Κρίμα αλήθεια που το δρώμενο στην Ακρόπολη, για τους Ινδούς επιχειρηματίες, δεν συνέβη νωρίτερα ώστε να μπορέσει η Μαρίνα Σάττι να το συμπεριλάβει στο βιντεοκλίπ για το «Ζάρι». Θα αποτελούσε προστιθέμενη αξία. Το σχόλιο δεν ενέχει καμία ειρωνεία για τη συμβολή μας στον διαγωνισμό της Eurovision. Τουναντίον. Ταιριάζει γάντι στο πνεύμα του βίντεο, που τρολάρει με τα στερεότυπα του εθνικού μας κιτς, αλλά και στον ρυθμό «συρτορούμπας» (όπως τον χαρακτηρίζει η ίδια η ερμηνεύτρια) του τραγουδιού. Αντιθέτως, είναι μια επισήμανση για τη μουλωχτή τακτική των επιτελών και αρμοδίων σε θέματα πολιτισμού. Τουτέστιν: άλλα λέμε, άλλα κάνουμε.
Η εκδήλωση διοργανώθηκε από το Ελληνο-Ινδικό Επιμελητήριο Εμπορίου και Οικονομίας για να υποδεχθεί «150 επιχειρηματίες από κλαμπ πολυεκατομμυριούχων της Βομβάης». Οταν όμως η φωτογραφία με άτομα με αρχαιοελληνικές ενδυμασίες, με βαμμένα λευκά πρόσωπα και σώματα, δίκην αγαλμάτων, εντέχνως τοποθετημένων στον Ιερό Βράχο, έκανε τον γύρο του Διαδικτύου, η φιέστα έπαψε να είναι τυχαίο περιστατικό. Απέκτησε χαρακτηριστικά αυθαιρεσίας. Κανείς από τους φορείς που θα έπρεπε να είχαν παραχωρήσει την άδεια για το χάπενινγκ δεν εμφανιζόταν να γνωρίζει τι είχε συμβεί. Ούτε το ΚΑΣ, ούτε η αρμόδια εφορεία, ούτε η προϊσταμένη αρχή, το υπουργείο Πολιτισμού.
Οσοι υποχρεώθηκαν να εξηγήσουν τα ανεξήγητα απογείωσαν τον σουρεαλισμό του συμβάντος. Οπως: «εμφιλοχώρησαν ορισμένοι με αρχαιοελληνικές ενδυμασίες, χωρίς να γίνουν αντιληπτοί από φυλακτικό προσωπικό της υπηρεσίας». Φυσικά διατάχθηκε ΕΔΕ για το περιστατικό – καταφυγή για κάθε αδιέξοδο στον δημόσιο τομέα. Οσο το ρεπορτάζ αναζητούσε απαντήσεις, τόσο οι ευθύνες εξαερώνονταν, καθώς όλοι οι, τυπικά, εμπλεκόμενοι δήλωναν αιφνιδιασμένοι. Υπήρξε μια παραίτηση αρχιφύλακα –που είχε βάρδια την ημέρα του συμβάντος στην Ακρόπολη– και μπόλικη αναστάτωση.
Το απρόσμενο κουβάρι προκαλεί θλίψη. Δεν είναι η φαιδρότητα της τουριστικής ατραξιόν ούτε και η κατάχρηση του χώρου. Εχουν συμβεί και χειρότερα. Η προσπάθεια να περάσει το γεγονός απαρατήρητο είναι το πρόβλημα. Η αποφυγή της «φασαρίας» –εξαιρετικά δύσκολο την εποχή που οτιδήποτε, ανά πάσα στιγμή, είναι εκτεθειμένο σε μια κάμερα κινητού–, η παράκαμψη της νομιμότητας για να ικανοποιηθεί κάποιο ειδικό ακροατήριο. Γιατί; Ποια εξουσία θεωρεί εαυτήν υπεράνω της διαδικασίας; Οποιος συνέλαβε την ιδέα να υπερ-πλειοδοτήσει σε φιλοξενία, δεν αισθάνεται και την ανάγκη να λογοδοτήσει για την «έμπνευσή» του, κι αυτό είναι το χειρότερο. Κάποιος είναι αρμόδιος για τη διαχείριση της πολιτιστικής κληρονομιάς, υπάρχουν όροι και προϋποθέσεις, διαφωνούμε ή συμφωνούμε.
Δεν συναινεί κανείς με την ομηρία των αρχαίων μνημείων από όσους τα θεωρούν ιδιοκτησία τους, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι τα μνημεία πρέπει και να μασκαρεύονται.
Μπορεί ο μεγαλύτερος «παραγωγός» της χώρας να είναι, πλέον, ο τουρισμός μαζί με την εστίαση, αυτό δεν σημαίνει ότι η χώρα πρέπει να μετατραπεί σε dream land για προνομιούχους.
Αν κανείς συγκεντρώσει προσεκτικά τις ενδείξεις, ο κίνδυνος που αθροίζεται γέρνει συχνά την πλάστιγγα προς την πλευρά του κακού σεναρίου. Η ανησυχία δεν έχει να κάνει με την πολιτική εκμετάλλευσή της από την αντιπολίτευση. Δεν συναινεί κανείς με την ομηρία των αρχαίων μνημείων από όσους τα θεωρούν ιδιοκτησία τους, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι τα μνημεία πρέπει και να μασκαρεύονται για να εναρμονίζονται με τις φαντασιώσεις διακεκριμένων επισκεπτών.
Τα φαντεζί θεάματα για την τέρψη των «πολυεκατομμυριούχων» δεν διαφέρουν από τη φρενίτιδα που έχει καταλάβει τα νότια προάστια, μεταλλάσσοντας την περιοχή σε Ντουμπάι. Δεν είναι μόνο τα υπέρογκα ποσά που καταβάλλονται για την απόκτηση ακινήτων, ούτε η αισθητική που απλώνεται με μορφή επιδημίας. Είναι η επίδειξη ενός επιθετικού πλούτου που αγνοεί κάθε μέτρο υπακούοντας σε ένα ντελίριο εξαγοράς, το οποίο, κάποιες φορές, μακιγιάρεται ως ανάπτυξη.
Ανάμεσα στην απαγκίστρωση των επενδυτών από τη γραφειοκρατική μέγγενη και στη διάδοση, διεθνώς, του σήματος «ανοίξαμε και σας περιμένουμε» υπάρχει όχι μόνο άβυσσος αλλά και πολλοί κίνδυνοι. Μοιάζει σα να έχει απορρυθμιστεί ο διακόπτης που προσδιορίζει τους όρους για να προσελκύσει η χώρα ξένα κεφάλαια. Προφανώς η ισορροπία είναι δύσκολη γιατί και ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος. Ομως δεν υπάρχει άλλο ανάχωμα από τη θεσμική κατοχύρωση και βέβαια από τη σοβαρότητα των σχεδίων και των προοπτικών. Αλλιώς ας συντονιστούμε με το τραγούδι αφήνοντας απλώς το ζάρι να κυλήσει.