Το πλήθος μετράει. Οι επώνυμες καταγγελίες όσων Ελλήνων του εξωτερικού ήλθαν σε ακούσια ψηφιακή επαφή με την ευρωβουλευτή Αννα Μισέλ Ασημακοπούλου είναι πάρα πολλές για να μπορούν να ισοφαριστούν από τον δικό της ισχυρισμό ότι είχε «συλλέξει» τα στοιχεία τους με τη συναίνεσή τους. Θα χρειάζονταν τόνοι κακής πίστης για να πιστέψει κανείς ότι όλοι οι καταγγέλλοντες συμμετέχουν σε αντι-ασημακοπουλική συνωμοσία – ή έπαθαν ξαφνικά μαζική αμνησία και δεν θυμούνται να έχουν δώσει τη συναίνεσή τους.
Η κυβέρνηση έχει τρεις τρόπους προκειμένου να αντιμετωπίσει την κατηγορία ότι τα προσωπικά δεδομένα πολιτών διέρρευσαν από το κράτος. Ο ένας είναι η συγκατάβαση: Ελα, μωρέ, σιγά. Κάθε μέρα τα εισερχόμενά μας γεμίζουν με κακόβουλα spam και διαφημιστικά σκουπίδια. Σιγά την παραβίαση. Δεν θα κάτσουμε τώρα να απολογηθούμε για ένα ευγενικό e-mail.
Ο δεύτερος τρόπος, που ήδη δειλά ακολουθείται, είναι να δίνονται μεγαλόστομες διαβεβαιώσεις ότι «η καταγγελία χρήζει διερεύνησης» και η «έρευνα της Αρχής Προστασίας Δεδομένων είναι ευπρόσδεκτη». Από διαβεβαίωση σε διαβεβαίωση, θα κυλήσει έτσι λίγος χρόνος μέχρι το θέμα να ξεχαστεί.
Οταν ανοίγουν τρύπες στην ψηφιακή διακυβέρνηση.
Ο τρίτος τρόπος είναι να επιχειρήσει η κυβέρνηση να στρέψει την υπόθεση υπέρ της. Να μην αφεθεί στα ευχολόγια για «εμπιστοσύνη» στις Ανεξάρτητες Αρχές και στους κούφιους όρκους για «άπλετα φώτα». Να αναλάβει η ίδια μια σοβαρή διοικητική έρευνα, που θα καταδείξει από πού διέρρευσαν τα δεδομένα και, κυρίως, με ευθύνη τίνος.
Κάθε κίνηση στα ψηφιακά αρχεία του κράτους αφήνει ίχνος. Τεχνικά ο έλεγχος μπορεί να έχει ολοκληρωθεί σε λίγες ημέρες. Το ίδιο ισχύει και για τις επικοινωνίες της ευρωβουλευτού. Θα μπορούσε η ίδια να «ανοίξει» αυτοβούλως στην έρευνα τους λογαριασμούς του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου της, χωρίς να περιμένει τυχόν ανακριτικές ενέργειες, ώστε να φανεί η προέλευση των δεδομένων.
Το ζήτημα υπερβαίνει κατά πολύ τη μοίρα μιας πολιτεύτριας. Η υποψία για την πληροφοριακή ασφάλεια των δεδομένων δεν στιγματίζει μόνο την επιστολική ψήφο, δίνοντας έρεισμα και σε όσους θα ήθελαν ιδιοτελώς να αποτρέψουν την επέκτασή της στις εθνικές εκλογές. Η υποψία δίνει τροφή και στη χύδην δαιμονολογία για τις εφαρμογές του ψηφιακού κράτους και κηλιδώνει ίσως το μεγαλύτερο μεταρρυθμιστικό πρόταγμα της κυβέρνησης – την ηλεκτρονική διακυβέρνηση. Πώς θα προχωρήσει, ας πούμε, η κάρτα του πολίτη, αν μείνει η σκιά ότι μπορούν στο σύστημα να τρυπώνουν ατιμώρητα τυφλοπόντικες;
Η κυβέρνηση είναι μόνη. Η αντιπολίτευση δεν μπορεί να την πιέσει. Για μια τέτοια πλειοψηφία είναι εύκολο να επιλέξει την παρασιώπηση. Κάθε φορά που το κάνει όμως –που χρησιμοποιεί την ισχύ της για να αυτοπροστατευθεί– καίει και λίγη από τη νομιμοποίησή της. Ο αυτοέλεγχος θα ήταν αποτελεσματικότερη αυτοπροστασία.
