Προχθές η Σουηδία έγινε το 32ο μέλος του ΝΑΤΟ ακολουθώντας τα βήματα της Φινλανδίας. Και οι δύο χώρες εγκατέλειψαν ουδετερότητα πολλών δεκαετιών διότι αισθάνθηκαν πως απειλούνται από τη ρωσική επιθετικότητα.
Η εισβολή των ρωσικών στρατευμάτων στην Ουκρανία, πριν από δύο χρόνια, σήμανε συναγερμό σε αυτά τα δύο κράτη. Τελικά τι κέρδισε η Ρωσία από αυτή την εισβολή; Προφανώς τίποτα. Σήμερα, μπορούμε με άνεση να πούμε πως η Ρωσία του Πούτιν έπαιξε και έχασε. Από τη στιγμή που δεν μπόρεσε μέσα σε λίγα 24ωρα να λυγίσει την αντίσταση των Ουκρανών –παρά τις αντίθετες προβλέψεις «έγκυρων» εγχώριων αναλυτών– και να επιτύχει τους αντικειμενικούς στόχους που είχε θέσει, ήταν μοιραίο να εμπλακεί σε μια μακροχρόνια σύρραξη με τις γνωστές πολιτικές, οικονομικές και διπλωματικές συνέπειες.
Ο Βλαντιμίρ Πούτιν και οι συνεργάτες του όταν αποφάσιζαν την εισβολή στην Ουκρανία δεν εκπόνησαν ένα plan b αν τα πράγματα δεν εξελίσσονταν με βάση τους δικούς τους σχεδιασμούς. Δεν τους πέρασε καν από το μυαλό πως οι Ουκρανοί θα πρόβαλαν τέτοια παθιασμένη αντίσταση. Και πώς να το σκεφτούν όταν θεωρούν πως η Ουκρανία, ως έθνος και ως κρατική υπόσταση δεν έχει κανένα λόγο ύπαρξης. Δεν έχει Ιστορία, δεν έχει και λαό. Για ποια ιδανικά και για ποια σημαία να πολεμήσουν οι Ουκρανοί στρατιώτες!
Ο Πούτιν και η ομάδα του θεωρούν πως η ανασύσταση της σοβιετικής αυτοκρατορίας, στη σύγχρονη μορφή, αποτελεί μια ιστορική αναγκαιότητα.
Μια νεοναζιστική συμμορία καταπιέζει τους πολίτες οι οποίοι περιμένουν τη στιγμή που θα αποναζιστικοποιηθεί η πατρίδα τους. Και αυτό ήταν το κύριο αντικείμενο της ρωσικής εισβολής και παραμένει ακόμα. Επειδή η ηγεσία του Κρεμλίνου, όλοι παιδιά του σοβιετικού καθεστώτος, πιστεύουν πως η διάλυση της ΕΣΣΔ ήταν ένα ιστορικό λάθος, νομίζουν πως την ίδια εκτίμηση κάνουν και οι λαοί που αποτελούσαν το σοβιετικό imperium.
Ο Πούτιν και η ομάδα του θεωρούν πως η ανασύσταση της σοβιετικής αυτοκρατορίας, στη σύγχρονη μορφή, αποτελεί μια ιστορική αναγκαιότητα. Και προς αυτή την κατεύθυνση κινούνται, όπως μαρτυρούν μια σειρά από κινήσεις τους στην περιοχή, εδώ και πολλά χρόνια.
Είναι γνωστό πως τα ολοκληρωτικά καθεστώτα είναι εκ της φύσεώς τους επιθετικά – αναθεωρητικά. Περιφρονούν τη διεθνή νομιμότητα και κινούνται με βάση τον νόμο του ισχυρότερου. Η ηγετική ομάδα τους πιστεύει πως συνομιλεί με την Ιστορία, νομίζει πως ο προορισμός της υπακούει σε υπερκόσμια κελεύσματα, αντιμετωπίζει τους άλλους λαούς όχι μόνον με την υπεροψία του ανώτερου, αλλά κυρίως με την αίσθηση πως αυτοί οι λαοί είναι κατώτεροι. Και ένας κατώτερος λαός δεν μπορεί να είναι ανεξάρτητος.
Επί Σοβιετικής Ενώσεως υπήρχε το δόγμα Μπρέζνιεφ –το πρόβλημα μιας σοσιαλιστικής χώρας αποτελεί πρόβλημα ολόκληρου του σοσιαλιστικού στρατοπέδου–, το δόγμα Πούτιν συνοψίζεται στο ότι η Ρωσία δεν μπορεί να συνορεύει με χώρες που τις θεωρεί μη φιλικές. Και στο μέτρο που δύναται, επιχειρεί να τις καταστήσει φιλικές με οποιονδήποτε τρόπο.