Πριν από λίγες ημέρες, ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας Χακάν Φιντάν, με τον γνωστό ήρεμο τόνο στον οποίο κάνει δηλώσεις, έκανε με ωμό τρόπο μια αποτύπωση των πολιτικών στόχων της Αγκυρας στο διεθνές πεδίο στο μέλλον. Αναφερόμενος στο Παλαιστινιακό, μίλησε για «υποκρισία του διεθνούς συστήματος». Και στη συνέχεια υπογράμμισε τα εξής: Πρώτον, την «έλλειψη διεθνούς δικαίου», δεύτερον, «την αναποτελεσματικότητα του ηγεμονικού συστήματος που ιδρύθηκε μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Και, τρίτον, κάλεσε σε «παγκόσμια αντίσταση» σε αυτή την καταπίεση. Στην παρούσα στήλη έχουμε επανειλημμένως τονίσει ότι η νέα Τουρκία βλέπει τον εαυτό της ως οιονεί επωφελούμενο δρώντα από μια μετάβαση σε ένα νέο κόσμο, πολυπολικό, λιγότερο δυτικοκεντρικό. Ο κ. Φιντάν τα λέει μόνος του και όλα αυτά αποτελούν, σε ένα σημαντικό βαθμό, και μια ευθεία απάντηση στην ξεπερασμένη από τον χρόνο, τις εξελίξεις και την πραγματικότητα αντίληψη μιας εγχώριας ελίτ η οποία, τρομοκρατημένη από το «πίβοτ» της Τουρκίας προς τας Ανατολάς, έχει βυθιστεί σε ένα φοβικό τέλμα που συνιστά μείγμα ευσεβών πόθων και μακρόχρονης αδρανοποίησης.
Ο κ. Φιντάν αποφεύγει, βεβαίως, να υπογραμμίσει τα οφέλη που είχε η Τουρκία από τη συμμετοχή της στο δυτικοκεντρικό σύστημα τα προηγούμενα χρόνια, όμως αυτά δεν έχουν σημασία. Το παζάρι θα συνεχιστεί και, φυσικά, οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η Ε.Ε., κυρίως οι μεγάλες χώρες της Ευρώπης, θα εξακολουθήσουν να παίρνουν μέρος σε αυτό. Η «αντι-αποικιακή» απόχρωση στα λεγόμενα του επικεφαλής της τουρκικής διπλωματίας δείχνει και πόσο μελετημένα αντιμετωπίζει η Αγκυρα την κοινή γνώμη της Δύσης. Στην Αγκυρα γνωρίζουν, βέβαια, πολύ καλά ότι οι νεότερες γενιές πιθανών ψηφοφόρων των Δημοκρατικών τον ερχόμενο Νοέμβριο θεωρούν το Ισραήλ του Μπέντζαμιν Νετανιάχου ως το απόλυτο κακό, ως εκ τούτου και την πολιτική δυσκολία του Τζο Μπάιντεν σε αυτόν τον σκληρό αγώνα κατά του Ντόναλντ Τραμπ.
Ολα αυτά, φυσικά, δεν είναι παρά ένας ηθικός μανδύας, που κρύβει τις ευρύτερες φιλοδοξίες της Αγκυρας. Και οι φιλοδοξίες αυτές είναι αυτοκρατορικές και καθώς η Τουρκία αποτελεί μια χώρα που μεγεθύνεται συνολικά (πληθυσμιακά, βιομηχανικά, στρατιωτικά), με μια συλλογική αίσθηση «ασφυξίας» σε ένα χώρο που πια δεν είναι ικανοποιητικός. Ως ένα βαθμό, αυτή η εικόνα μπορεί να γίνει αντιληπτή από ιστορική σκοπιά, αφού πράγματι το παγκόσμιο σύστημα δυσλειτουργεί, αλλά, βεβαίως, δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή. Δεν μπορεί να συμπάσχουν θηρευτές και υποψήφια θηράματα. Με αυτή τη μεγάλη εικόνα, αυτή τη μετάβαση προς τα βάθη του 21ου αιώνα, είναι αντιμέτωπη η περιοχή, μαζί της και η Ελλάδα.