Τον καιρό που ο Αρης Σπηλιωτόπουλος ήταν ακόμη πολιτικός, λογιζόταν στη Νέα Δημοκρατία ως κεντρώα φωνή – του «μεσαίου χώρου», σύμφωνα με την ιδιόλεκτο της εποχής. Τον ίδιο εξισορροπητικό ρόλο προς τη μετριοπάθεια μπορεί να παίξει και τώρα που εντάσσεται ως «σύμβουλος» στο περιβάλλον του Στέφανου Κασσελάκη. Μπορεί να μετριάσει τις ροπές προς τον εθνικολαϊκισμό και τη θρησκοληψία που έχει εμφανίσει η κασσελακική Δεξιά.
Η ανάσυρση ενός παροπλισμένου στελέχους, που αφυπνίζει την ανάμνηση του αντίπαλου κόμματος, μοιάζει πάντως να αντιστρατεύεται, όχι τόσο τις δεξιές παρεκκλίσεις του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ όσο τη βασική του επαγγελία: ο ίδιος έχει λανσάρει εαυτόν στην πολιτική αγορά ως ακράτητη δύναμη του νέου και του «απ’ αλλού φερμένου». Τι αντίκτυπο θα έχει στο brand του η εγκόλπωση των βετεράνων της πλατείας Κολωνακίου – των επιβιώσεων του (προ)χρεοκοπικού πολιτικού συστήματος;
Τον ίδιο αντίκτυπο που είχε και ο εναγκαλισμός του με τον φθαρμένο ΣΥΡΙΖΑ του Πολάκη και του Παππά. Δηλαδή αμελητέο. Είναι μάλλον οξύμωρο να μιλάμε στην περίπτωση του Κασσελάκη για ωσμώσεις και συνάφειες με άλλα στελέχη, καθώς το εγχείρημά του εκτυλίσσεται ως one man show, χωρίς χρεία κόμματος. Χωρίς χημείες με άλλες παρουσίες που θα μπορούσαν να επηρεάσουν το αποτύπωμα της δεσπόζουσας περσόνας.
Η ίδια η στρατολόγηση Σπηλιωτόπουλου το πιστοποιεί: δείχνει πως ο Κασσελάκης περιφρονεί τόσο τις γκρίνιες των Συριζαίων περί «μετάλλαξης» του κόμματος, ώστε να τους επιβάλει έναν πρώην υπουργό της Ν.Δ. Δεν τους βλέπει.
Μεταγραφές στον «θίασο» του one man show.
Δεν είναι όμως ακριβές ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ στρέφει το κόμμα προς τα δεξιά. Τέτοια στροφή θα προϋπέθετε ικανότητα στρατηγικής προμελέτης. Εκστομίζει βέβαια δεξιά στερεότυπα, που δεν θα έβγαιναν ποτέ από αριστερά χείλη. Αλλά ο αληθινός νεωτερισμός που κομίζει δεν είναι ιδεολογικός. Είναι κυρίως η παντελής έλλειψη δισταγμού. Είναι ο πολιτικός αρχηγός που δεν διστάζει να βρίσκεται μέρα και νύχτα στον τηλεοπτικό αέρα, αυτοσχεδιάζοντας και ανασκευάζοντας, μιλώντας για όλα χωρίς να έχει εκ των προτέρων αποφασίσει να πει τίποτα.
Οι αντίπαλοί του –εντός κι εκτός Αριστεράς– λογαριάζουν αυτή την ανεπεξέργαστη ορμή ως μειονέκτημα. Κάνει πολλές γκάφες, λένε. Αποξενώνει την αριστερή βάση του κόμματος.
Μπορεί όμως να ισχύει και το αντίθετο. Αυτή η χύμα μιντιακή ενέργεια μπορεί να έχει απήχηση στο μέρος εκείνο του εκλογικού σώματος που σίγουρα δεν επιλέγει με βάση τη δογματική ορθοδοξία ή την προγραμματική συνοχή. Το μέρος εκείνο που έλκεται μόνο από την ακτινοβολία.
Το έχουμε δει άλλωστε να συμβαίνει και αλλού. Για να επιτύχεις ως τραμπίσκος δεν χρειάζεσαι τίποτε περισσότερο από το να μην έχεις φραγμό. Να μην έχεις ντροπή.