Το πρώτο πράγμα που τράβηξε την προσοχή μου ήταν ένα μπεζ πουλόβερ. Φορεμένο σε μια κότα! Είναι δυνατόν; Ομως η φωτογραφία, στη σελίδα της Φιλοζωικής Ενωσης Σαντορίνης (SAWA) στο Facebook, ήταν αληθινή, όπως και η ιστορία της καστανόξανθης κότας. Η Χάριετ (είναι το όνομά της) πέρασε σχεδόν όλα της τα χρόνια σε μονάδα παραγωγής αυγών, προσφέροντας τις υπηρεσίες της στο γένος των ανθρώπων. Στο σούρουπο της ζωής της, όταν δεν ήταν πια παραγωγική, σύμφωνα με τα δικά μας ωφελιμιστικά κριτήρια, οι εθελοντές της SAWA την πήραν στο καταφύγιό τους, ώστε να της προσφέρουν την ελευθερία που στερήθηκε και την αγάπη που και οι κότες αισθάνονται. «Το να δίνεις στα ζώα της φάρμας την ευκαιρία να γεράσουν είναι εμπειρία πολύτιμη. Σε κάνει να συνειδητοποιείς πόσο μετράει κάθε ζωή στον πλανήτη. Ακόμα και η πιο “μικρή”…» λένε.
Περίπου 66 δισ. κοτόπουλα θανατώνονται κάθε χρόνο σε όλο τον κόσμο για να φτάσουν στο πιάτο μας. Στις περισσότερες βιομηχανικές πτηνοτροφικές μονάδες οι συνθήκες ζωής των πουλερικών είναι φρικτές: ο χώρος που κάθε κότα έχει στη διάθεσή της δεν ξεπερνά τα 0,04 τετραγωνικά μέτρα, κάτι λιγότερο από μία σελίδα Α4 εκτυπωτή δηλαδή, σε κλουβιά που συνήθως βρίσκονται στοιβαγμένα ανά τρία, τέσσερα, μέχρι και δέκα, συνήθως μέσα σε κτίρια χωρίς παράθυρα. «Είναι ανθρωπομορφισμός να προσπαθήσει κανείς να φανταστεί τον εαυτό του μέσα στο κλουβί ενός ζώου;» αναρωτιέται ο ο Αμερικανός συγγραφέας Τζόναθαν Σάφραν Φόερ στο βιβλίο του «Τρώγοντας ζώα». «Ακόμη κι αν δεν έχουμε την επιλογή μιας ζωής χωρίς βία, έχουμε την επιλογή τού να διαμορφώσουμε τα γεύματά μας με βάση τη σοδειά ή τη σφαγή, την κτηνοτροφία ή τον πόλεμο. Εμείς έχουμε επιλέξει τη σφαγή και τον πόλεμο. Και αυτή είναι η πιο αληθινή απ’ όλες τις εκδοχές της ιστορίας που λέμε για την κρεοφαγία. Μήπως μπορούμε να φτιάξουμε μια καινούργια ιστορία;».
Μια καινούργια ιστορία. Χωρίς κρέας. Μπορεί να γίνει πράξη; O Μαρκ Τουέιν έλεγε πως το να κόψει κανείς το κάπνισμα είναι ένα από τα πιο εύκολα πράγματα στον κόσμο. Ο ίδιος το έκανε συνεχώς… Το να αποκλείσουμε το κρέας από τη διατροφή μας είναι εξίσου δύσκολο. Μπορούμε, όμως, σταδιακά, να γράψουμε τη δική μας, προσωπική, διατροφική ιστορία, χωρίς τον πόνο και την αγωνία κάποιου πλάσματος. Οποιος νιώσει συγκίνηση βλέποντας τη Χάριετ να τρέχει ανέμελη στα λιβάδια της Σαντορίνης έχει ήδη κάνει ένα πρώτο βήμα…