Εντυπη Εκδοση. Ξέρουμε το ύφος. Ξέρουμε πόσο εύκολα υψώνει το δάχτυλο. Με αυτό το ύφος και αυτό το δάχτυλο (θα) απευθυνόταν ο Γιάνης Βαρουφάκης στους Γερμανούς – ως κατήγορος του έθνους: «Σας κατηγορούμε ότι δεν απαντάτε ποτέ στην ερώτηση που κάθε Γερμανός πρέπει να απαντήσει: Πόσο παλαιστινιακό αίμα πρέπει να κυλήσει μέχρι να ξεπλυθούν οι δικαιολογημένες ενοχές σας για το Ολοκαύτωμα;».
Σε μία πρόταση ο Βαρουφάκης πατάει όλα τα «κόκκινα» κουμπιά, που θα έκαναν τον μέσο Γερμανό να νιώσει βαθύτατα προσβεβλημένος. Οι γερμανικές αρχές, πάντως, πρέπει να είχαν αποφασίσει ήδη, προτού διατυπωθεί η προσβολή, να «τραβήξουν την πρίζα» στο συνέδριο για την Παλαιστίνη που είχε διοργανωθεί στο Βερολίνο (με τη συμμετοχή, μεταξύ άλλων, και ενός 87χρονου Παλαιστίνιου συγγραφέα, ο οποίος έχει δηλώσει ότι αν ήταν νεότερος θα είχε λάβει μέρος στη σφαγή της 7ης Οκτωβρίου).
Θα είχαμε άραγε εκτεθεί σε αυτές τις εμπρηστικές δηλώσεις, αν δεν είχε προηγηθεί η απαγόρευση – που πήρε και τη μορφή αποκλεισμού του Βαρουφάκη από κάθε δημόσια δραστηριότητα στη χώρα; Μήπως η λογοκρισία λειτούργησε εντέλει ευεργετικά γι’ αυτό το είδος του λόγου που θα είχε φτάσει στα αυτιά μόνο της δράκας των φανατικών.
Οταν η λογοκρισία διαφημίζει τον λόγο που καταπιέζει.
Ζωντανή τύψη της χρεοκοπίας, ο Βαρουφάκης ανήκει στα απομνημονεύματα του Σόιμπλε, σαν παρδαλή υποσημείωση ενός σκοτεινού κεφαλαίου της Ιστορίας. Τον απεγκλωβισμό του από το περιθώριο της μνήμης τον χρωστάει στην υπεραντίδραση μιας Γερμανίας που δεν μπορεί να παρακολουθήσει τη συζήτηση για το παρόν του Ισραήλ, απαλλαγμένη από τους ίσκιους του δικού της παρελθόντος.
Η γερμανική απαγόρευση δεν είναι, όμως, προβληματική επειδή έδωσε ξανά λόγο ύπαρξης σε μια πολιτικώς απονομιμοποιημένη περσόνα, ούτε επειδή καταλήγει να διατυμπανίζει τις απόψεις που υποτίθεται ότι λογοκρίνει. Το αληθινό πρόβλημα είναι ότι αυτές οι φοβίες καταλήγουν να ζημιώνουν και το ίδιο το Ισραήλ. Δεν συμμαχούν αποτελεσματικά μαζί του, όσοι ζητούν τυφλή στοίχιση στο «καλό» έναντι του «κακού». Οσοι ζητούν να μην αρθρώνεται καν η κριτική για τις βάναυσες υπερβάσεις των ορίων της νόμιμης άμυνας – να μην επισημαίνεται η πλάνη ότι η ασύμμετρη βία θα βγάλει την «περικυκλωμένη» χώρα από την υπαρξιακή της ανασφάλεια.
Αυτή η συζήτηση πρέπει να μπορεί να γίνει, με ρίσκο ότι θα εκμεταλλευθούν την ανοιχτή δημόσια σφαίρα και οι αντισημίτες, που καμουφλάρουν το μίσος τους πίσω από επαναστατικές μαντίλες. Πρέπει να μπορεί κανείς να πει, για παράδειγμα, ότι, απαντώντας με αντίποινα στα αντίποινα του Ιράν, το Ισραήλ θα εκπληρώσει τον βασικό στόχο της Χαμάς: Να προκληθεί ένας γενικευμένος πόλεμος, που θα φέρει το μόνο μη μουσουλμανικό κράτος της περιοχής αντιμέτωπο ταυτόχρονα με όλους τους εχθρούς του.