Οι μισές αλήθειες έγιναν η δεύτερη φύση αυτής της κυβέρνησης. Σε όλα τα επίπεδα και όλα τα θέματα. Τελευταίο κρούσμα είναι η υπόθεση του φρουρού στο αστυνομικό τμήμα των Αγίων Αναργύρων, μπροστά στα μάτια του οποίου έγινε η στυγερή δολοφονία της 28χρονης Κυριακής.
Είναι γνωστό ότι «ο φρουρός καταδικάστηκε στις 23 Μαρτίου οριστικά και αμετάκλητα από τον Αρειο Πάγο, στον οποίο ο ίδιος είχε προσφύγει. (…) Ο Αρειος Πάγος όμως απλώς επικύρωσε την καταδικαστική απόφαση του πρωτοβάθμιου και δευτεροβάθμιου δικαστηρίου (…) για συμμετοχή στην εγκληματική οργάνωση που εξέδιδε πλαστά διαβατήρια» (Alpha, 4.4.2024). Κατά το ίδιο ρεπορτάζ, το Πειθαρχικό ήταν να συνεδριάσει για το θέμα της απόταξής του τον ερχόμενο Αύγουστο, αλλά λόγω του τραγικού συμβάντος η διαδικασία… επιταχύνθηκε και θα καταλήξει τον επόμενο μήνα· έτσι για να μη λέμε ότι αργεί μόνον η Δικαιοσύνη.
Επ’ αυτού ακούσαμε τον γενικό γραμματέα Δημόσιας Τάξης κ. Μάνο Λογοθέτη να λέει ότι «δυστυχώς, η εσωτερική διαδικασία της αστυνομίας θα πρέπει να είναι παράλληλη με τη Δικαιοσύνη (…) γιατί καταλαβαίνετε όταν κάποιος αθωώνεται από τη Δικαιοσύνη δεν μπορεί να καταδικαστεί εσωτερικά –σωστά;– και το αντίστροφο. Αρα, δυστυχώς, υπάρχει μια διαδικασία που ακολουθεί τη Δικαιοσύνη η οποία δυστυχώς καθυστερεί…» (ΣΚΑΪ, 3.4.2024). Την ίδια επιχειρηματολογία χρησιμοποίησε και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος στο δελτίο της ΕΡΤ (4.4.2023).
Αυτό είναι χειρότερο κι από ψέμα. Κατά το άρθρο 48 του Πειθαρχικού Δικαίου των αστυνομικών, «1. Η πειθαρχική δίκη είναι αυτοτελής και ανεξάρτητη από την ποινική και άλλη δίκη. 2. Το πειθαρχικό όργανο δεσμεύεται από την κρίση που περιέχεται σε αμετάκλητη απόφαση ποινικού δικαστηρίου μόνο ως προς την ύπαρξη ή την ανυπαρξία πραγματικών περιστατικών που στοιχειοθετούν την αντικειμενική υπόσταση πειθαρχικού παραπτώματος. (…) Το πειθαρχικό όργανο, όμως, μπορεί να εκδώσει απόφαση διαφορετική από εκείνη του ποινικού δικαστηρίου». Το άρθρο 49 προβλέπεται ότι «σε περίπτωση που μετά την έκδοση πειθαρχικής απόφασης με την οποία επιβλήθηκε οποιαδήποτε ποινή, εκδοθεί αμετάκλητη αθωωτική απόφαση ποινικού δικαστηρίου ή αμετάκλητο απαλλακτικό βούλευμα για την πράξη για την οποία διώχθηκε πειθαρχικά ο αστυνομικός, επαναλαμβάνεται η πειθαρχική δίκη». Εκτός αυτών, όπως εξήγησε ο πρόεδρος του ΔΣΑ κ. Δημήτρης Βερβεσός, «το πειθαρχικό συμβούλιο δύναται –δεν υποχρεούται, δύναται– την αναστολή της πειθαρχικής ποινής» (Real, 4.4.2024)
Εν προκειμένω, έχουμε ακόμη μία αβελτηρία, που δεν ξέρουμε αν οφείλεται σε κάποιο ρουσφέτι (όπως του σταθμάρχη Λάρισας) ή για συντεχνιακούς λόγους, «να προστατεύσουμε τους δικούς μας ακόμη κι αν έχουν καταδικασθεί και από το εφετείο για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης». Κι εδώ προκύπτουν δύο ζητήματα. Το πρώτο και ήσσονος σημασίας είναι ότι πέντε χρόνια τώρα η κυβέρνηση μας έχει ζαλίσει για την «αξιολόγηση», που οι «κακοί συνδικαλιστές αποτρέπουν να γίνει», ενώ έχουμε μία τοις πράγμασι αξιολόγηση ενός αστυνομικού από δύο δικαστήρια και ο κ. Παύλος Μαρινάκης ψεύδεται λέγοντας «δυστυχώς, αυτό είναι το νομικό πλαίσιο κι αυτό εφαρμόστηκε» (ΕΡΤ, 4.5.2024).
Το δεύτερο όμως και τεράστιο ζήτημα είναι ότι η επικοινωνιακή διαχείριση που κάνει η κυβέρνηση σε όλα τα θέματα, όχι μόνο δεν λύνει τα προβλήματα, αλλά τα διογκώνει. Απαντες, σε όλη την ιεραρχία του κράτους, ξέρουν ή διαισθάνονται ότι η θηριώδης προπαγανδιστική μηχανή της κυβέρνησης κοντά στον βασιλικό (δηλαδή την κυβέρνηση) θα προστατεύσει και τη γλάστρα. Ετσι, ακόμη και σε ζητήματα ζωής και θανάτου, νιώθουν ασφαλείς να παρκάρουν έναν επίορκο αστυνομικό στους Αγίους Αναργύρους και αν «γίνει η στραβή στη βάρδια τους», εδώ είναι η κυβέρνηση να διαβεβαιώσει ότι «δυστυχώς, αυτό είναι το νομικό πλαίσιο» και, συνεπώς, ουδείς φέρει ευθύνη.