Υπάρχουν φορές που ένας θάνατος μπορεί να εμπνεύσει ήθος. Να υπενθυμίσει δηλαδή στους ζώντες το μέτρο της ευποιίας και της φιλοπατρίας, όπως το έπραξε στη ζωή του ο Κώστας Αποστολίδης. Για τον πανάξιο αυτόν άνθρωπο εγράφησαν ήδη πολλά στην εφημερίδα αυτή, την «Καθημερινή», την οποία αγαπούσε και εκτιμούσε. Αλλά σε περιπτώσεις όπως τη δική του, το αποτύπωμα του βίου δεν εξαντλείται στον κύκλο της οικογενείας, των φίλων και της εργασίας. Ούτε περιορίζεται στην έκταση της δικής του ζωής, καθώς αυτό που πέτυχε ο Κώστας Αποστολίδης δεν ήταν μόνο να δημιουργήσει το θαύμα της Raycap, ούτε να ευεργετήσει την πόλη του, τη Δράμα. Η τεράστια προσφορά του είναι πέραν αυτών, καθώς κληροδοτεί ένα μέγεθος ηθικό, μια αξιακή κλίμακα και έναν τρόπο ιεράρχησης των μικρών και των μεγάλων της ζωής.
Εκείνη η ηρωική γενιά που έχτισε τη χώρα στη Μεταπολίτευση και μετά, που διέσχισε το σώμα της μεταπολεμικής Ελλάδας, που πάσχισε για τον υψηλό στόχο με προσήλωση, αφήνει στη δική μας εποχή ένα υπόδειγμα. Ο Κώστας Αποστολίδης, γεννημένος το 1948, έζησε αφενός την Ελλάδα σε όλες τις μεταμορφώσεις της και αφετέρου προχώρησε στη δική του αυτοπραγμάτωση χωρίς ίχνος έπαρσης. Θα έλεγε κανείς πως ήταν διαποτισμένος από την ιδέα του ιερού. Της ιερότητας της ζωής και της μοναδικότητας κάθε ανθρώπου.
Η Δράμα, η πόλη του, πολλαπλώς ευεργετημένη από τις πρωτοβουλίες του, μας δείχνει τον τρόπο που μια πατρίδα μπορεί να υποδεχθεί την πίστη στην πρόοδο. Για τον Κώστα Αποστολίδη πρόοδος ήταν να στηρίζει τους συμπατριώτες του δίνοντας θέσεις εργασίας, τονώνοντας την οικονομία, αναστηλώνοντας σχολεία και μνημεία, καλλιεργώντας ένα όραμα για το αύριο. Η δράση του αξίζει να μελετηθεί ως ένα παράδειγμα ανιδιοτέλειας και εθνικής/τοπικής προσφοράς και παράλληλα να αντιπαρατεθεί με το μέγεθος της ιδιοτέλειας και του κυνισμού που χαρακτηρίζει τη χώρα μας.
Ισως αυτά τα μεγαλόσχημα λόγια να προκαλούσαν αμηχανία στον ίδιον. Οπως έχει ειπωθεί επανειλημμένως, ο Κώστας Αποστολίδης ήταν άνθρωπος της πράξης και όχι των λόγων. Διαρκώς γεννούσε ιδέες και τις έκανε πράξη. Θα σταθώ και σε μία ακόμη διάσταση. Τη διάσταση της ιδιαίτερης πατρίδας, την οποία τίμησε και με το παραπάνω ως ένα αντίδωρο ζωής. Η αγάπη για την ιδιαίτερη πατρίδα είναι ίδιον του ελληνισμού και μακάρι να βλέπαμε εμπράκτως αυτήν την αγάπη να γίνεται έργο. Οπως έκανε ο Κώστας Αποστολίδης.