Σ’ ένα κατάστημα χίπστερ ειδών η υπάλληλος μου είπε να μπω με τον σκύλο μου. Είναι ντογκ φρέντλι. Μπήκαμε και το σκυλί τρελάθηκε. Ούτε τον κόσμο μπορεί, ούτε τον θόρυβο, ούτε τους πολλούς ανθρώπους, κι υπάρχει ένα τρεντ τα ντιτζέι σετς να ξεκινούν από νωρίς δημιουργώντας μία ατμόσφαιρα χαλαρής γιορτούλας ενώ ακόμη πίνεις τον καφέ σου. Μου αρέσει εμένα αυτό, αλλά σκύλοι, γάτες και πουλιά πρέπει να έχουν φρικάρει, παρά την απόπειρα αυτών των μαγαζιών να φανούν πολύ πράσινα στολίζοντας έως και τη λεκάνη της τουαλέτας με παράξενα φυτά.
Δεν είναι «ντογκ φρέντλι» η Αθήνα, ακόμη κι αν ανοίξουν είκοσι χιπστερομάγαζα που θα πουλάνε ταυτόχρονα κούρεμα, ψωμί χωρίς γλουτένη και φαρδιά μπλουζάκια. Και πάλι τότε θα είναι μία πόλη που και θέλει και δεν θέλει τους σκύλους, σε μία μετάβαση που περιλαμβάνει το άνοιγμα πετ σοπ σε κάθε γωνία, αλλά και τη διαρκή κίνηση-σκοτώστρα για σκυλιά. Κι αν καταφέρει να μειώσει τους θορύβους; Κι αν ανοίξουν και δοθούν στον κόσμο πλατείες, λόφοι και αλσάκια; Ηδη γίνεται δουλειά προς αυτήν την κατεύθυνση, τη σωστή. Καθώς θα βελτιώνεται το πρόβλημα κίνησης της πόλης (έχει πρόβλημα κίνησης, τι να λέμε τώρα), θα βελτιώνεται και η ζωή των σκύλων και θα τους λύνουμε χωρίς να τρέμουμε.
Κάποιος πρέπει να βάλει χέρι και στα μηχανάκια-καβαλάρηδες των στριμωχτών πεδίων. Και προς αυτή την κατεύθυνση φαίνεται να γίνεται δουλειά. Θέλει κι άλλο. Και θέλει κι εκπαίδευση του κόσμου για τον δημόσιο χώρο. Δεν γίνεται να ουρλιάζουν όσοι έχουν σκύλο πάνω από τα κεφάλια ανέμελων εκδρομέων στου Φιλοπάππου εάν το βλαστάρι τους τούς ξεφύγειε. Ούτε γίνεται να παρατάνε παντού τα μηνύματα που στέλνει το παιδί τους στ’ άλλα γούνινα παιδάκια. Η έκφραση της εκτίμησης ενός σκύλου για κάποιον άλλον, στην πραγματικότητα των μη ιδιοκτητών σκύλων, είναι απλώς ακαθαρσίες στη μέση του δρόμου.
Το χειρότερο στην Αθήνα είναι που στο πεζοδρόμιο δεν χωράνε καλά καλά οι άνθρωποι, πόσω μάλλον οι σκύλοι. Και μερικοί τους φοβούνται, δεν θέλουν να περάσουν κι ακριβώς από δίπλα. Ο ενθουσιασμός του σκύλου τούς φέρνει ζάλη. Σ’ αυτό το πεδίο δεν τολμάει κανείς να ζητήσει και πολλά. Ο,τι περιλαμβάνει μπουλντόζα και νέο τσιμέντο μού κάνει τρίγκερ το τραύμα των παρεμβάσεων στο κέντρο της πόλης το προηγούμενο διάστημα. Μια περιποίηση όμως στους δρόμους κοντά στα παρκάκια και η συχνή φροντίδα των ίδιων των χώρων πρασίνου μπορούν να εξασφαλίσουν ότι οι ανάγκες του πλήθους της πόλης θα καλύπτονται στον δημόσιο χώρο.
Κι αν θέλει κάποιος να μετακινηθεί χωρίς να επιβαρύνει πολύ το περιβάλλον; Ε, τότε πρέπει ν’ αφήσει τον σκύλο στο σπίτι να μασουλάει κάλτσες και να σκάβει τους καναπέδες. Δεν ζητάω κάποιο συνεκτικό και ασφαλές δίκτυο ποδηλατοδρόμων πολλών χιλιομέτρων όπου μπορείς να μεταφέρεις και το σκυλί σου σε κάποιο καρότσι ή καλάθι όπως βλέπουμε στο Αμστερνταμ ή στην Κοπεγχάγη (παρόλο που εκεί βρέχει και εδώ έχει μονίμως καλοκαίρι). Θα μπορούσαν, όμως, τα μέσα μαζικής μεταφοράς να είναι πιο δεκτικά. Αν ήταν πιο άνετα, ίσως αυτό που λέω να μην ηχούσε τόσο γελοίο. Τώρα, μες στο στριμωξίδι, δεν μπλέκεις. Είναι σαν να αποζητάς την κακοποίησή σου από τους συμπολίτες σου.
Τα ταξί το παίζουν δύσκολα με τα σκυλιά. Ή ζητούν παραπάνω κόμιστρο. Μερικές φορές μπορεί να πετύχεις λίγη καλοσύνη κι ο οδηγός (συνήθως είναι ο) να μεταφέρει εσένα και τον σκύλο σου χωρίς να σου απαριθμήσει ένα ένα τα επιπλέον έξοδα που θα μπορούσαν να προκύψουν εάν ο σκύλος γρατσουνίσει, εμέσει ή βρέξει το εργαλείο της δουλειάς του. Δηλαδή τι φαντάζονται; Οτι οι σκύλοι κουβαλάνε μονίμως το υγρό της εκδίκησής τους και μόλις τους βάλεις στο όχημα το εξαπολύουν;
Μία φορά ένας ταξιτζής, αφού με έβρισε που μπήκα με τον σκύλο χωρίς να το ’χω γράψει στην εφαρμογή (είμαι κι εγώ πονηρή), άρχισε να μου λέει για τον δικό του σκύλο. Εναν γεράκο που τον περίμενε στο σπίτι μετά τη βάρδια. Σ’ όλη τη διαδρομή άκουγα σε λούπα τη λίστα με τα προβλήματα υγείας του σκύλου, λες κι ήμουν κτηνίατρος και ταυτόχρονα μάθαινα πόσο ακριβό είναι το επαγγελματικό καθάρισμα ταξί στο οποίο πιθανόν τον ωθούσα λόγω τρίχας. Εν ολίγοις, πλήρωσα τη διαδρομή και σε χρήματα και σε συναισθηματική εργασία, και μπαίνοντας σπίτι ζήλεψα το μυαλό του σκύλου, αυτό το διαρκές «τώρα». Αυτήν τη μόνιμη προθυμία επαφής παρά την απογοήτευση όλων των προηγούμενων επαφών.