Η χιουμοριστική εκπομπή του Τζον Στιούαρτ κάθε Δευτέρα στις ΗΠΑ περιέχει ίσως τα πιο εύστοχα σχόλια για την τρέχουσα αμερικανική πολιτική ζωή. Στο τελευταίο επεισόδιο του «Daily Show», ο Στιούαρτ επέκρινε την υστερική κάλυψη της δίκης του Ντόναλντ Τραμπ από τα ΜΜΕ, από τις αποκλειστικές συνεντεύξεις του ζωγράφου που φιλοτεχνεί στιγμιότυπα της ακροαματικής διαδικασίας μέχρι την απευθείας μετάδοση άφιξης της αυτοκινητοπομπής του τέως προέδρου από ελικόπτερα των καναλιών.
Ολα αυτά, φυσικά, αντιβαίνουν στον διακηρυγμένο στόχο των δημοσιογράφων «να μη δώσουμε τηλεοπτικό χρόνο στον πρόεδρο που αμφισβήτησε και υπονόμευσε τους θεσμούς και τις δημοκρατικές διαδικασίες». Και όμως, λίγους μήνες πριν από την αναμέτρηση του Νοεμβρίου, ο αμερικανικός Τύπος επαναλαμβάνει το λάθος της υπερπροβολής του Τραμπ. Κάθε κίνησή του απαθανατίζεται. Κάθε εμπρηστική δήλωσή του μεταδίδεται. Κάθε γκριμάτσα του αναλύεται. Κάθε τοξική ανάρτηση αναπαράγεται. Τι σημασία έχει που ο τέως πρόεδρος αντιμετωπίζει χρηματοδοτικά προβλήματα στην τωρινή καμπάνια του; Τα μεγάλα αμερικανικά δίκτυα έχουν αναλάβει δωρεάν την εκστρατεία του.
Οι αναλογίες με τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, Στέφανο Κασσελάκη, είναι σαφείς. Η πολιτική που παράγει είναι ελάχιστη. Οι προτάσεις, οι θέσεις, τα νέα πρόσωπα που παρουσιάζει ενόψει ευρωεκλογών προκαλούν σύγχυση στο παραδοσιακό ακροατήριο της Αριστεράς. Πατρίδα, θρησκοληψία και οικογενειοκρατία έχει να αντιτάξει στις βαθιές παθογένειες της χώρας, τις οποίες αναπαράγει και η Ν.Δ. Ετσι, παρέχει υποστήριξη στην κυβέρνηση για τα εξοπλιστικά, το λάδι στην κολυμβήθρα του σχηματίζει σταυρό, ο Κρητικός ξάδελφος κατεβαίνει υποψήφιος. Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Τα πρωινάδικα παραληρούν. Η πολιτική υπερβαίνει την παραπολιτική και γίνεται μεταπολιτική: κρουαζιέρα σε δύο ντουζίνες νησιά, το swell, το κρύο και το κοντομάνικο.
Αρκεί τελικά η προβολή ενός πολιτικού, ακόμη κι αν είναι αρνητική; Φτάνει να παράγει βιντεάκια στο ΤικΤοκ που τα χαζεύεις; Εχει αλλάξει η ουσία του πολιτικού λόγου και είναι πλέον μοναδικό ζητούμενο η σκηνοθετημένη ειλικρίνεια; «Η αλλοτρίωση του θεατή από το αντικείμενο της παρατήρησης (που είναι αποτέλεσμα της δικής του μη συνειδητής δραστηριότητας) εκφράζεται ως εξής: όσο περισσότερο παρατηρεί, τόσο λιγότερο ζει», έγραφε στην «Κοινωνία του θεάματος» ο Γκι Ντεμπόρ ήδη από το 1967. Το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο. Τα εργαλεία, όμως, είναι τέτοια που η κοινωνία του θεάματος έχει πάρει στεροειδή και ο θεατής αργοπεθαίνει.