Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να είναι υποψήφιος στις ευρωεκλογές ο Φρέντι Μπελέρης.
Πρώτον, θα μπορούσε η Νέα Δημοκρατία να παρουσιάσει την υποψηφιότητά του ως ηθική αναγνώριση της καφκικής περιπέτειας που περνάει από το αλβανικό κράτος. Ομως, η ηθική αναγνώριση από τους ομοεθνείς του είναι το μόνο που δεν λείπει από τον εκλεγέντα δήμαρχο Χειμάρρας. Αυτό που του έλειψε, από τη σύλληψή του μέχρι σήμερα, είναι ένα σχέδιο που θα έκαμπτε στην πράξη τον αυταρχισμό της κυβέρνησης Ράμα εις βάρος του.
Δεύτερον, θα μπορούσε η εκλογική επιστράτευση του Μπελέρη να προβληθεί ως σχέδιο «διεθνοποίησης» της υπόθεσής του. Η Ευρώπη θα υποχρεωνόταν να ενδιαφερθεί για την πολιτική δίωξη, επειδή το πρόβλημα θα είχε εγκατασταθεί μέσα στο σπίτι της. Αλλο να διώκεται ο επίδοξος δήμαρχος Χειμάρρας και άλλο ένα μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Αν όμως ο μόνος τρόπος ώστε να καταστεί η υπόθεση Μπελέρη ευρωπαϊκή είναι η de factο εκλογική εξαγωγή της, αυτό θα σημαίνει ότι τόσο καιρό οι προσπάθειες της Αθήνας την είχαν αφήσει «αδιεθνοποίητη»· ότι οι ορθόδοξοι διπλωματικοί τρόποι που δοκιμάστηκαν προκειμένου να εγγραφεί ο Μπελέρης στην ευρω-αλβανική ατζέντα δεν απέδωσαν.
Οταν η εσωτερική πολιτική ξεβάφει στην εξωτερική.
Ο τρίτος λόγος για την ένταξη Μπελέρη στο ψηφοδέλτιο της Ν.Δ. αναφέρεται στις εκλογικές ανάγκες της ίδιας της Ν.Δ.: Πρόσωπο που διεγείρει τις ευαισθησίες του συντηρητικού ακροατηρίου, ο Βορειοηπειρώτης παράγοντας προβάλλεται έτσι ως δέλεαρ για τους ψηφοφόρους που το κυβερνών κόμμα φαίνεται να έχει ψυχράνει με άλλες πρωτοβουλίες του.
Αυτό που φαίνεται από την απαρίθμηση και των τριών λόγων είναι ότι το αίτημα για δίκαιη μεταχείριση και πολιτική αποκατάσταση του Μπελέρη δεν αντηχεί εκτός συνόρων. Η εκλογική του περιπλοκή θα ήταν, στην καλύτερη περίπτωση, ένα παράτολμο πείραμα – μήπως ισοφαριστεί με μια πατέντα ένα διπλωματικό έλλειμμα.
Στη χειρότερη περίπτωση, θα κινδύνευε να εκπνεύσει μόνον ως εκλογικό κόλπο, καταλείποντας στην Ελλάδα την επομένη της πανηγυρικής εκλογής ένα ακόμη μεγαλύτερο βάρος. Αντί να ζοριστεί ο Ράμα, θα κινδύνευε να τσαλακωθεί κι άλλο το ήδη ταλαιπωρημένο status της Αθήνας: Είναι όντως άλλο να μην μπορείς να προστατεύσεις ένα ομογενή δήμαρχο και άλλο να μην έχεις την ισχύ να βγάλεις από τη φυλακή τον πρωτεύσαντα Ελληνα ευρωβουλευτή.
Η ιδέα του εκλογικού «τυμπανισμού» ενός διπλωματικού αδιεξόδου –που ήδη παρωθεί την Αθήνα σε ένα ασήκωτο βέτο– μοιάζει σαν συνέχεια της αλυσιδωτής παρόρμησης που μας έχει φέρει ώς εδώ: «Να κάνουμε κάτι» για τον Μπελέρη –κατά προτίμηση κάτι ηχηρό– χωρίς να είμαστε σε θέση να προβλέψουμε ποιο «κάτι» θα είναι το επόμενο. Να κάνουμε «κάτι» που θα μας αρέσει. Και μετά βλέπουμε.