Αν δεν μπορείς να αποφύγεις την πόλωση, κοίταξε τουλάχιστον να την εκμεταλλευτείς. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έψαξε λαβές για να στρέψει την πρόταση δυσπιστίας υπέρ του.
Πρώτον, αξιοποίησε την ευκαιρία να διορθώσει την ανορθογραφία της δικής του κοινοβουλευτικής αφάνειας. Η απουσία του από τη Βουλή στη συζήτηση των πορισμάτων της Εξεταστικής για τα Τέμπη είχε μεταφραστεί, στην καλύτερη περίπτωση, ως αμηχανία έναντι ενός θέματος που, έστω και ετεροχρονισμένα, εξελισσόταν σε αντιδραστήρα φθοράς. Χθες, για να επουλώσει το τραύμα της απουσίας, έστρεφε διαρκώς το βλέμμα του στα θεωρεία. Σκηνοθέτησε τον εαυτό του έτσι ώστε να συνομιλεί απευθείας με τα θύματα και όχι με τους κατηγόρους του στην κοινοβουλευτική αρένα.
Δεύτερον, η πόλωση «διορθώνει» για την κυβέρνηση την αποσυσπείρωση που προκαλούσε η έλλειψη αντιπάλου. Η Ν.Δ. όδευε προς μια χαλαρή ευρωκάλπη, χωρίς βαρύ επίδικο, που θα επέτρεπε ακόμη και στις ελαφρές δυσαρέσκειες ψηφοφόρων που δεν έχουν κόψει τελείως τον λώρο μαζί της να διαχυθούν στα μικρά κόμματα και στην αποχή. Τώρα οι ευρωεκλογές έχουν μετατραπεί σε «κανονικές» εκλογές.
Οταν η πολιτική ενέργεια αναλώνεται εκτός πλάνου διακυβέρνησης.
Η φορτισμένη κάλπη είναι, βέβαια, δίκοπη: Οταν η εκλογή παίρνει δημοψηφισματικά χαρακτηριστικά είναι πιο εύκολο και για την αντιπολίτευση να σηκώσει αντιμητσοτακικά σκιάχτρα.
Θα περίμενε κανείς ότι το αντιπολιτευτικό κενό θα λειτουργούσε χθες, όπως πάντα, υπέρ του Μητσοτάκη. Η εικόνα μιας κερκίδας που φωνάζει στον πρωθυπουργό, ενώ βρίσκεται στο βήμα, δημιουργούσε την εντύπωση του κατακερματισμένου αντάρτικου – όχι του συντεταγμένου μετώπου που ετοιμάζεται για ανατροπή.
Ομως, ο Μητσοτάκης επέλεξε να μην ασχοληθεί πολύ με αυτούς που είχε μπροστά του, όσο με όσους βρίσκονταν εκτός: Με την κοινωνία, της οποίας τη διογκούμενη δυσπιστία έδειξε και ο ίδιος να διαισθάνεται. Και με τα «παράκεντρα», που επικαλέστηκε αορίστως ως σκιώδη αντίπαλο.
Για μία ακόμη φορά, ο πρωθυπουργός απάντησε στην κοινοβουλευτική και την εξωκοινοβουλευτική πίεση με δραστική αυτοκριτική: Με οδυνηρό ανασχηματισμό στο στενό του επιτελείο. Η αιφνίδια κίνηση προκαλεί εσωτερικό αναβρασμό και ανασφάλεια στο σύστημα διακυβέρνησης που χάνει τα σημεία αναφοράς του. Λειτουργεί όμως προστατευτικά για το προσωπικό brand του Μητσοτάκη – όπως είχε γίνει και με τον αυτο-ακρωτηριασμό εκτάκτου ανάγκης το καλοκαίρι των υποκλοπών.
Το πρόχειρο συμπέρασμα είναι ότι ο πρωθυπουργός δεν έχει χάσει τα αντανακλαστικά της ακαριαίας αυτοδιόρθωσης. Ομως, όλη αυτή η ενέργεια χρειάστηκε να καταναλωθεί εκτός ατζέντας. Εκτός του πλάνου διακυβέρνησης. Το ερώτημα είναι αν στις 10 Ιουνίου θα έχει απομείνει στο πολιτικό του ρεζερβουάρ καύσιμο για να επανέλθει σε αυτό το πλάνο.