Ο καγχασμός ήταν αλύπητος. Βλέποντας την τροπή που έπαιρναν τα πράγματα, πριν από τη ματαίωση της νέας εσωκομματικής κάλπης στον ΣΥΡΙΖΑ, ο κυβερνητικός παράγων κάγχαζε δίχως έλεος: «Η Γεροβασίλη», έλεγε, «είναι ο Μεϊμαράκης. Μόνο που ο Κασσελάκης δεν είναι Μητσοτάκης».
Τι ήθελε να πει με αυτήν την πολιτικά μη ορθή παρομοίωση; Οτι η αντιπρόεδρος της Βουλής βρέθηκε απέναντι στον νέο πρόεδρο ως εκπρόσωπος του κομματικού κατεστημένου, πράγμα που επέτρεψε στον οιονεί αντίπαλό της να ενισχύσει το ατού στο εσωκομματικό ακροατήριο. Να δικαιωθεί ως ο αντισυστημικός, που ήρθε για να ανακαινίσει από τα θεμέλια το κόμμα των ηττημένων.
Αυτό το σχήμα και την πιθανότατη εκλογική του επίδραση στο συριζαϊκό σώμα θα διάβασαν μάλλον και οι πιο πονηρές κεφαλές του βαθέος ΣΥΡΙΖΑ. Γι’ αυτό εργάστηκαν εντατικά ώστε να αποτρέψουν την επαναφόρτιση του Κασσελάκη, που θα σήμαινε και την οριστική αποκαθήλωσή τους.
Το πιο νέο που έχει να επιδείξει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο ήδη ξοδεμένος επικοινωνιακά πρόεδρός του. Το οξύμωρο είναι ότι ευθύνεται και ο ίδιος γι’ αυτή τη στελεχιακή γήρανση. Η έλευσή του στην Κουμουνδούρου προκάλεσε και την έξοδο των στελεχών της δικής του γενιάς.
Τι σημαίνουν οι ασπασμοί και τα δείπνα των παραλίγο αντιπάλων.
Αυτό που είπε ο ίδιος για την ανάδειξή του («αν ο ΣΥΡΙΖΑ λειτουργούσε σωστά δεν θα είχα εκλεγεί εγώ πρόεδρος») θα μπορούσε να το προεκτείνει κανείς και στην περίπτωση της παραλίγο αντιπάλου του: αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε βρεθεί στα χέρια του Κασσελάκη, δεν θα μπορούσε να προβάλει ως υποψήφια αρχηγός η Γεροβασίλη. Αν ο νέος πρόεδρος είχε ενδιαφερθεί να αποφύγει τη ρήξη με τα στελέχη που συγκροτούν τώρα τη Νέα Αριστερά, δεν θα είχε αδειάσει η βιτρίνα του ΣΥΡΙΖΑ.
Μ’ αυτόν τον τρόπο εξηγείται και η αλλόκοτα γρήγορη συμφιλίωση των μονομάχων – οι δημόσιοι ασπασμοί και τα δείπνα. Ο ανταγωνισμός τους προϋποθέτει μια συμβιωτική αλληλοπεριχώρηση: επειδή εκείνος θέλει να μονοπωλεί την «ανανέωση» του ΣΥΡΙΖΑ, αφήνει σε εκείνη τον χώρο να εκπροσωπεί την ανάγκη για επιστροφή στη «σοβαρότητα» και την «κανονικότητα» του κόμματος.
Για να υπάρξει, ο Κασσελάκης έχει ανάγκη μια Γεροβασίλη (και έναν Παππά και, βεβαίως, έναν Φλαμπουράρη). Για να του συγχωρούνται η αδεξιότητα και τα πολιτικά του ελλείμματα, πρέπει να έχει ως κολακευτικό μέτρο σύγκρισης τις κουρασμένες επιβιώσεις του κυβερνητικού παρελθόντος του ΣΥΡΙΖΑ, που φαντάζουν ακόμη πιο απωθητικές από τη σκέτη χρυσόσκονη. Και αντιστρόφως: οι παλιοί βρίσκουν ρόλο μόνο ως θεματοφύλακες της κομματικής παράδοσης έναντι του επιθετικού μπουρλέσκ.
Ετσι κυλάει η ζωή στο συριζαϊκό ενυδρείο. Ζωηρή και πολύχρωμη. Και διαρκώς ασύμπτωτη με την αχανή ζωή έξω από το διπλό τζάμι.