Το πόσο αλλάζει η παραλιακή ατμόσφαιρα από τον Πειραιά έως τη Βουλιαγμένη (και πέρα) είναι ένα από τα φαινόμενα που αξίζει να συζητήσει ο παρατηρητής της αστικής ζωής. Συμβαίνει η αλλαγή αυτή είτε με έργα μεγάλα που τα βλέπουν όλοι είτε με έργα τοπικά που αθροίζονται σε μια σειρά μεταβολών. Οι νέες, πανομοιότυπες, σε αισθητική αντίληψη και κοινωνική στόχευση, ογκώδεις πολυκατοικίες, στο Παλαιό Φάληρο, στον Αλιμο, στη Γλυφάδα και στη Βούλα, με τα γυάλινα στηθαία και τις υψηλές τιμές πώλησης, έχουν ήδη δείξει πως τα άλλοτε προσφιλέστατα νότια προάστια ανοίγονται σε άλλα πορτοφόλια και απομακρύνονται από την απλή ζωή της παραλιακής Αθήνας. Αυτό που τα νότια προάστια πρόσφεραν, τα καλοκαίρια, ήταν εκείνη η ανόθευτη πηγαία ζωή της Αττικής, που μπορούσες να απολαύσεις ακόμη και με λίγα χρήματα (βουτιές, ταβερνάκι, θερινό σινεμά, παγωτό, ποδήλατο, βόλτες, ρομαντζάδα). Η ζωή κυλάει πλέον σε άλλες ράγες…
Εν αναμονή των έργων του Ελληνικού, της υπογειοποίησης της παραλιακής εκεί γύρω και της διαμόρφωσης (κάποτε) των έργων στο Μοσχάτο και στην Καλλιθέα, το παραλιακό μέτωπο θα απομακρυνθεί οριστικά από αυτό που ήταν κάποτε και που συμβολίζει διαχρονικά η Αττική. Για κάποιους είναι ευκαιρία και για άλλους καταστροφή. Τόσο μεγάλες παρεμβάσεις στο τοπίο και στην υποδοχή της κοινωνικής ζωής δεν μπορεί παρά να έχουν πολλές αποχρώσεις. Αλλά είναι βέβαιον πως το όποιο τίμημα θα κριθεί σε λίγα χρόνια και ενδεχομένως από τις επόμενες γενιές (όπως εμείς κρίνουμε σήμερα τις επιλογές της δεκαετίας του ’60). Οι επιχωματώσεις που στην Ελλάδα ήταν πολύ δημοφιλείς (ή και απαραίτητες) στις μεταπολεμικές δεκαετίες πώς κρίνονται άραγε σήμερα, με τη μετακίνηση της ακτογραμμής για να γίνουν λεωφόροι, αυτοκινητόδρομοι, τεχνητές παραλίες, εστιατόρια, κέντρα, πάρκινγκ, κτίρια και αθλητικές εγκαταστάσεις; Θα συζητηθεί άραγε ποτέ η καταστροφή του Νέου Φαλήρου ήδη από τα χρόνια της δικτατορίας;
Το θέμα είναι ότι η Αττική αλλάζει με χρήσεις που το δίχως άλλο αυξάνουν και δεν περιορίζουν το αποτύπωμα της ανθρώπινης παρέμβασης εις βάρος της φύσης. Παράλληλα, διώχνεται η μεσαία και η μικροαστική τάξη από τις προνομιούχες περιοχές της παραλίας. Ερχεται άλλος κόσμος με άλλα πρότυπα και άλλες προτεραιότητες, κόσμος για τον οποίο η πληροφορία ότι ένα ιστορικό σχολείο (Αμερικανικό Κολλέγιο Θηλέων – Pierce College) με τη σειρά των ευκαλύπτων του αφανίστηκε από προσώπου γης δεν αποτελεί θέμα συζήτησης. Δεν γίνεται καν αντιληπτή αυτή η ένσταση.