Μου αρέσει η μυρωδιά της Αθήνας, ειδικά τώρα. Μυρίζει άνοιξη και μερικές φορές και το φαγητό που μαγειρεύεται. Κοντά στο Σύνταγμα, όμως, Παγκράτι, Μετς, Κολωνάκι, η μυρωδιά είναι μεταλλική. Νιώθω πως εισπνέω χημικά κάθε φορά που περιμένω να με μαζέψει κάποιο λεωφορείο. Κι όταν ξεκινάει να βρέχει, αντί για την πρώτη ευχάριστη αίσθηση της βροχής και τη μυρωδιά από χώμα και κορμούς δέντρων, πάλι μέταλλο μυρίζει, εξάτμιση και αφρικανική σκόνη (δηλαδή δεν μυρίζει ακριβώς, αλλά νιώθεις πως τα εισπνέεις όλα αυτά).
Στις συζητήσεις μεταξύ πεζών, δρομέων και ποδηλατών το λένε: μας κάνει κακό που τρέχουμε/ποδηλατούμε/περπατάμε στο κέντρο. Είναι σαν να κάνεις μερικά τσιγάρα. Μία κοπέλα μού έλεγε πως κάνοντας ποδήλατο για καιρό απέκτησε αναπνευστικό πρόβλημα. Τα ηλεκτρικά λεωφορεία θα είναι μία μικρή ανάπαυλα από το μόνιμο πλέον άγχος της ατμοσφαιρικής ρύπανσης. Ειδικά αν αυξηθούν και σταδιακά επικρατήσουν. Δεν θα φτύνουν ρύπους και θα τσουλάνε πιο αθόρυβα. Στην αρχή λέγεται πως τα ηλεκτρικά λεωφορεία θα εξυπηρετούν τις γραμμές 224, Α5, 622, 815 κ.λπ.
Καλά θα ήταν, όμως, ν’ αρχίσει να τα πάει καλύτερα και η «έξυπνη στάση». Μερικές φορές δεν λέει τίποτα, ώσπου ξαφνικά, στο ένα λεπτό, εμφανίζεται το τρόλεϊ και έτσι παίρνεις λίγη αδρεναλίνη πριν από τη δουλειά – θα φτάσεις στην ώρα σου, δεν θα φτάσεις; Οι άνθρωποι με αναπηρία δυσκολεύονται σε βαθμό αποθάρρυνσης (οι μπάρες συνήθως δεν λειτουργούν), αλλά και οι ηλικιωμένοι πρέπει να κάνουν μία υπερπροσπάθεια που τους στερεί αυτοπεποίθηση. Αλλες φορές η στάση απλώς καταγράφει την καθυστέρηση. Το λεωφορείο θα ’ρθει σε 35, 45, 50 λεπτά: διαβάστε, ακούστε ραδιόφωνο, μετρήστε πόσα κόκκινα αμάξια κυκλοφορούν. Ακόμα και η σπαστική μηχανική φωνή που λέει τις στάσεις μερικές φορές κολλάει ή σβήνει και στο λεωφορείο, που είναι πήχτρα, ξεκινάει κάποιο γκάλοπ για το ποια πραγματικά είναι η επόμενη στάση.
Εν τω μεταξύ η Αθήνα, ειδικά την άνοιξη, είναι φοβερό μέρος, αλλ’ αυτό δεν κάνει να το πεις. Το αγαπούν αυτοί που μένουν εδώ ή το κάνουν έτσι, επειδή «πρέπει», επειδή είναι η δουλειά τους ή το πατρικό ή επειδή «βάλτωσαν» και νιώθουν πως μπορούν να λιμνάσουν εδώ, να αγκαλιάσουν την παραίτηση; Πώς θα ήταν αν γύριζε το μυαλό σε κάποια πιο ενεργητική –όχι ντε και καλά θετική– στάση; Αν καταλαμβάναμε λιγότερο χώρο και επιλέγαμε πιο ρομαντικούς τρόπους μετακίνησης, όπου έρχεσαι όντως σ’ επαφή με το μέρος μ’ όλες σου τις αισθήσεις και η μοίρα σου δένεται με τη δική του, με την κατάσταση των δρόμων που τους νιώθεις στους πνεύμονες και στις πατούσες σου, με τον ήλιο και τον αέρα που σ’ αφορούν προσωπικά.
Από την άλλη, μερικά βράδια συμβαίνουν μικρές -απροκάλυπτα πολιτικές- ήσυχες πράξεις αντίστασης που δεν έχουν καμία σχέση με την γκρίνια και την παραίτηση. Που υποδηλώνουν πως μπορεί κανείς να πάρει λίγο παραπάνω τη μοίρα του στα χέρια του χωρίς να το κάνει σπουδαίο θέμα. Κάποιοι βγαίνουν για το ποτό τους με τα πόδια ή το ποδήλατό τους διανύοντας, υποτίθεται, μεγάλες αποστάσεις που στην πραγματικότητα δεν είναι και κάτι φοβερό, ειδικά εάν έχεις ζήσει κάπου με περισσότερο κρύο ή επιθετικά καιρικά φαινόμενα (π.χ. παγωμένες ριπές αέρα που κάνουν την ποδηλασία άθλο). Μερικές ομάδες οργανώνουν ποδηλατικές βόλτες το βράδυ. Κάποιοι ξεκινούν από το κέντρο και φτάνουν στη θάλασσα, κάνουν μία βόλτα με το ποδήλατο εκεί και, σύμφωνα με τις αφηγήσεις τους, όταν γυρίζουν σπίτι κοιμούνται σαν πουλάκια.
Υπάρχουν άνθρωποι που κοιτάζουν γύρω τους, που ακούνε και βλέπουν τους ανθρώπους της πόλης, που πάνε με τα πόδια χωρίς ακουστικά. Και μετά, είναι όλοι αυτοί που κάνουν την ήσυχη δουλειά της περιποίησης των δρόμων κοντά στο σπίτι ή το μαγαζί τους, κι όλοι όσοι προσέχουν τ’ αδέσποτα κι αυτοί που μαζεύουν τα σκουπίδια ή που κρατάνε πάντα μια επιφύλαξη για το εάν είναι άθλιο να ζεις εκεί που ζεις, δηλαδή εδώ. Περίεργοι τύποι που δεν απεχθάνονται το μέρος που ζουν, τον εαυτό τους και την οποιαδήποτε διάδραση αυτών των δύο.