης έπρεπε να κοιτάξει στη γωνία αν έρχονται και τα… τανκς. Οι ανατριχιαστικές περιγραφές τους για την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα και την ποιότητα της Δημοκρατίας δεν ήταν απλώς οι συνηθισμένες υπερβολές στο παιχνίδι της κομματικής αντιπαράθεσης, αλλά ήταν εκτός τόπου και χρόνου. Αν επιμένουν να θεωρούν τον Μητσοτάκη ακροδεξιό ή ακραίο φιλελεύθερο, τότε έχουν χάσει το έργο και ζουν σε έναν άλλο κόσμο που μπορεί να είναι εφικτός αλλά εν προκειμένω δεν είναι υπαρκτός.
Αν επιμένουν να θεωρούν τον πρωθυπουργό ακροδεξιό ή ακραίο φιλελεύθερο, τότε έχουν χάσει το έργο και ζουν σε έναν άλλο κόσμο.
Ο πρωθυπουργός μάλλον είναι πολύ τυχερός άνθρωπος, καθώς με τέτοιες προσεγγίσεις μπορεί να συνεχίσει να αλωνίζει στον χώρο του Κέντρου και να αφήσει τους αντιπάλους του να φαντασιώνονται ό,τι τους κατέβει. Στα κοινωνικά θέματα και στα ζητήματα δικαιωμάτων, για πάνω από τέσσερα χρόνια ο Μητσοτάκης τούς έχει κλέψει την ταυτότητα και τον ακολουθούν ασθμαίνοντες. Για τον λόγο αυτό μάλιστα πολλές φορές έχει συγκρουστεί με τη δεξιά – βαθιά νεοδημοκρατική πτέρυγα, που θα τον είχε κατασπαράξει αν δεν ήταν πολιτικά πανίσχυρος.
Οι τρεις πολιτικοί, λοιπόν, δίστασαν να διατυπώσουν μια στοιχειώδη τολμηρή πολιτική θέση πέραν των τετριμμένων συνθημάτων και των ύμνων στις ηγεσίες τους, με την κ. Αχτσιόγλου να περιγράφει απλώς τον αλάνθαστο εαυτό της. Σε μια συζήτηση υποτίθεται για τη λεγόμενη ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς, κανείς δεν κατάλαβε τι δουλειά είχαν άραγε οι διαχρονικοί υβριστές του ΠΑΣΟΚ. Αυτοί που πετροβολούσαν τα στελέχη του στις δύσκολες εποχές για τη χώρα εν μέση οδώ πριν από μερικά χρόνια και τώρα που πνέουν τα λοίσθια απλώς αναζητούν σανίδα σωτηρίας.
Αλλωστε την απάντηση για το ποιος και σε τι ρόλο την έδωσαν οι πολίτες πριν από λίγους μήνες. Από ό,τι φαίνεται έως τώρα δεν έχουν αλλάξει άποψη, όχι μόνο διότι η κυβέρνηση σε γενικές γραμμές δεν τα πάει και άσχημα, αλλά κυρίως διότι δεν έχει φανεί στον ορίζοντα κάποιος καλύτερος του Μητσοτάκη για να κυβερνήσει. Προφανώς αυτά δεν μένουν έτσι στο διηνεκές και πάντοτε έρχεται η ώρα που οι πολιτικοί συσχετισμοί αλλάζουν και γίνονται ανατροπές, αλλά προς το παρόν δεν προκύπτει από κάπου μια τέτοια δυναμική. Ο επόμενος σταθμός που θα ξαναμετρηθούν όλοι και όλα είναι σε λίγους μήνες στις ευρωεκλογές και έως τότε έχουν όλοι τον χρόνο τους για να δουν ποιον θα προτάξουν απέναντι στον Μητσοτάκη.