Πριν από περίπου ενάμιση μήνα, από αυτήν εδώ τη στήλη, έγραφα πως κάτι αλλάζει στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Η αλήθεια είναι ότι ήμουν επιφυλακτικός, γιατί και στο παρελθόν είχαν γίνει προσπάθειες τιθάσευσης του θηρίου που λέγεται χουλιγκανισμός, αλλά απέτυχαν. Η συμμόρφωση είχε περιορισμένη χρονική διάρκεια και μετά πάλι στο ίδιο έργο θεατές. Προχθές, είδαμε ακόμη ένα ντέρμπι των πλέι οφ υπό άψογες συνθήκες, όπως σχεδόν και όλα τα προηγούμενα, μετά το δίμηνο διάστημα που όλοι οι ποδοσφαιρικοί αγώνες διεξήχθησαν χωρίς φιλάθλους. Δύο περιστατικά, ένα στην Τούμπα και ένα στη Λεωφόρο, αντιμετωπίστηκαν άμεσα, με κυρώσεις για τους γηπεδούχους. Τι σημαίνουν όλα αυτά;
Μπροστά σε μια αποφασιστική πολιτική ηγεσία δεν υπάρχει καμιά δύναμη που μπορεί να προβάλει αντίσταση. Τα όπλα που έχει το κράτος έχουν απίστευτη ισχύ, αρκεί να χρησιμοποιηθούν όταν χρειάζεται. Τότε, και μόνον τότε, όλοι οι παράγοντες του ποδοσφαίρου –και όχι μόνο– αντιλαμβάνονται πως η μοναδική επιλογή που έχουν είναι να συμμορφωθούν με τους νέους κανόνες, και αυτό το πνεύμα της συμμόρφωσης να το μεταφέρουν και στους ανεγκέφαλους, φανατικούς οπαδούς τους. Χρησιμοποιώ τη λέξη «ανεγκέφαλος», διότι συνήθως με τις βάρβαρες πράξεις τους ζημιώνουν πρωτίστως την αγαπημένη τους ομάδα. Μία κροτίδα, ενώ οι παίκτες τους κυριαρχούν στον αγωνιστικό χώρο, φέρνει μια ολιγόλεπτη διακοπή που τους αποσυντονίζει και, ξαφνικά, αλλάζει όλη η ροή του αγώνα. Για να μη μιλήσω για την τιμωρία που ακολουθεί. Πόσες φορές δεν γίναμε μάρτυρες τέτοιων καταστάσεων, που προκαλούν την οργή των πραγματικών οπαδών της ομάδας.
Μπροστά σε μια αποφασιστική πολιτική ηγεσία δεν υπάρχει καμιά δύναμη που μπορεί να προβάλει αντίσταση. Τα όπλα που έχει το κράτος έχουν απίστευτη ισχύ, αρκεί να χρησιμοποιηθούν όταν χρειάζεται.
Τη Δευτέρα διεξήχθη στο Μιλάνο το τοπικό ντέρμπι, μεγάλης βαθμολογικής σημασίας, πέραν του γοήτρου που χαρακτηρίζει τέτοιους αγώνες. Σκληρό παιχνίδι, αποβολές, πλούσιο θέαμα, τρία γκολ. Στις κερκίδες δεν άνοιξε ρουθούνι, αν και οι φίλαθλοι της Μίλαν και της Ιντερ κάθονταν δίπλα δίπλα, εκτός από τους οργανωμένους που βρίσκονταν στις θύρες τους. Εβλεπα ζευγάρια, την κοπέλα με το κασκόλ της Ιντερ και τον φίλο της με αυτό της Μίλαν, είδα γονείς με τα μικρά παιδιά τους και έναν πιτσιρικά της Μίλαν να κλαίει μετά την ήττα της ομάδας του και τον φίλο του, οπαδό της Ιντερ, να τον παρηγορεί. Τέτοιες σκηνές έχω να δω στα ελληνικά γήπεδα εδώ και πολλές δεκαετίες και αναρωτιέμαι γιατί συμβαίνει αυτό. Συμβαίνει, διότι όλοι όσοι ασχολούνται με το άθλημα δεν αντιλαμβάνονται ότι αυτό που προέχει και για τα δικά τους τα συμφέροντα είναι η προστασία του προϊόντος που «πουλάνε». Και προστατεύοντας το «προϊόν», με μια κοινή και οργανωμένη προσπάθεια, σε τελική ανάλυση, προστατεύουν και τις εταιρείες τους. Οι «παράγκες» μπορεί να χαρίζουν πρωταθλήματα, αλλά σκοτώνουν το ποδόσφαιρο, διώχνουν τους φιλάθλους από τα γήπεδα, παράγουν βία, πολλή βία.
Φαίνεται πως η τάξη στις κερκίδες ήρθε για να μείνει και δεν αποτελεί μια παρένθεση, όπως στο παρελθόν.