Δευτέρα μεσημέρι, στη ∆ιαρκή Επιτροπή Παραγωγής και Εμπορίου της Βουλής είχαν προσκληθεί οι φορείς, για να τοποθετηθούν επί του σχεδίου νόμου του υπουργείου Περιβάλλοντος. Ηταν η σειρά της κ. Θεοδότας Νάντσου, υπεύθυνης πολιτικής της περιβαλλοντικής οργάνωσης WWF Ελλάς.
Η κ. Νάντσου αρχίζει να μιλάει για το κύριο κατά τη γνώμη της οργάνωσης θέμα στο σχέδιο νόμου, τον τρόπο διαχείρισης των υδάτων στη Θεσσαλία και τις ρυθμίσεις με τις οποίες ιδρύεται ο φορέας που θα αναλάβει το σύνθετο έργο, ο Οργανισμός Διαχείρισης Υδάτων Θεσσαλίας (ΟΔΥΘ). Αναφέρεται κατ’ αρχάς στο σχέδιο διαχείρισης υδάτων της ολλανδικής εταιρείας, που δόθηκε επίσης σε διαβούλευση και το οποίο το WWF θεωρεί ότι είναι «ανησυχητικά χαμηλού επιπέδου». Και κατόπιν προχωράει καταθέτοντας την (αρνητική) άποψη της περιβαλλοντικής οργάνωσης για τη μορφή που επελέγη να έχει ο ΟΔΥΘ, δηλαδή ανώνυμη εταιρεία.
Εκείνη τη στιγμή, η κ. Νάντσου σταματά. «Κύριε Σκυλακάκη, νομίζω ότι αυτό που κάνετε είναι απαράδεκτη αγένεια και ασέβεια προς τους θεσμούς που έρχονται για να εκφράσουν τις απόψεις τους στη Βουλή». Μα τι είχε συμβεί; Αυτό που εξόργισε την κυρία Νάντσου ήταν κάποιες χειρονομίες του υπουργού Περιβάλλοντος προς τους συνεργάτες του, οι οποίες δεν φαίνονται από την αναμετάδοση της συνεδρίασης της επιτροπής στο κανάλι της Βουλής, αλλά εξέφραζαν ειρωνεία προς τα λεγόμενα της εκπροσώπου του WWF. Η κυρία Νάντσου συνέχισε και ολοκλήρωσε την τοποθέτησή της με τρεμάμενη φωνή.
Ο κ. Σκυλακάκης δεν είχε δώσει μέχρι σήμερα τέτοια δείγματα. Αντιθέτως, έχει τη φήμη ενός ψύχραιμου, τεχνοκράτη πολιτικού, που μπορεί να διαχειριστεί δημόσια αντίθετες με τη δική του απόψεις με ψυχραιμία και ευγένεια, όπως άλλωστε αρμόζει στη θέση του. Οι χειρονομίες όταν μιλούσε η εκπρόσωπος του WWF (που, παρεμπιπτόντως, είναι η μεγαλύτερη περιβαλλοντική οργάνωση της χώρας) ήταν μια άσχημη παρεκτροπή. Θέλω να πιστεύω ότι ήταν ένα στιγμιαίο σφάλμα, οφειλόμενο στην κούραση. Θα μπορούσε κάποιος να προσθέσει τη γνωστή ρήση του Σωκράτη: «Το μη καλώς λέγειν ου μόνον εις αυτό τούτο πλημμελές, αλλά και κακόν τι εμποιεί ταις ψυχαίς».
Το κακό είναι ότι η συμπεριφορά αυτή δεν είναι μεμονωμένη. Στον πολιτικό λόγο την τελευταία δεκαετία –και από την παρούσα κυβέρνηση, παρότι κυβερνά χωρίς πολιτικό αντίπαλο– έχουν «κανονικοποιηθεί» η αγένεια και η επιθετική συμπεριφορά από κάποιους υπουργούς προς όποιον τους ασκεί κριτική. Προσόν ενός σημαντικού πολιτικού είναι, κατά την ταπεινή άποψή μου, να μπορεί να δεχθεί την κριτική ακόμη και όταν θεωρεί ότι είναι άδικη. Η απαξίωση της αντίθετης άποψης και η «γηπεδοποίηση», τελικά, βλάπτουν πρωτίστως την αντίληψη του πολίτη για την πολιτική…