Προδικτατορικά, η Ενωση Κέντρου διεξήγε τον περίφημο διμέτωπο αγώνα. Μαχόταν εναντίον τόσο της Δεξιάς όσο και της Αριστεράς. Είναι γνωστό πως ο Γεώργιος Παπανδρέου υπήρξε βαθύτατα αντικομμουνιστής, ακολουθώντας την πορεία ενός ρεύματος του κόμματος των Φιλελευθέρων και τα προσωπικά του βιώματα της περιόδου 1943-1944. Μάλιστα, αν θυμάμαι καλά, το 1960, σε μια ομιλία του στη Βουλή, κατηγόρησε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή πως ενώ οι κυβερνήσεις του Κέντρου παρέδωσαν στη Δεξιά 4.500 πολιτικούς κρατούμενους, ο Καραμανλής έστειλε τους 3.500 στα σπίτια τους. Οι καιροί πέρασαν, πέρασε και η εποχή των διμέτωπων. Η κυριαρχική παρουσία του ΠΑΣΟΚ σχεδόν για τριάντα χρόνια άλλαξε το τοπίο των ιδεολογικών και πολιτικών αντιπαραθέσεων, μαζί με τον εξαγνισμό της Αριστεράς, λόγω δικτατορίας.
Σήμερα, ζούμε σε ένα ιδιόμορφο σκηνικό. Τόσο ιδιόμορφο, που αν ένας πολίτης ξυπνούσε στις μέρες μας από έναν βαθύ εικοσαετή ύπνο, θα απορούσε με αυτό που θα έβλεπε. Δεν θα πίστευε στα μάτια του. Το μόνο στοιχείο που θα αναγνώριζε θα ήταν η ισχυρή Νέα Δημοκρατία, που και αυτή όμως ουδεμία σχέση θα είχε με τη Νέα Δημοκρατία της δεκαετίας του 2000. Μέσα σε μια τέτοια ατμόσφαιρα είναι πολύ δύσκολο να μιλάμε για διμέτωπο αγώνα. Δεν υπάρχουν τα πολιτικά υποκείμενα, μια και οι συνθήκες έχουν αλλάξει δραματικά μετά το 2012, με κύριο χαρακτηριστικό τους το μικρό πλέον ΠΑΣΟΚ. Παρ’ όλα αυτά, θα μπορούσαμε να μιλάμε για πολλούς μικρούς διμέτωπους. Ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Αριστερά έχουν ένα σταθερό αντικυβερνητικό προσανατολισμό, κάτι που είναι απολύτως φυσιολογικό. Συγχρόνως, όμως, διεξάγουν και έναν πόλεμο εναντίον αλλήλων, που μερικές φορές είναι πολύ πιο έντονος από αυτόν που διεξάγουν κατά της «Δεξιάς», διότι είναι σε τελική ανάλυση πόλεμος επιβίωσης. Οι ηττημένοι φεύγουν, ο νικητής μαζεύει «όλο το χρήμα».
ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και Νέα Αριστερά έχουν ένα σταθερό αντικυβερνητικό προσανατολισμό, κάτι που είναι απολύτως φυσιολογικό. Συγχρόνως, όμως, διεξάγουν και πόλεμο εναντίον αλλήλων, που μερικές φορές είναι πολύ πιο έντονος από αυτόν που διεξάγουν κατά της «Δεξιάς».
Ετσι, δεν θα πρέπει να απορούμε για τη σφοδρότητα των επιθέσεων που έχει εξαπολύσει τόσο η Νέα Αριστερά όσο και το ΠΑΣΟΚ κατά του ΣΥΡΙΖΑ, που κατά τα φαινόμενα κερδίζει τη μεταξύ τους μάχη. Από την πλευρά του, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν χάνει την ευκαιρία να κατηγορήσει τα δύο κόμματα ότι παίζουν το παιχνίδι της «Δεξιάς». (Τη λέξη «Δεξιά» τη βάζω σταθερά σε εισαγωγικά όταν αναφέρομαι στη Νέα Δημοκρατία, διότι πανθομολογουμένως η Νέα Δημοκρατία ελάχιστη σχέση έχει με αυτό που θεωρούμε πως είναι Δεξιά – χωρίς εισαγωγικά). Στις πενήντα ημέρες που μας απομένουν μέχρι τις ευρωεκλογές, το φαινόμενο των πολλών διμέτωπων θα ενταθεί, ακόμη και για ασήμαντα θέματα όπως η παρουσία του κ. Αντώναρου στο ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν κατάλαβα γιατί θύμωσε η Νέα Αριστερά. Δεν συγκυβερνούσαν με τη δεξιά συνιστώσα; Τώρα τους ενόχλησε;
Για να κλείσω το άρθρο όπως το ξεκίνησα. Ο Γεώργιος Παπανδρέου εξωθήθηκε στον διμέτωπο μετά τις εκλογές του 1961. Εως τότε μαχόταν μόνο την Αριστερά.