Ο Δημήτρης Φύσσας κηδεύεται σήμερα στο αποτεφρωτήριο της Ριτσώνας. «Ντυμένος μες την πίστη του σεμνότατα», όπως θα ‘λεγε και ο Καβάφης. Τον γνώρισα με την ευκαιρία της έκδοσης του μυθιστορήματός του «Πλατεία Λένιν, πρώην Συντάγματος», εκδόσεις Βιβλιοπωλείο της Εστίας. Μια ιδιοφυής υπόθεση. Τον Εμφύλιο τον έχουν κερδίσει οι κομμουνιστές, στην Ελλάδα έχει επικρατήσει ο υπαρκτός σοσιαλισμός, το Πολυτεχνείο είναι εξέγερση κατά του κομμουνιστικού κράτος. Το μυθιστόρημα ξεκινά με τη μεγάλη γιορτή –εν είδει πολεμικής αρετής– στο Παναθηναϊκό Στάδιο με κεντρικό ομιλητή τον «Ποιητή». Παρά τη ζέστη, ο ίδιος φοράει την αγαπημένη του γούνα και μιλάει «για όλα». «Για όλα;» Ναι, «για όλα». Η φυσιογνωμία του Γιάννη Ρίτσου διαγράφεται σαν υδατογράφημα στο χαρτονόμισμα της αφήγησης. Ενα μυθιστόρημα που αδικήθηκε από τον κομφορμισμό της λογοτεχνικής δημοσιότητας. Συναντηθήκαμε και γίναμε φίλοι. Οχι με τον τρόπο της καταναγκαστικής φιλίας, που απαιτεί παρουσία και συνεχή επικοινωνία. Μπορεί να είχαν περάσει δύο χρόνια από την τελευταία μας συνομιλία, όμως, η επόμενη ήταν σαν να τη συνεχίζαμε.
Αφού τον γνώρισα έμαθα για το παρελθόν του. Ηταν διάσημος για τη φοιτητική του θητεία στις τάξεις της ΚΝΕ. Δεν το ήξερα, όμως, δεν με ενδιέφερε κιόλας. Με τον Δημήτρη, απ’ ό,τι θυμάμαι, δεν είχαμε μιλήσει ποτέ πολιτικά. Μοιραζόμασταν την αγάπη και το ενδιαφέρον μας για τη λογοτεχνία. Ηταν δεινός αναγνώστης. Το λέω από προσωπική πείρα. Στο πεδίο εμπεδώθηκαν η φιλία μας και ο αλληλοσεβασμός. Τίποτε ιδιαίτερο θα μου πείτε, όμως, τόσο σπάνιο στους καιρούς μας. Θαύμαζα την αμεσότητά του, την ντομπροσύνη του και την άνεση με την οποία αντιμετώπιζε τα προβλήματα της ζωής του. Φιλόλογος φροντιστής; Γιατί όχι; Εβγαλε στο παζάρι την απέραντη βιβλιοθήκη του; Μακάρι να είχα το κουράγιο να το κάνω. Ακουγα την εκπομπή του «Το Φελέκι» στον 9,84 και πάντα διάβαζα τα άρθρα του στην Athens Voice. Ενας Αθηναίος που μπορεί να κυκλοφορούσε με Τ-shirt και ποδήλατο, αλλά ήξερε να αναγνωρίζει την ομορφιά της ζωής στην πόλη του. Ποιος άλλος θα μπορούσε να γράψει βιβλίο για όλους τους κινηματογράφους της Αθήνας; Χρειαζόταν ο ευπατρίδης από τα Πατήσια.
Αντίο, φίλε Δημήτρη. Πέθανες με τον καλό θάνατο. Χωρίς το βάσανο της αρρώστιας που ταπεινώνει το σώμα και καταρρακώνει το ηθικό. Σε ζηλεύω γι’ αυτό. Και εύχομαι, τώρα που η παρουσία σου δεν ενοχλεί τον κομφορμισμό της δημοκρατίας των γραμμάτων μας, το έργο σου να βρει τη θέση όπου του αξίζει. Ελπίζω η «Πλατεία Λένιν» να ξαναζωντανέψει και να βρει τους αναγνώστες που την περιμένουν χωρίς να το ξέρουν. Οσο για τον χαρακτήρα σου, την ντομπροσύνη και την ειλικρίνειά σου, ας μείνουν ως αποτύπωμα σε όσους είχαν την τύχη να σε γνωρίσουν όπως εγώ.