Ευτυχισμένες στιγμές. Εκείνη χαμογελάει. Και δίπλα της, αγκαλιά, είναι ο μέλλων δολοφόνος της. Οι όψεις της ζωής της αναρτώνται και τυπώνονται παντού. Αλλά για τα Μέσα που τις δημοσιεύουν το ευτυχισμένο θύμα παραμένει ανώνυμο: Η «28χρονη». Αξίζει η εικόνα της. Αλλά δεν αξίζει το όνομά της.
Αποδεικνύεται έτσι για άλλη μια φορά ότι οι γυναίκες που δολοφονούνται από τους συντρόφους τους δεν είναι ασφαλείς ούτε νεκρές. Το έγκλημα ακολουθείται από έναν κύκλο μεταθανάτιας έκθεσης – ένα εμπόριο αποτροπιασμού που δύσκολα κρύβει την ηδονοβλεπτική του λειτουργία. Το έγκλημα είναι «πάθους» και ως τέτοιο προσφέρεται να καταναλωθεί σαν ερωτικό ριάλιτι με αιματηρό τέλος. Τώρα, δες, βλέπουμε τις τελευταίες στιγμές της πριν από το πισώπλατο πλήγμα. Τώρα, άκου τα τελευταία της λόγια. «Χάνομαι».
Αυτόν τον ρυθμό της μιντιακής κατανάλωσης του αίματος ακολουθεί κάθε φορά και η πολιτεία. «Ευαισθητοποιείται», καταστρώνει εθνικά σχέδια δράσης, δημοσιεύει στατιστικά. Στη δολοφονία της Κυριακής Γρίβα, που έγινε σχεδόν υπό την αιγίδα της αστυνομίας, το Σώμα εξέδωσε ανακοίνωση με την οποία ενημερώνει την κοινή γνώμη ότι «η 28χρονη κατά την παραμονή της στην Υπηρεσία δεν υπέβαλε έγκληση». Το Σώμα «έχει καταρτίσει οδηγό χειρισμού υποθέσεων ενδοοικογενειακής βίας». «Τα πρωτόκολλα έχουν αποσταλεί σε όλες τις αστυνομικές υπηρεσίες και βρίσκονται υπό διαρκή επικαιροποίηση». «Τα πρωτόκολλα αποτελούν τη βάση διαρκούς εκπαίδευσης του αστυνομικού προσωπικού».
Αυτό που αποδεικνύει με τη νεκροτομική της ψυχρότητα αυτή η γραφειοκρατική γλώσσα είναι ότι η Υπηρεσία δεν μπορεί να μάθει από τις αποτυχίες της. Η Υπηρεσία έχει «πρωτόκολλα προστασίας», αλλά πραγματική προστασία δεν μπορεί να παρέχει. Αρθρώνει μόνο εκείνη τη φωνή του τηλεφωνητή που αφηγείται το εγκληματικό πεπρωμένο με υπαλληλική ανία: «Αναμένει έξωθεν της οικίας της ο πρώην σύντροφός της με σκοπό… Να σας ασκήσει βία;».
Η Υπηρεσία έχει «πρωτόκολλα προστασίας», αλλά πραγματική προστασία δεν μπορεί να παρέχει.
Η συζήτηση για τις γυναικοκτονίες συνήθως τυλίγεται από ένα σύννεφο κοινωνιολογισμού, προτού παραδοθεί στη λήθη, μέχρι να την ανακινήσει η επόμενη γυναικοκτονία. Η πατριαρχική βία, λένε, είναι αρχαϊκή. Ο πολιτισμός μας δεν έχει ακόμη καταφέρει να μεταβολίσει την πλεονάζουσα τεστοστερόνη – ιδίως τώρα που οι ρόλοι των φύλων αλλάζουν, ρίχνοντας πολλά αρσενικά σε τοξική ανασφάλεια. Η αντεγκληματική πολιτική όμως δεν μπορεί να περιμένει την πολιτισμική ανακαίνιση. Δεν χρειάζεται να περιμένουμε να φτάσουμε στην οντολογική ρίζα του κακού για να σταματήσουμε ένα μαχαίρι.
Η προτροπή προς τις γυναίκες που ζουν σε καθεστώς οικιακής τρομοκρατίας ήταν μέχρι χθες: «Μη φοβάσαι. Πήγαινε να τον καταγγείλεις. Πήγαινε στην αστυνομία». Ποιος μπορεί πλέον να επαναλάβει αυτή την προτροπή;
Ποιος μπορεί να αισθανθεί ότι η πολιτεία εκπληρώνει τον ιδρυτικό λόγο της –την προστασία της ανθρώπινης ζωής– όταν η ελληνική αστυνομία αποδεικνύεται πιο αργή ακόμη και από την ελληνική δικαιοσύνη;