Παρακολουθώ μερικές επαναλήψεις εκπομπών της παρέας στη δημόσια τηλεόραση που πρωτοπροβλήθηκαν πριν από είκοσι χρόνια. Δεν είναι μεγάλο το χρονικό διάστημα, όμως τα όσα έχουν ξετυλιχτεί μέσα σε αυτά τα χρόνια έχουν αλλάξει συνειδήσεις και κοινωνικές συμπεριφορές. Αυτό γίνεται ορατό με την πρώτη ματιά από τον τρόπο που μιλούσαν οι πρωταγωνιστές αυτών των εκπομπών. Ο λόγος τους ήταν αυθόρμητος, χωρίς τους καταναγκασμούς της εποχής μας. Ηταν αθυρόστομοι, γιατί έτσι μιλούσαν και στην ιδιωτική τους σφαίρα. Δεν υπήρχε αυτός ο σύγχρονος δυϊσμός. Αλλιώς μιλάμε μεταξύ μας και αλλιώς όταν ο λόγος μας είναι δημόσιος. Αυτό που λείπει στις μέρες μας είναι η χαλαρότητα και το πηγαίο. Οι κανόνες δημόσιας συμπεριφοράς είναι αυστηροί και όσοι τους παραβιάζουν δέχονται έναν καταιγισμό πυρών, ενώ δίνουν λαβή για να ξεψαχνίσουν οι μουλάδες του πληκτρολογίου το παρελθόν τους. Τους κάνουν φύλλο και φτερό και πάντα κάτι βρίσκουν που επιβαρύνει τη θέση τους. Αν λίγο ξεφύγεις από τις νόρμες τους, έχεις στοχοποιηθεί.
Ουδείς παρεξηγούσε τα λεγόμενά τους, διότι δεν υπήρχαν τότε τα λαϊκά δικαστήρια του Διαδικτύου και η πολιτική ορθότητα βρισκόταν στα σπάργανά της.
Προχθές απολάμβανα μια εκπομπή του 2008. Αν αυτή η εκπομπή γυριζόταν σήμερα, θα γινόταν σεισμός στο Διαδίκτυο λόγω του εκφραστικού στυλ της παρέας, την οποία αποτελούσαν προβεβλημένοι καλλιτέχνες και άνθρωποι των γραμμάτων. Ζήλεψα την άνεση με την οποία μιλούσαν, χωρίς να σκέπτονται τι θα πουν υπό τον φόβο της πολιτικής ορθότητας. Δεν διέκρινα ίχνος αυτολογοκρισίας ή εκφραστικής συστολής. Ζήλεψα και τις κινήσεις τους. Πώς κάθονταν, πώς χειρονομούσαν, πώς πείραζαν ο ένας τον άλλον, σαν να βρίσκονταν στο καφενείο ή στο ουζερί της γειτονιάς τους. Και ουδείς παρεξηγούσε τα λεγόμενά τους, διότι δεν υπήρχαν τότε τα λαϊκά δικαστήρια του Διαδικτύου και η πολιτική ορθότητα βρισκόταν στα σπάργανά της.
Θα ήμουν περίεργος να έβλεπα τους ίδιους πρωταγωνιστές εκείνων των εκπομπών πώς θα συμπεριφέρονταν σήμερα. Αν θα ήταν σφιγμένοι και συνεσταλμένοι τόσο στα λόγια όσο και στις κινήσεις τους και αν τα καλαμπούρια και οι λεγόμενες «πλάκες» θα υπάκουαν πλέον στις σύγχρονες ντιρεκτίβες της woke κουλτούρας. Δηλαδή, αν αυτοί οι άνθρωποι θα ήταν ο εαυτός τους ή κάτι άλλο.