Δεν ξέρω πώς θα αισθανόμουν αν κάποιοι, με αφορμή το δικό μου πένθος, κήρυσσαν γενική απεργία προβάλλοντας οικονομικά τους αιτήματα. Μάλλον άβολα, θα έλεγα. Και δεν μιλάω για όσους βρήκαν μια ακόμη ευκαιρία να πετάξουν μολότοφ στους αστυνομικούς. Μιλάω για το συντεταγμένο συνδικαλιστικό κίνημα και τα πολιτικά κόμματα που το καθοδηγούν. Πώς είναι δυνατόν να λες ότι θα απεργήσω απαιτώντας αυξήσεις με αφορμή την επέτειο από την τραγωδία στα Τέμπη; Δεν είναι ασέβεια στη μνήμη των νεκρών και επίδειξη εγωισμού εκ μέρους των ζωντανών που εκμεταλλεύονται τη συναισθηματική φόρτιση όχι μόνον των οικείων και φίλων αλλά και ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας; Δεν ξέρω πώς το αντιλαμβάνονται όσοι έχασαν κάποιον δικό τους στο δυστύχημα που αποκάλυψε τη μοίρα της χώρας μας. Δεν μπορώ να μπω στη θέση τους. Η ζωή τους κόπηκε στα δύο. Καλύτερα να σου κόψουν και τα δύο πόδια παρά να χάσεις το παιδί σου. Πώς είναι δυνατόν να μην το βλέπουν αυτό οι συνδικαλιστές; Εκτός κι αν θέλουν να μας πουν πως διεκδικούν αυξήσεις λόγω υπερβάλλουσας ευαισθησίας. Αυτήν που δεν διαθέτουμε εμείς οι υπόλοιποι που δεν απεργήσαμε ούτε διαδηλώσαμε χθες. Οπως και δεν απεργήσαμε ούτε διαδηλώσαμε μετά την εκατόμβη στο Μάτι. Δεν θα πολιτικολογήσω. Το ζήτημα αφορά την κοινωνική μας συμπεριφορά. Την αδυναμία μας, ως κοινωνία, να πενθήσουμε τους νεκρούς μας με τον σεβασμό που τους πρέπει, κρατώντας τους μακριά από τα δικά μας προβλήματα. Αυτά, δυστυχώς, δεν τους αφορούν.
Πόσο πιο ειλικρινές θα ήταν ένα σιωπηλό συλλαλητήριο όπου θα ακούγονταν μόνον τα ονόματα των νεκρών; Ενα συλλαλητήριο που θα υπενθύμιζε στους ενόχους της τραγωδίας, ακόμη και σε όσους συνεχίζουν να κρύβονται, ότι δεν δικαιούνται να κοιμούνται ήσυχοι. Ή τουλάχιστον να τους κάνει να αναρωτηθούν πώς είναι δυνατόν να κοιμούνται ήσυχοι; Οχι επειδή η δικαιοσύνη θα τους αποκαλύψει. Με όλον τον σεβασμό στον θεσμό όποια πορίσματά της δεν πρόκειται να επιφέρουν την ηθική κάθαρση που είναι και το ζητούμενο. Είναι απαραίτητο να βρεθούν όσοι ενέχονται στο τραγικό δυστύχημα, όπως είναι απαραίτητη, αλλά δυσκολότερη, η ανακούφιση του ηθικού βάρους που έριξε πάνω σε όλους μας ο φριχτός θάνατος τόσων νέων παιδιών, και όχι μόνον. Σκέφτομαι τους μηχανοδηγούς και τις οικογένειές τους. Ας μάθουμε να πενθούμε τους νεκρούς μας. Χωρίς περιστροφές. Με τη συνείδηση ότι μας είναι πολύτιμοι επειδή, χάρη σ’ αυτούς, εμείς οι ζωντανοί αντιλαμβανόμαστε την αξία της ζωής. Στο Μάτι είχαμε πάνω από 100 νεκρούς, και πόσους βαριά τραυματισμένους, στα Τέμπη 57 και πόσους βαριά τραυματισμένους, από τροχαία κάπου τόσους κάθε χρόνο και πόσους βαριά τραυματισμένους. Περισυλλογή μας πρέπει και όχι φωνές.
