Η εκλογική αναμέτρηση του Νοεμβρίου στις ΗΠΑ για την ανάδειξη του νέου προέδρου έχει προκαλέσει συναγερμό σε όλη τη φιλελεύθερη Ευρώπη. Σε χώρες όπως η Γερμανία επικρατεί ο τρόμος του «κενού». Πώς θα μπορέσει να κινηθεί στη διεθνή σκακιέρα το Βερολίνο δίχως την ενισχυμένη αμερικανική αμυντική ομπρέλα; Σε χώρες όπως η Γαλλία επικρατεί ο φόβος της αδυναμίας. Η επιρροή της Γαλλίας στη Δυτική Αφρική φθίνει και ήδη οι αντικαταστάτες έχουν λάβει τις θέσεις τους. Σε χώρες όπως η Ελλάδα, η ανάδειξη του Ντόναλντ Τραμπ προκαλεί ανησυχία, όχι τόσο διότι υπάρχει ανησυχία διατάραξης των σχέσεων με τις ΗΠΑ, όσο λόγω της πιθανότητας, στην αναμπουμπούλα που θα δημιουργηθεί από πιθανούς απότομους χειρισμούς, να βρεθούμε στη μέση δυσάρεστων καταστάσεων.
Οι ευρωεκλογές του Ιουνίου θα είναι μια πρόβα τζενεράλε που θα δείξει πόσο καλά πάει ο τραμπισμός στην ημετέρα όχθη του Ατλαντικού και ήδη στις μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες αναμένουν τους κλυδωνισμούς. Από αυτούς δεν πρόκειται να γλιτώσει ούτε η Ελλάδα, καθώς στα δεξιά της Ν.Δ. έχει οργιάσει ένας ολόκληρος ακροδεξιός κήπος, στον οποίο φύονται όλων των ειδών τα άνθη. Μιας και οι ευρωεκλογές είναι συγκυρία αποστολής μηνυμάτων δυσαρέσκειας προς κυβερνήσεις ακόμα και σε σχετικά ομαλές περιόδους, δεν είναι διόλου μακρινή η πιθανότητα κάτι αντίστοιχο να επαναληφθεί και τώρα. Αλλωστε υπάρχουν ταυτοτικά ζητήματα τα οποία ανέκυψαν τους τελευταίους μήνες με πρωτοβουλία της κυβέρνησης και ίσως η εκλογική αναμέτρηση του Ιουνίου λειτουργήσει και ως επίσημη δημοσκόπηση σχετικά με την πραγματικότητα.
Αυτή όμως είναι η μία διάσταση, η εσωτερική, η αμιγώς πολιτική, η ιδωμένη κυρίως από σκοπιά κομματικών ισορροπιών στο περιορισμένο ελληνικό φάσμα. Δεδομένου ότι χώρες πολύ μεγαλύτερες και ισχυρότερες βλέπουν έναν πιθανό αναπροσανατολισμό των εκλογικών σωμάτων σε συνδυασμό με την τραμπική παράμετρο, με φόβο, θα ήταν συνετή η επεξεργασία ορισμένων σεναρίων και στην Ελλάδα.
Ανεξαρτήτως του αποτελέσματος των ευρωεκλογών και, πολύ περισσότερο, της πιθανότητας σε λίγους μήνες στον Λευκό Οίκο να κατοικοεδρεύει κάποιος που θεωρεί την τρέχουσα στάση στη γεωπολιτική συγκυρία ως ιδανική για την επιστροφή των ΗΠΑ στο αμερικανικό καβούκι, σε έναν –διόλου παράδοξο– νέο απομονωτισμό. Ή μια πιο δραστική στροφή της αμερικανικής προσοχής και επιρροής στον Ειρηνικό Ωκεανό.
Σε μια τέτοια συγκυρία, ένα γεωπολιτικό δυστύχημα ούτε αδιανόητο είναι ούτε και δύσκολο μέσα σε όλη αυτή την ατελείωτη ρευστότητα. Κρατώντας την αναπνοή στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Ετσι θα βγει το 2024.