Σήμερα Πέμπτη, ο πρόεδρος Μπάιντεν θα παραθέσει δεξίωση στον Λευκό Οίκο για την Ημέρα της Ελληνικής Ανεξαρτησίας. Κάποιοι έχουν εκφράσει επιφυλάξεις για τη χρησιμότητα αυτών των ετήσιων εκδηλώσεων, υποστηρίζοντας ότι στερούνται ουσίας και εξυπηρετούν μόνο σκοπούς δημοσίων σχέσεων.
Ακόμη κι αν οι Ελληνοαμερικανοί δεν έχουν τη δύναμη που κάποιοι ισχυρίζονται ή πιστεύουν, δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί μια πραγματικότητα, ότι αποτελούν μία από τις ελάχιστες εθνικές κοινότητες για τις οποίες οι πρόεδροι των ΗΠΑ διοργανώνουν κάθε χρόνο μια τέτοια εκδήλωση.
Το γεγονός ότι ο ηγέτης της ισχυρότερης πολιτικής, στρατιωτικής και οικονομικής δύναμης του κόσμου αναγνωρίζει τον ρόλο των Ελληνοαμερικανών και της Ελλάδας –ο εορτασμός, που ξεκίνησε από τον Ρόναλντ Ρέιγκαν το 1986 έχει εξελιχθεί σε παράδοση στον Λευκό Οίκο– από μόνο του λέει κάτι. Για την ακρίβεια, λέει πολλά.
Οποιο κι αν είναι το κίνητρο –είτε πρόκειται για γνήσια ηθική αναγνώριση του θετικού ρόλου της κοινότητας είτε για ψυχρό πολιτικό υπολογισμό του οφέλους που μπορεί να αποκομίσει ένας πρόεδρος από ένα κομμάτι του εκλογικού σώματος και από κάποιους σημαντικούς χρηματοδότες– είναι προφανές ότι οι Ελληνοαμερικανοί είναι μια υπολογίσιμη δύναμη. Κι αυτό, κατ’ επέκταση, ωφελεί την ίδια την πατρίδα τους, από πολλές απόψεις.
Η Ελλάδα έχει εξελιχθεί με την πάροδο των ετών και υπό διαφορετικούς ηγέτες όλου του ιδεολογικού φάσματος σε αξιόπιστο εταίρο και σύμμαχο, σε μια περιοχή στρατηγικής σημασίας, αν και εξαιρετικά ασταθή. Αυτό καθιστά τον ιδιαίτερο δεσμό μεταξύ των δύο χωρών ακόμη πιο σημαντικό.
Προφανώς, η Ουάσιγκτον λαμβάνει τις γεωπολιτικές αποφάσεις της με βάση τα δικά της παγκόσμια και περιφερειακά συμφέροντα. Και αυτά δεν συμπίπτουν πάντα με τα ελληνικά. Ωστόσο, όσον αφορά τις αποφάσεις στην ευρύτερη περιοχή της Ελλάδας, όποιοι κι αν είναι οι στρατηγικοί υπολογισμοί των ΗΠΑ, η επίδραση των Ελληνοαμερικανών είναι εκ των πραγμάτων ένας παράγοντας, έστω κι αν, προφανώς, όχι καθοριστικός.
Δεν είναι μόνο οι ηγετικές ικανότητες που έχουν επιδείξει προσωπικότητες, όπως ο πρώην υποψήφιος των Δημοκρατικών για την προεδρία Μάικ Δουκάκης ή ο πανίσχυρος επί 30 χρόνια γερουσιαστής Πολ Σαρμπάνης ή ο επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας του κυβερνώντος κόμματος στη Βουλή των Αντιπροσώπων, στα τέλη της δεκαετίας του ’70, Τζον Μπραδήμας ή ακόμη η Ολυμπία Σνόου, ο Πολ Τσόγκας και τόσοι άλλοι.
Είναι μια κοινότητα που αποτελεί κομμάτι του αμερικανικού ονείρου, που έχει πολλές επιτυχίες να επιδείξει, που χαίρει σεβασμού και που διαθέτει αρκετή επιρροή, ώστε τόσοι πρόεδροι διαφορετικών κομμάτων να θεωρούν υποχρέωσή τους να την τιμούν κάθε χρόνο τέτοια εποχή.
Η πρόκληση έγκειται στη μέγιστη αξιοποίηση αυτής της πραγματικότητας, τόσο για την κοινότητα όσο και, κυρίως, για την Ελλάδα.