Επειτα από δύο χρόνια ηρωικής άμυνας της Ουκρανίας, η οποία κόστισε στη Ρωσία πάνω από το ένα τρίτο του ενεργού στρατού της, η χώρα έχει φτάσει σε οριακό σημείο. Eχει ελλείψεις τόσο σε στρατιώτες όσο και σε πυρομαχικά.
Παρ’ όλα αυτά, η Βορειοατλαντική Συμμαχία (ΝΑΤΟ) συνεχίζει την αδιάλλακτη στάση της όσον αφορά την κυριαρχία της Ουκρανίας. Ειλικρινά, το ΝΑΤΟ έχει δίκιο. Η Συμμαχία θεωρεί την προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία, το 2014, «παράνομη και παράτυπη». Κανένα μέλος του ΝΑΤΟ δεν αναγνωρίζει τη διεκδίκηση της Κριμαίας από τη Ρωσία. Επίσης το ΝΑΤΟ δεν αναγνωρίζει τις ρωσικές προσπάθειες προσάρτησης του Ντονέτσκ, του Λουγκάνσκ, της Χερσώνας και της Ζαπορίζια. Στη Σύνοδο Κορυφής του Βίλνιους, το 2023, οι αρχηγοί κρατών του ΝΑΤΟ εξέδωσαν ένα ανακοινωθέν που ανέφερε: «Δεν αναγνωρίζουμε και δεν πρόκειται ποτέ να αναγνωρίσουμε τις παράνομες και παράτυπες προσαρτήσεις της Ρωσίας, συμπεριλαμβανομένης της Κριμαίας».
Το ΝΑΤΟ απορρίπτει επίσης τους ισχυρισμούς τόσο του Κρεμλίνου όσο και των απολογητών του ότι οι εθνοτικοί Ρώσοι στην Ουκρανία αποδέχονται τη ρωσική κατοχή. «Τα εικονικά δημοψηφίσματα σε αυτές τις περιοχές σχεδιάστηκαν από τη Μόσχα και επιβλήθηκαν στην Ουκρανία. Δεν έχουν καμία νομιμότητα και το ΝΑΤΟ δεν τα αναγνωρίζει», εξηγεί ένα ενημερωτικό δελτίο του. Οι Ρώσοι έποικοι που εισέρχονται στην κατεχόμενη ζώνη δεν έχουν καμία νομιμοποίηση ή νόμιμη αξίωση.
Στην ετήσια ομιλία του για την Κατάσταση του Eθνους, ο πρόεδρος Τζο Μπάιντεν κατακεραύνωσε όσους θέλουν να τερματίσουν την αμερικανική υποστήριξη προς την πολιορκημένη χώρα. «Η βοήθεια προς την Ουκρανία εμποδίζεται από εκείνους που θέλουν να εγκαταλείψουμε τον ηγετικό ρόλο μας στον κόσμο», δήλωσε, προσθέτοντας: «Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που ένας Ρεπουμπλικανός πρόεδρος, ο Ρόναλντ Ρέιγκαν, βροντοφώναξε: “Κύριε Γκορμπατσόφ, γκρεμίστε αυτό το τείχος”. Τώρα ο προκάτοχός μου, ένας Ρεπουμπλικανός τέως πρόεδρος, λέει στον Πούτιν “κάνε ό,τι διάολο θέλεις”».
Στο παρασκήνιο, όμως, διαφαίνονται ρωγμές. Ο σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας Τζέικ Σάλιβαν βολιδοσκόπησε τον Ρώσο ομόλογό του για διεξαγωγή συνομιλιών στο Ερεβάν της Αρμενίας, προκειμένου να συζητηθεί μια λύση που θα περιλαμβάνει την απόκτηση από τη Ρωσία ουκρανικών εδαφών, καθώς και τον αφοπλισμό της Ουκρανίας. Οποιαδήποτε επιβράβευση της ρωσικής επιθετικότητας, ωστόσο, απλώς ενθαρρύνει την περαιτέρω επιθετικότητα. Το μόνο ερώτημα είναι αν θα είναι η Μολδαβία, οι χώρες της Βαλτικής ή το βόρειο Καζακστάν οι επόμενες στο στόχαστρο της Ρωσίας.
Ο Μπάιντεν και οι Ευρωπαίοι ηγέτες μπορεί να είναι ενοχλημένοι από τον τέως πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ και τους απομονωτιστές υποστηρικτές του τόσο για την παρεμπόδιση της βοήθειας προς την Ουκρανία όσο και για την αμφισβήτηση της χρησιμότητας του ΝΑΤΟ. Ωστόσο, το ΝΑΤΟ φέρει μεγάλο μέρος ευθύνης για προηγούμενες πολιτικές οι οποίες έπεισαν το Κρεμλίνο ότι η εισβολή, η κατοχή και η προσάρτηση αποδίδουν καρπούς.
Δεν υπάρχει καμία διαφορά μεταξύ της ρωσικής και της τουρκικής επιθετικότητας στην Ευρώπη. Είναι καιρός αυτό να αντανακλάται στη δυτική πολιτική.
Το ΝΑΤΟ, για παράδειγμα, έχει παραμείνει ως επί το πλείστον σιωπηλό και ανίκανο όσον αφορά το προηγούμενο που έδειξε τον δρόμο για την αρπαγή ουκρανικών εδαφών από τη Ρωσία: την εισβολή και κατοχή της βόρειας Κύπρου από ένα μέλος του ΝΑΤΟ, την Τουρκία. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες μπορεί, με αντιαμερικανική ζέση, να ρίχνουν το ανάθεμα στον πρώην υπουργό Εξωτερικών Χένρι Κίσινγκερ και να απαλλάσσονται έτσι από την ευθύνη τους για τις ενέργειες της Τουρκίας στην Κύπρο. Ο Κίσινγκερ μπορεί να ήταν ο «κακός» της υπόθεσης, όμως η σημερινή σιωπηλή ανοχή της Ευρώπης, των ΗΠΑ και του ΟΗΕ υποδηλώνει ότι το πέρασμα του χρόνου και η επιμονή ενός εισβολέα έχουν μεγαλύτερη σημασία από την ηθική καθαρότητα και το διεθνές δίκαιο.
Και τα μέλη του ΝΑΤΟ δεν μπορούν απλώς να αγνοούν την Κύπρο επειδή δεν είναι μέλος της Συμμαχίας. Το λιγότερο, η Κύπρος είναι τόσο ευρωπαϊκή όσο και η Ουκρανία. Το ΝΑΤΟ έχει αναλάβει και αποστολές στη Λιβύη, στο Αφγανιστάν και στα ανοικτά των ακτών της Σομαλίας.
Η Ουκρανία ασφαλώς χρειάζεται ανεφοδιασμό πυρομαχικών. Οι Ουκρανοί κρατούν σε απόσταση τους Ρώσους ιμπεριαλιστές που απειλούν όλη την Ευρώπη. Ομως, αν το ΝΑΤΟ θέλει πραγματικά να δείξει στον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν ότι η Ευρώπη δεν ανέχεται την επιθετικότητα, είναι καιρός να βάλει σε τάξη τα του οίκου του.
Το ΝΑΤΟ πρέπει να σταματήσει να ανέχεται έναν εισβολέα στους κόλπους του. Αν ο Μπάιντεν και οι Ευρωπαίοι ηγέτες επιθυμούν να αναγνωρίσει το Κρεμλίνο το δυτικό σθένος απέναντι στην επιθετικότητα, πρέπει να πάψουν να αποδέχονται τον αλυτρωτισμό στις δικές τους τάξεις. Κάθε διπλωματική διαδικασία που κανονικοποιεί την τουρκική επιθετικότητα, ή δεν επαναφέρει την Κύπρο στο status quo ante, αποτελεί πράσινο φως για τη ρωσική επιθετικότητα. Το ίδιο ισχύει και για την ανοχή των ΗΠΑ και της Ευρώπης να φιλοξενούν γραφεία της αυτοανακηρυχθείσης «Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου» ή να επιτρέπουν σε αεροπορικές εταιρείες που εκτελούν πτήσεις προς αεροδρόμια της κατεχόμενης Κύπρου να χρησιμοποιούν και αμερικανικά ή ευρωπαϊκά αεροδρόμια. Πρέπει να επιβληθούν στην Τουρκία όλες οι κυρώσεις που επιβάλλονται στη Ρωσία από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη. Εξάλλου, τα εγκλήματα της Αγκυρας και της Μόσχας είναι τα ίδια.
Ο Μπάιντεν έχει δίκιο όταν λέει ότι η Ουκρανία είναι σημαντική, όμως η αντίσταση στα ιμπεριαλιστικά σχέδια ενός γείτονα θα πρέπει να είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Δεν υπάρχει καμία διαφορά μεταξύ της ρωσικής και της τουρκικής επιθετικότητας στην Ευρώπη. Είναι καιρός αυτό να αντανακλάται στη δυτική πολιτική.
*Ο κ. Μάικλ Ρούμπιν είναι διευθυντής ανάλυσης πολιτικής στο Middle East Forum και ανώτερος συνεργάτης στο Ινστιτούτο American Enterprise.