Αφού δολοφονήθηκε μια γυναίκα από τον πρώην σύντροφό της έξω από αστυνομικό τμήμα και ενώ μιλούσε με το «100», η κυβέρνηση ανακάλυψε ότι δεν υπάρχει πρόβλεψη για την προσωρινή διαμονή θυμάτων βίας πριν από την εγκατάστασή τους σε ξενώνα, που προϋποθέτει σειρά εξετάσεων σε δημόσιο νοσοκομείο και άλλες χρονοβόρες διαδικασίες.
Ετσι, ενώ (διακηρυκτικά) υπάρχει εθνικό σχέδιο για την αντιμετώπιση της έμφυλης βίας και έχουν εξαγγελθεί κατά καιρούς πρωτοβουλίες – μέτρα – παρεμβάσεις που δημιουργούν την εντύπωση της θεσμικής εγρήγορσης, στην πράξη αποκαλύπτονται με δραματικό τρόπο κενά και ελλείψεις.
Το ίδιο συμβαίνει με τη βία των ανηλίκων. Οταν ο κόμπος φτάσει στο χτένι, όταν δηλαδή ένα επεισόδιο σχολικού εκφοβισμού φτάσει στα δελτία των 8, τότε συστήνονται επιτροπές και ανακοινώνονται μέτρα, που συχνά έχουν ανακοινωθεί στο παρελθόν χωρίς να εφαρμοστούν.
Η θλιβερή ρουτίνα ολοκληρώνεται με τις καταγγελίες της αντιπολίτευσης που κατά κανόνα ζητάει περισσότερους πόρους και προσλήψεις, για παράδειγμα έναν ψυχολόγο σε κάθε σχολείο, χωρίς αναφορά στα ουσιαστικά προσόντα που πρέπει να έχει, πολύ περισσότερο σε αξιολόγηση.
Τι ακριβώς συμβαίνει; Το χάος των συναρμοδιοτήτων συνδέεται με τον κατακερματισμό των υπηρεσιών, την πελατειακή διαχείριση, τις γραφειοκρατικές αγκυλώσεις, την κομματική ιδιοτέλεια, τις προσωπικές ατζέντες, τις αντιστάσεις κέντρων της διοίκησης, την ασυνέχεια του κράτους, την απουσία συντονισμού, μηχανισμών αποτίμησης και λογοδοσίας, ώστε, τελικά, φτιάχνεται ένα τέρας που καταβροχθίζει την πρόοδο.
Επειδή η κυβέρνηση γνώριζε τη λειτουργία και τα χαρακτηριστικά του πανίσχυρου βαθέος κράτους, αναπτύχθηκε ένα σύστημα διακυβέρνησης με συγκέντρωση στο Μέγαρο Μαξίμου της εξουσίας ελέγχου, εποπτείας και κινητοποίησης των υπηρεσιών προκειμένου να ξεπεραστεί η δυσκινησία, ο ανταγωνισμός και η αναποτελεσματικότητα των υπουργείων, όπου συμβαίνει συχνά υπουργοί να μη συνεργάζονται μεταξύ τους και να συνυπάρχουν δυσαρμονικά με υφυπουργούς, υφυπουργοί με γενικούς γραμματείς και γενικοί γραμματείς με υπηρεσιακούς παράγοντες.
Ενα παράδειγμα: Για τα θέματα εφηβικής παραβατικότητας, αρμοδιότητες υπάρχουν στα υπουργεία Παιδείας, Προστασίας του Πολίτη, Δικαιοσύνης, Οικογένειας, Υγείας, Αθλητισμού, που δεν βρίσκονται σε διαρκή και παραγωγική συνεργασία, ούτε βέβαια σε αλληλεπίδραση με την ομάδα εμπειρογνωμόνων – συμβούλων που πρόσφατα συστάθηκε.
Το αποτέλεσμα είναι να μην υπάρχει τεκμηρίωση ώστε να συνεχιστεί ή να αναθεωρηθεί μια πολιτική. Με άλλα λόγια, δεν υλοποιείται ένα πρόγραμμα (π.χ. μια καλή πρακτική που έχει αποδώσει στο εξωτερικό) σε συγκεκριμένη περιοχή για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, ώστε να μετρηθεί η αποτελεσματικότητά του για να επεκταθεί ή να διορθωθεί. Αντίθετα, εφαρμόζονται αποσπασματικά μέτρα, ανάλογα με τις επικοινωνιακές ανάγκες της συγκυρίας, των οποίων η απόδοση δεν αξιολογείται.
Και κάπως έτσι το επιτελικό κράτος που συγκροτήθηκε για να εξουδετερώσει το τέρας, το πλησιάζει όλο και πιο πολύ, μέχρι που τελικά πνίγεται στην αγκαλιά του.