Ο δήμαρχος είναι θύμα. Τον στοχοποιούν το «ακροδεξιό μπλοκ της Ν.Δ.» και τα «κυβερνητικά τρολ». Του έβαλαν στο στόμα μια φράση («είδατε εδώ μέσα γκλομπ μπάτσου;») η οποία δεν ήταν δική του. Ηταν αντίλαλος της κατηγορίας που μόλις του είχε απευθύνει δημότης. Σύμφωνα με την εκδοχή του δημάρχου, το δημοτικό συμβούλιο συνεδρίαζε επί εννιά ώρες – προφανώς επειδή είχαν τη δυνατότητα να παρεμβαίνουν αυθορμήτως και αγανακτισμένοι δημότες, με τους οποίους εκείνος ένιωσε την ανάγκη να συνομιλεί.
Χωρίς να χρειάζεται μοντάζ, ο δήμαρχος «συνομίλησε» δημοσίως και με τους εκπροσώπους του ΚΚΕ και του ΑΝΤΑΡΣΥΑ που είχαν απειλήσει ότι θα «ματαίωναν» μια συναυλία που ετοίμαζε ο Οργανισμός Πολιτισμού του δήμου με την πρεσβεία του Ισραήλ. «Δεν πρόκειται να πραγματοποιηθεί τέτοια συναυλία (με το κράτος-δολοφόνο), γιατί χιλιάδες διαδηλωτές θα είναι απέξω και θα το αποτρέψουμε», είχε πει στο ίδιο δημοτικό συμβούλιο ο επικεφαλής της Λαϊκής Συσπείρωσης, Νίκος Σοφιανός. Και τι έκανε ο δήμαρχος ενώπιον της απειλής; Ματαίωσε τη συναυλία.
Ποιο «μπλοκ» άραγε πιέζει περισσότερο τον Χάρη Δούκα; Το ακροδεξιό – που του μοντάρει τις δηλώσεις; Ή το άλλο άκρο, που του υπαγορεύει τη δική του ατζέντα;
Ποιος έχει να κερδίσει από μια αντιπαράθεση του δήμου με την κυβέρνηση;
Η αντιπαράθεση του δημάρχου με όσους προσπαθούν να τον στιγματίσουν ως «μπαχαλόφιλο» παρουσιάζεται τάχα σαν ιδεολογική. Ο δήμαρχος εμφανίζεται ως soft left –ενδοτικός στις πιέσεις των «συλλογικοτήτων»–, όταν δεν του χρεώνεται κιόλας ότι επιχειρεί, μέσω του δήμου, την προσέγγιση του ΠΑΣΟΚ με τον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ. Οποια κι αν είναι τα ελατήριά της, όμως, η αντιπαράθεση του δημάρχου με την κυβέρνηση δεν μπορεί να έχει κερδισμένους.
Για να πετύχει στον ρόλο που ανέλαβε χωρίς να έχει ψηθεί πολιτικά, ο Δούκας έχει ανάγκη την κυβέρνηση. Πρέπει να συνεργαστεί μαζί της για να προωθήσει τα μεγάλα έργα στην πόλη. Πρέπει να βρει χημεία με τους «μπάτσους» προκειμένου να αλλάξει τη ζοφερή όψη του κέντρου της Αθήνας. Αν βρίσκεται με την κυβέρνηση σε διαρκές «τζαρτζάρισμα», κινδυνεύει να καταλήξει σαν εκείνον τον προ-προκάτοχό του που ξόδεψε τη θητεία του σε εναγώνιες διακηρύξεις αναρμοδιότητας (θυμίζοντας, σε κάθε στραβή, ότι «ο δήμος δεν είναι αρμόδιος»).
Το ανάλογο ισχύει και για την κυβέρνηση: Αν εξακολουθήσει να αντιμετωπίζει τον δήμαρχο ως πολιτικό της αντίπαλο –και συνεχίσει να δίνει την εντύπωση ότι εργάζεται για την αποτυχία του– κινδυνεύει να βρεθεί αντιμέτωπη με μια αθηναϊκή καθημερινότητα που θα ζημιώσει και την ίδια. Η σκηνή της πρωτεύουσας είναι πάντα η κεντρική πολιτική σκηνή. Ο,τι γίνεται εκεί χρεώνεται και στην κυβέρνηση.
Δούκας και κυβέρνηση εξαρτώνται ο ένας από τον άλλο. Αλλά κανείς από τους δύο δεν φαίνεται να το έχει ψυχανεμιστεί.