«Δεν τρυπάνε». Ενώ θα μπορούσαν να τρυπήσουν, είναι όλα έτοιμα. Ο Κυριάκος Βελόπουλος θα τρυπούσε αύριο πρωί. Και σε οκτώ με εννιά μήνες θα μπορούσε να δώσει 3.000 σύνταξη σε όλους τους συνταξιούχους. Αυτά τη Δευτέρα. Γιατί την Τρίτη, ήταν έτοιμος να τρυπήσει καλύτερα και να δώσει «τρία με τέσσερα χιλιάρικα». Μέχρι τις ευρωεκλογές, ο τρυπητής του ορυκτού ελληνισμού μπορεί να έχει φτάσει σε ακόμη μεγαλύτερα βάθη – δηλαδή ύψη συνταξιοδοτικά και να μπορεί να δώσει σύνταξη στα 18 για όλους τους Ελληνες.
Φαινομενικά, ένας τέτοιος αντίπαλος είναι εύκολος. Είναι ακόμη νωπές οι μηχανές δεισιδαιμονίας της κρίσης, που είχαν διασπείρει τους μύθους για την Τράπεζα της Ανατολής, τον χρυσό που άρπαξαν οι κατακτητές και θα επιστρέψει και –βεβαίως– για τον θησαυρό των υδρογονανθράκων που μας περίμενε στα σπλάχνα της ελληνικής γης, προκειμένου να μας «συνταξιοδοτήσει» από τη βάσανο παραγωγής άλλου εθνικού πλούτου.
Ομως, οι πύλες του ανεξήγητου δεν κλείνουν. Ενισχυμένος από την εξαφάνιση βασικών ανταγωνιστών του στο άκρο της παρανόρμαλ Δεξιάς και ευνοημένος από τη δυσαρέσκεια που προκαλούν οι προοδευτικές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης, ο υπερεπιτυχημένος μπίζνεσμαν του τηλεμπορίου δείχνει να αποκτά ασύμμετρη εκλογική απήχηση «από τη Λάρισα και πάνω» – όπως το λένε οι δημοσκόποι. Οι λόγοι της απήχησης δεν είναι μόνο συγκυριακοί. Εχουν να κάνουν και με τα παλαιά ρεύματα που διαβρέχουν από παλιά τη Βόρεια Ελλάδα και τώρα τροφοδοτούνται από τους αγωγούς του –όχι πάντα αυθόρμητου– Διαδικτύου.
Η δημαγωγία του «κρυμμένου θησαυρού» και το ακροατήριό της.
Γιατί δεν είναι εύκολο να αποδομήσει κανείς τον λόγο, που από μόνος του αποκαλύπτει τρύπες του; Γιατί εκείνους που έχουν έτοιμο το αυτί τους γι’ αυτόν τον λόγο, δεν μπορεί το πολιτικό σύστημα να τους συναντήσει. Δεν τους βρίσκει στη δική του δημόσια σφαίρα. Ακόμη κι όταν χρησιμοποιούν τα ίδια Μέσα, κινούνται σε άλλη «φούσκα», προορισμένη να διογκώνει ήδη εμπεδωμένες βεβαιότητες, για το εδώ και το επέκεινα, την Ελλάδα, τη Ρωσία και την Ορθοδοξία, τους «κλέφτες» που δεν έχουν, όπως λέει και ο τρυπητής, φορέσει ακόμη «βραχιολάκια».
Δεν χρειάζεται να εξηγήσει κανείς τι γνώμη έχει για τη νοημοσύνη του ακροατηρίου του εκείνος που του υπόσχεται σύνταξη 4.000 ευρώ. Το συνηθισμένο σφάλμα του συστήματος, που έχει να αντιμετωπίσει τον ανορθολογισμό, είναι να μιμείται αυτό το κριτήριο: να θεωρεί ότι οι εγκλωβισμένοι στη φούσκα είναι ανεπίδεκτοι μεταστροφής.
Αν πρέπει όμως να αναλάβει κανείς μια επιχείρηση διάτρησης, είναι να προσπαθήσει να σπάσει αυτή τη φούσκα, κι ας μοιάζει το χάσμα από την αρχή αγεφύρωτο. Να σπάσει πρώτη η ελιτίστικη προκατάληψη για τον «ψεκασμένο», που απαλλάσσει την πολιτική από την προσπάθειά της να πείσει. Αυτή η υπεροψία είναι το μεγαλύτερο ατού των ψεκαστήρων.