Η«υπόθεση Μπελέρη» δεν είναι ο ίδιος ο Μπελέρης. Το αναγνώρισε κι εκείνος. Η υπόθεση είναι ένα ζήτημα εξωτερικής πολιτικής που για την Αθήνα έχει λάβει διαστάσεις ανοιχτού μετώπου με τη γείτονά της. Η υπερπροσωπική, εθνική υπόθεση είναι η προσπάθεια της Ελλάδας να εξαρτήσει το ευρωπαϊκό μέλλον της Αλβανίας από την εξασφάλιση «ευρωπαϊκού» status και στην ελληνική μειονότητα.
Εχει η Ελλάδα την ισχύ να πιέσει το γειτονικό καθεστώς σε συμμόρφωση με τα ευρωπαϊκά θέσμια; Μετράει η δική της αξίωση περισσότερο από την εύνοια των δυτικών εταίρων που o Ράμα μοιάζει να έχει αποσπάσει με διπλωματική επιτηδειότητα;
Με βάση αυτά τα δεδομένα μπορεί πια κανείς να αναρωτηθεί αν η υποψηφιότητα Μπελέρη κάνει καλό στην υπόθεση Μπελέρη. Είναι ένα ερώτημα που η κυβέρνηση φαίνεται να υπέβαλε σιωπηρώς στον εαυτό της.
Τα εσωτερικά, εκλογικά οφέλη της υποψηφιότητας λογίζονται «προφανή» (παρότι δεν υπάρχει ομοφωνία για το εύρος της απήχησής της που, σύμφωνα με ορισμένες πηγές, απέχει από την «καθαρή πρωτιά»). Η κυβέρνηση πάντως δεν αμφέβαλε για το αν η κάθοδος Μπελέρη συμφέρει τη Ν.Δ. Αμφέβαλλε για το αν η πολιτική του επιστράτευση συντελούσε στο εθνικό συμφέρον.
Υποψηφιότητα εσωτερικού και υπόθεση εξωτερικής πολιτικής.
Και μόνο ο μακρύς δισταγμός δείχνει ότι η επιλογή έχει ρίσκο. Η συμβολική φόρτιση ενός ζητήματος εξωτερικής πολιτικής δεν θα κριθεί στην κάλπη. Θα κριθεί από την επομένη της εκλογής – από το αν με τον Μπελέρη ευρωβουλευτή η Ελλάδα θα καταφέρει ό,τι δεν κατάφερε με τον Μπελέρη έγκλειστο εκλεγμένο δήμαρχο. Αν θα καταφέρει να εγγράψει το θέμα στην ευρωπαϊκή ατζέντα, χωρίς να καταλήξει να απομονωθεί, υπνοβατώντας προς ένα βέτο. Αν θα κινδυνεύσει να ανασυρθεί από τη λήθη το «ακτιβιστικό» του παρελθόν.
Η επίμονη επίκληση του «συμβολισμού» συνιστά και μια έμμεση ομολογία ότι η ευρωλίστα δεν καταρτίστηκε με τις προδιαγραφές μιας καλής ευρωομάδας. Δεν αναζητήθηκαν πρωτίστως τα βιογραφικά για τη δουλειά. Αναζητήθηκαν αλλότριοι «συμβολισμοί» και «περάσματα» σε «ακροατήρια» – κι αυτό παρότι την τελευταία πενταετία ήταν πολλές οι αφορμές για να φανεί πόσο μπορεί να κοστίσει στη χώρα η «συμβολική» εκπροσώπηση στο Ευρωκοινοβούλιο. Ακόμη και τα λίγα βιογραφικά που επέζησαν θα τα καταπιούν, με τη «συμβολική» τους υπεροχή, οι αναγνωρισιμότητες.
«Συμβολικά» έφτασαν να εμφανίζονται ως φαβορί εκπομπές που κομπάζουν ότι «αλλάζουν τους νόμους» από τηλεοράσεως για τη «γλυκιά μας την πατρίδα».
Λένε ότι οι επιλογές αυτές έγιναν για τα γούστα της Δεξιάς. Οσοι το λένε δεν κολακεύουν τη Δεξιά. Μάλλον θεωρούν τους ψηφοφόρους με «δεξιές ευαισθησίες» επιδεκτικούς μόνο σε θούριους και πρωινάδικα.