Κοπτόμεθα για την κλιματική αλλαγή. Και καλά κάνουμε. Διεθνείς διασκέψεις, συμφωνίες που τηρούνται κατ’ οικονομίαν, ενεργειακά αποτυπώματα μαζί με τα δακτυλικά, οι σβουνιές των αγελάδων, οι πάγοι που λιώνουν, ηλεκτρικά αυτοκίνητα και η πράσινη ανάπτυξη. Ανησυχία για το μέλλον του πλανήτη που θα παραδώσουμε στα παιδιά μας. Μήπως θα έπρεπε να αρχίσουμε να αναρωτιόμαστε ποια είναι αυτά τα παιδιά που θα παραλάβουν τον καταπονημένο πλανήτη; Για να το πω πιο απλά. Μήπως θα πρέπει να αρχίσουμε να ανησυχούμε για την κλιματική αλλαγή στο ανθρώπινο τοπίο; Φίλη αναγνώστρια, φιλόλογος στη μέση εκπαίδευση, μου έγραψε με αφορμή το προχθεσινό μου άρθρο για την «εκκολαπτόμενη αγριότητα» ότι μαθητές που κρατήθηκαν στο τμήμα για κάποια παράβαση αντιμετωπίζονται ως ήρωες από τους συμμαθητές τους. Αυτό και μόνον φτάνει για να ακυρώσει τα οποιαδήποτε κατασταλτικά μέτρα πήρε –και καλά έκανε και τα πήρε– το υπουργείο για την αντιμετώπιση της εφηβικής βίας. Ας ελπίσουμε ότι θα εφαρμοστούν και δεν θα προσκόψουν στον φόβο των διδασκόντων για αντίποινα από τους μαθητές και τους γονείς τους. Ούτε στην «προοδευτική» νοοτροπία που κυριαρχεί στους εκπαιδευτικούς εδώ και δεκαετίες και αντιμετωπίζει την τιμωρία περίπου όπως την παρέμβαση της αστυνομίας όταν τρώει μολότοφ στο κεφάλι. Δεν χρειάζεται να είσαι ψυχολόγος για να ξέρεις ότι το 13χρονο που το μυαλό του μοιάζει με καταιγίδα έχει ανάγκη και από καθοδήγηση και από τιμωρία, κοινώς έχει ανάγκη από κάποιον που του επιβάλλει όρια στη συμπεριφορά.
Το 2008 το κέντρο της Αθήνας κατεστράφη από μερικές ομάδες εφήβων. Eκαψαν, λεηλάτησαν, κατέστρεψαν περιουσίες και κατέλυσαν το κράτος για περίπου ένα μήνα. Η αστυνομία, με εντολή της πολιτικής της ηγεσίας, τους παρακολουθούσε διακριτικά. Λες και είχε αναλάβει το κράτος την ενοχή εκείνου του ημιπαράφρονος αστυνομικού που σκότωσε τον έφηβο Γρηγορόπουλο. Η μυωπική προοδευτική κοινότητα δικαίωσε την καταστροφή με διάφορα άκυρα επιχειρήματα. Το άρρητο επιχείρημα ήταν ότι τα παιδιά έχουν δίκιο γιατί είναι παιδιά. Η νεολαία προβιβάσθηκε σε κοινωνική τάξη και οι αποπροσανατολισμένοι λενινιστές ανακάλυπταν το νέο προλεταριάτο. Μετά βρήκαν τους μετανάστες. Ηταν η μυητική τελετή της νηπιοποίησης της κοινωνίας μας, της μεγάλης κλιματικής αλλαγής στο ανθρώπινο τοπίο. Η σημερινή έξαρση της βίας στις εφηβικές ηλικίες είναι προϊόν αυτής της νηπιοποίησης. Είμαστε μια κοινωνία που έχει καθαγιάσει τη νεότητα. Και την έχουμε καθαγιάσει επειδή κι εμείς πιστεύουμε ότι έτσι θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τα δικά μας γερατειά. Από αυτή την άποψη είμαστε μια καθαρόαιμη δυτική κοινωνία. Οσο για το «μπούλινγκ» που ακούγεται και λίγο εξωτικό, μήπως θα έπρεπε να το μετονομάσουμε σε «κακοποίηση» για να αντιληφθούμε περί τίνος ακριβώς πρόκειται;