Το αποτέλεσμα των εκλογών του περασμένου Ιουνίου σηματοδότησε την τελευταία ευκαιρία που είχε η Ελλάδα για να απαλλαγεί από τα βάρη της. Η άνετη πλειοψηφία της Νέας Δημοκρατίας σε συνδυασμό με τη συντριβή της λαϊκιστικής Αριστεράς δημιούργησε προσδοκίες και απαιτήσεις. Κύριο αίτημα, η μεταμόρφωση και η εξυγίανση της δημόσιας διοίκησης. Οι μεταρρυθμίσεις του κ. Πιερρακάκη την περασμένη τετραετία μπορεί να διευκόλυναν τις σχέσεις του πολίτη με το Δημόσιο, όμως, δεν ήταν αρκετές για να αλλάξουν τη νοοτροπία και τον τρόπο συμπεριφοράς. Αυτή, ριζωμένη βαθιά στο υπέδαφος της διοίκησης, εξακολουθεί να βρίσκει γόνιμο έδαφος στην ευθυνοφοβία, η οποία, σε συνδυασμό με το αίσθημα αλαζονείας που διακατέχει όποιον τη διαχειρίζεται, προκαλεί αυτό το δυσάρεστο μείγμα δυστροπίας, αμέλειας και έλλειψης εμπιστοσύνης. Φίλος μού έλεγε τις προάλλες ότι, ενώ έχει δικαιωθεί και από το διοικητικό πρωτοδικείο και το Εφετείο σε διαφορά με τον ΕΦΚΑ, ο συμπαθής οργανισμός τού καταλόγισε χρέος από το 2017, πριν από τις αποφάσεις. Ο δικηγόρος του είχε καταθέσει τις αποφάσεις των δικαστηρίων στα κεντρικά, όμως, αυτά δεν τις κοινοποίησαν στον τομέα Βορείων Προαστίων, όπου και είχε καταλογισθεί το αρχικό χρέος. Υπέθετε ότι οι αποφάσεις των δικαστηρίων κοινοποιούνται στους διαδίκους. Αμ δε. Και πώς θα ζήσουν οι δικηγόροι; Κλέφτες θα γίνουν;
Πολλοί πίστεψαν πως η πτώχευση του ελληνικού Δημοσίου το 2010 ήταν μια σεισμική δόνηση που θα οδηγούσε το πολιτικό σύστημα να εκσυγχρονίσει τη διοίκηση. Δυστυχώς, μεσολάβησε η περίοδος ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, οι οποίοι έκαναν ό,τι μπορούσαν για να τη συντηρήσουν και να κολακεύσουν τους αρχαϊσμούς της. Η τραγωδία στο Μάτι ήταν το σημείο καμπής. Η κακοφωνία των υπηρεσιών και η ανικανότητα της πολιτικής τους ηγεσίας οδήγησαν σε φριχτό θάνατο πάνω από εκατό ανθρώπους. Χώρια οι εγκαυματίες, χώρια τα ψυχικά τραύματα συγγενών και φίλων. Μερικά χρόνια αργότερα, εξαιτίας της ίδιας ανικανότητας της διοίκησης, η νέα τραγωδία στα Τέμπη έρχεται να μας υπενθυμίσει ότι μπορεί να έχουν αλλάξει μερικά, όμως, δεν έχουν αλλάξει αρκετά.
Μη με ρωτάτε ποια πρέπει να αλλάξουν και πώς θα αλλάξουν. Ευτυχώς για μένα, και για εσάς, δεν είμαι πολιτικός. Η απογοητευτική συζήτηση στη Βουλή για την πρόταση δυσπιστίας δεν με διαφώτισε. Ούτε ανήκω στους κακόπιστους που δεν αναγνωρίζουν κάτι θετικό στην κυβέρνηση. Δεν θέλω να υποτιμήσω τις επιτυχίες στην εξωτερική πολιτική ή στην άμυνα. Δεν μπορώ, ωστόσο, να παραγνωρίσω την ατολμία της στον αγώνα για τη μεταρρύθμιση της δημόσιας διοίκησης. Δεν έχει αντίπαλο μόνο την αντιπολίτευση αλλά και ένα μέρος της πλειοψηφίας. Εκεί θα κριθεί η αξιοπιστία της. Είναι η τελευταία ευκαιρία; Εντάξει, η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα. Ομως, αυτό δεν σημαίνει ότι η δημοκρατία δεν κάνει λάθη.