Ακούγαμε αυτό τον καιρό ραδιοτηλεπαρουσιαστές να προτείνουν «ξεχωριστούς προορισμούς» για τις πασχαλινές διακοπές l με κυρίως προβαλλόμενο προσόν των τόπων αυτών τον φημισμένο πια χαμό, βομβαρδισμό πες καλύτερα, που τα μεσάνυχτα του Μεγαλοσάββατου ξεσπάει εκεί, έξω από τους ναούς, l και ο οποίος μόλις που επιτρέπει να ακουστεί από τα μικρόφωνα το «Χρι……» – το «…στός Ανέστη» και τα λοιπά που ψάλλονται την επόμενη τουλάχιστον μισή ώρα τα τρώει η μαρμάγκα του εορταστικού βομβαρδισμού. l Για τον οποίο μάλιστα σεμνύνονται δημαρχαίοι και πρόκριτοι – ως κατιτίς «γνήσιο και αυθεντικό» του τόπου τους l και σίγουρα ως κάτι που προσελκύει κάθε χρόνο επισκέπτες, Ελληνες και ξένους. l Και έχουν δίκιο. l «Τρελό αλλά μοναδικό!» άκουσα να περιγράφει επισκέπτης, ωρίμου μάλιστα ηλικίας, αυτή την εκδήλωση αγροίκου, άξεστου – χώρια επικίνδυνου (άσε και ιερόσυλου) «εορτασμού της Αναστάσεως του Κυρίου». l Ποιος «εορτασμός» και ποια Ανάσταση. l Μόνο όσοι χάνουν κάθε χρόνο δάχτυλα, χέρια, μάτια, την αρτιμέλεια και την υγεία τους, αντιλαμβάνονται, εκ των υστέρων αλίμονο, το μέγεθος της υποκρισίας και της καφρίλας· l «παραδοσιακών, τάχαμου, «εθίμων» και σύγχρονων νοοτροπιών. l
Σε άλλο ένα ονειρικό «τοπίο» της παλιάς Αθήνας μας ταξίδεψε πάλι την περασμένη Κυριακή ο εκλεκτός αθηναιογράφος, και παλιός φίλος, Νίκος Βατόπουλος στη διπλανή του Υποβολείου στήλη του. l Αυτή τη φορά βάσει μιας υπέροχης φωτογραφίας (του Γερμανού Βίλι Πράγκερ) από το μακρινό 1937. l Ιούνιος, ζέστες, στιγμιότυπο από την οδό Πανεπιστημίου, προς τα Χαυτεία, μπροστά σ’ ένα καφενείο, θαμώνες με καφέ κι εφημερίδες και περαστικοί Αθηναίοι, μερικοί βόλτα οικογενειακώς. l Η φωτό «έχει πολλές πληροφορίες», γράφει ο Βατόπουλος, «κι έχει βεβαίως ατμόσφαιρα και κλίμα εποχής». l Από τα οποία γεύσεις, αρώματα και συγκινήσεις μας μεταφέρει στο μεστό κείμενό του. l Στη φωτογραφία με συγκίνησε ιδιαίτερα το είδος του καπέλου που φορούσαν τα δύο αγοράκια της οικογένειας που βολτάρει. l «Καπέλο τύπου σαφάρι» το αναφέρει ο Νίκος, αλλά εγώ, μόλις είδα τη φωτογραφία «Α, φοράνε κάσκες!» φώναξα. l Κάσκες τις λέγαμε τότε και τις φορούσαμε τα καλοκαίρια παιδιά και έφηβοι, γιατί ήταν ελαφρές, δροσερές κι εν πάση περιπτώσει «της μόδας» έως και το τέλος της δεκαετίας του ’50 που τη φόρεσα κι εγώ. l Φτιαγμένες από λεπτό λινό ύφασμα, μπεζ ανοιχτό, μπορ ενισχυμένο με χαρτόνι εσωτερικά και σταθερό τρούλο, με κάποιες τρυπούλες για αερισμό της κεφαλής. l Τι τράβηξε από μένα τότε μια φίλη που δεν έβρισκε κάσκα στο μέγεθος του κεφαλιού της! l Μεγάλο κεφάλι, όχι αστεία· l κι εγώ μεγάλο πειραχτήρι – μόνο με τους δικούς μου όμως και τους φίλους μου. l Με τους άλλους υπήρξα διακριτικός – μέχρι βλακείας ενίοτε. l Α, βρε Νίκο, πού μας ταξιδεύεις.l
Χάρηκα όταν άκουσα ότι η μεγάλη συναυλία που οργανώνεται κάθε χρόνο στο Καλλιμάρμαρο για ενίσχυση των σκοπών του «Ολοι μαζί μπορούμε» θα έχει θέμα το έργο του Λευτέρη Παπαδόπουλου. l Το ανακοίνωσε προ ημερών ο Γιάννης Σπανολιός, ψυχή του πολυσχιδούς και ακάματου αυτού τμήματος του Σκάι l και χάρηκα διπλά: πρώτα, γιατί θα τιμηθεί ένας από τους μεγάλους δημιουργούς της ανυπέρβλητης άνθησης του ελληνικού τραγουδιού στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, l και δεύτερον διότι ο «θεσμός» πλέον αυτός της ετήσιας συναυλίας ανοίγεται και στο έτερον ήμισυ των δημιουργών του τραγουδιού, που είναι ποιητές λόγου, οι στιχουργοί. l Από Θεού λοιπόν άρξασθαι –από «Προέδρου» μάλλον– με ένα λόχο μεγάλων ερμηνευτών στα «όπλα» και κυρίως με τον θησαυρό των σπουδαίων τραγουδιών του Λευτέρη Παπαδόπουλου. l Μεγάλη βραδιά για σπουδαίο δημιουργό. l
Καλό Πάσχα – και αναίμακτο.
