Πριν από ένα χρόνο, Αμερικανοί αξιωματούχοι έδειχναν ικανοποιημένοι από την εξέλιξη του πολέμου στην Ουκρανία, θεωρώντας ότι όσο διαρκούσε ο πόλεμος, τόσο ο Βλαντιμίρ Πούτιν θα «αιμορραγούσε», αποδυναμώνοντας τον στρατό και τη χώρα του. Ομως, ενώ ο πρώτος χρόνος ανέδειξε τη στρατηγική ανεπάρκεια των Ρώσων, τις ελλείψεις σε εξοπλισμό και τη γενική αποσάθρωση που προκαλεί η διαφθορά, ο δεύτερος απέδειξε τον βαθμό που ο Πούτιν ελέγχει τη χώρα και όλους τους μοχλούς εξουσίας, καθώς και τις αντοχές της Ρωσίας. Την ίδια ώρα, οι ουκρανικές δυνάμεις εξαντλούνται, η εσωτερική πολιτική αντιπαράθεση παραλύει την Ουάσιγκτον (διακόπτοντας τη βοήθεια προς το Κίεβο), οι Ευρωπαίοι δυσκολεύονται να συνεννοηθούν, ενώ η Ρωσία βρήκε στήριξη και εφόδια από αρκετές χώρες.
Παρά τη μεγάλη καθυστέρηση, η βοήθεια 60 δισ. δολαρίων από ΗΠΑ «ξεπαγώνει», ενώ η Ε.Ε. επιβεβαίωσε την επιτάχυνση «κάθε αναγκαίας στρατιωτικής βοήθειας».
Ο πόλεμος χωρίς ορατό τέλος φαίνεται να ευνοεί τη Ρωσία και να απειλεί όχι μόνο την Ουκρανία αλλά και την ιδέα ότι η «Δύση» μπορεί να επιβάλλει το διεθνές δίκαιο. Η έκρηξη βίας στη Μέση Ανατολή υπέσκαψε περαιτέρω αυτή την έννοια: αφενός, η Ουκρανία βλέπει ότι η ίδια δεν απολαμβάνει την απόλυτη και άμεση στήριξη που παρέχεται στο Ισραήλ, αφετέρου, ο υπόλοιπος κόσμος καταδικάζει τις ΗΠΑ και τους συμμάχους επειδή δεν σταματούν τη σφαγή αμάχων στη Γάζα. Επιπλέον, πολλά μέλη του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος στο Κογκρέσο (όπως και ο υποψήφιος του κόμματος για την προεδρία) τρέφουν φιλικά αισθήματα προς τον Πούτιν. Το ίδιο συμβαίνει με αρκετές ακραίες πολιτικές δυνάμεις στην Ευρώπη, λίγες εβδομάδες πριν από τις εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Δεν είναι μόνο ο χρόνος που λειτουργεί υπέρ του Πούτιν, δηλαδή, αλλά ίσως και η ίδια η δημοκρατία – εάν στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη ενισχυθούν φιλικές προς αυτόν δυνάμεις.
Είναι εξαιρετικά δύσκολο να γνωρίζει κανείς τι ακριβώς συμβαίνει στα μέτωπα της Ουκρανίας – εάν τα πράγματα είναι τόσο δύσκολα όσο τα παρουσιάζουν Ουκρανοί και ξένοι αξιωματούχοι. Μήπως αυτή είναι μορφή πίεσης για την επίσπευση βοήθειας, ή μήπως οι προοπτικές είναι ακόμη χειρότερες και δεν θέλουν να το παραδεχθούν; Οπως και να έχει, η Ρωσία αντέχει, καθώς ο Πούτιν δεν λογαριάζει το κόστος στη χώρα του, αρκεί στο τέλος αυτός να φανεί νικητής. Ομως, η Ουκρανία δεν είναι χαμένη υπόθεση. Η βοήθεια των ΗΠΑ –αξίας 60 δισ. δολαρίων σε χρήμα και όπλα– «ξεπαγώνει». Καθώς η στήριξη είναι μέρος πακέτου βοήθειας προς το Ισραήλ και την Ταϊβάν, οι εξελίξεις στη Μέση Ανατολή ανάγκασαν τους Ρεπουμπλικανούς να κάνουν πίσω. Προχθές ανακοινώθηκε ότι η ψήφιση των σχετικών νομοσχεδίων ήταν προγραμματισμένη για το βράδυ του Σαββάτου. Με τη βοήθεια των Δημοκρατικών, η υπόθεση θα προχωρήσει. Επίσης, στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο την Τετάρτη και Πέμπτη, η Ε.Ε. επιβεβαίωσε την «πλήρη, ακλόνητη στήριξή της προς την Ουκρανία, τον λαό και την ανεξαρτησία, κυριαρχία και εδαφική ακεραιότητά της εντός των διεθνώς αναγνωρισμένων συνόρων». Υπογράμμισε την ανάγκη παροχής συστημάτων αεράμυνας και την επιτάχυνση «κάθε αναγκαίας στρατιωτικής βοήθειας». Η Γερμανία, η οποία παρέχει τη μεγαλύτερη στήριξη στην Ουκρανία μετά τις ΗΠΑ, δείχνει αποφασισμένη να συνεχίσει, σχετικώς αθόρυβα. Η διαφωνία μεταξύ Ολαφ Σολτς και Εμανουέλ Μακρόν όταν ο δεύτερος δήλωσε πριν από λίγο καιρό ότι ο Πούτιν πρέπει να ηττηθεί και δεν πρέπει να αποκλειστεί η αποστολή νατοϊκών δυνάμεων στην Ουκρανία, πιθανώς να οφείλεται περισσότερο στον τρόπο που κινείται ο Γάλλος πρόεδρος και όχι στην ουσία του ζητήματος. Παρά την αδράνεια των τελευταίων μηνών, παρά τις πολύ δύσκολες συνθήκες, η Δύση φαίνεται να μην ξεχνάει τι δια-κυβεύεται στην Ουκρανία.