Μάλλον ζηλόφθονα παρακολουθήσαμε τη δοκιμαστική πτήση του τουρκικής κατασκευής μαχητικού αεροπλάνου 5ης γενιάς, τεχνολογίας stealth. Η μαζική παραγωγή του θα αρχίσει περί το 2029, όπως υποστηρίζει η τουρκική αεροδιαστημική εταιρεία ΤΑΙ που το κατασκεύασε. Φυσικά ακούστηκαν οι γνωστές προτροπές για να αρχίσουμε κι εμείς να κατασκευάζουμε αεροπλάνα και άλλα οπλικά συστήματα, αλλά με λεκτικά γιουρούσια και ευχολόγια δεν κτίζεται πολεμική βιομηχανία. Εκτός από καλή θέληση χρειάζονται και κάποια άλλα πράγματα που στην πατρίδα μας δεν υπάρχουν. Το κυριότερο των οποίων είναι η κοινωνική αποδοχή της αναγκαιότητας η Ελλάδα να παραγάγει όπλα. Διότι πολεμική βιομηχανία δεν μπορεί να δημιουργηθεί εν κενώ κοινωνίας.
Και στην Ελλάδα, εδώ και πολλές δεκαετίες, ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας μας θεωρεί πως τα κονδύλια για εξοπλισμούς αφαιρούνται από τα κονδύλια που θα μπορούσαν να κατευθυνθούν σε κοινωνικές δαπάνες. Ετσι έχουν διαπαιδαγωγηθεί τρεις γενιές Ελλήνων. Δεν είναι μόνον ο αριστερός πασιφισμός που σε γενικές γραμμές ήταν και παραμένει αφελής και άδολος. Ηταν και η δόλια προσπάθεια να υπονομευθεί η πολεμική μας ισχύς στο πλαίσιο της νατοϊκής συμμαχίας, την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου. Αυτά τα κατάλοιπα επιβιώνουν, υψώνοντας τα γνωστά εμπόδια που διέλυσαν την πολεμική μας βιομηχανία, κυρίως στη δεκαετία του 1980. Η κοινωνική συναίνεση είναι απαραίτητη διότι η πολεμική βιομηχανία δεν δημιουργείται από τη μια μέρα στην άλλη, απαιτεί διάρκεια και πολιτική ομοψυχία, ώστε η εναλλαγή των κυβερνήσεων να μην ανατρέπει τον προγραμματισμό.
Η κοινωνία μας και η πολιτική τάξη ποτέ δεν ιεράρχησαν ως επιλογή πρώτης ανάγκης την παραγωγή όπλων.
Η τουρκική κοινωνία από την άλλη πλευρά, με ένα αυταρχικό πολιτικό σύστημα που δεν αφήνει πολλά περιθώρια για διαμαρτυρίες και άλλου τύπου ευαισθησίες, είναι κατά βάση μια πολεμική κοινωνία. Διαρκώς, σε κάποια γειτονική περιοχή, διεξάγει στρατιωτικές επιχειρήσεις, άμεσα ή δι’ αντιπροσώπων. Εχει συνηθίσει στην εικόνα των φερέτρων. Στην Ελλάδα, μια φρεγάτα θελήσαμε να στείλουμε σε μια εμπόλεμη ζώνη για να παρατηρεί κι έγινε κακός χαμός.
Συνεπώς, το ότι βρισκόμαστε πολύ πίσω σε αυτόν τον τομέα από τους γείτονές μας οφείλεται στο ότι η κοινωνία μας και η πολιτική τάξη ποτέ δεν ιεράρχησαν ως επιλογή πρώτης ανάγκης την ύπαρξη πολεμικής βιομηχανίας.
