Οι μεταξωτές πιτζάμες. Το φανελάκι και το μποξεράκι. Η φιλοφρόνηση προς εκείνη ότι «του θύμιζε την κόρη του». Κι ύστερα, φυσικά, η περιγραφή της πράξης στο ακροατήριο από τη μελανειμονούσα (όπως θα την έλεγε ο Εμπειρίκος) πορνοστάρ – τυλιγμένη στα μαύρα για την περίσταση.
Η μάρτυς πάντως απεκδύθηκε πάσης σοβαρότητος. Οσο έμπαινε σε λεπτομέρειες, αφηγούμενη το περιστατικό για την αποσιώπηση του οποίου είχε χρηματιστεί, η ατμόσφαιρα γινόταν «τσιρκοειδής» (circuslike) σύμφωνα με το δικαστικό ρεπορτάζ των New York Times. Κι όμως αυτή η δίκη, που μοιάζει σαν ριάλιτι για την trash tv, μπορεί να κρίνει το μέλλον των Ηνωμένων Πολιτειών. Το τύμπανο του τσίρκου συνυπάρχει με το ξίφος της Θέμιδος. Ο κατηγορούμενος, που βρυχάται στο εδώλιο για να εκφοβίσει τη μάρτυρα, προκαλώντας τις σωφρονιστικές παρεμβάσεις της έδρας, είναι ο τέως και ο επίδοξος επόμενος πρόεδρος.
Πώς ξεχωρίζει ο σκανδαλισμός από το πολιτικό δράμα;
Αυτή την πλοκή του γελοίου με το αποτρόπαιο προσπαθούν να ξετυλίξουν και τα σοβαρά Μέσα Ενημέρωσης σε μια αγωνιώδη προσπάθεια να μην αφήσουν τη μία πλευρά της ιστορίας να επισκιάσει την άλλη. Προσπαθούν αφ’ υψηλού να δείξουν το παράδοξο ενός προέδρου που, όταν δεν κοιμάται, βρίζει, τη στιγμή που βρίσκεται αντιμέτωπος με τον νόμο. Ομως, η προσπάθεια φωτισμού της ιλαρής δυστοπίας –του επικίνδυνου μπουφόνου που σύρεται στη σκηνή με σχεδόν κατεβασμένες τις σατέν πιτζάμες, χωρίς ποτέ η έκθεση να καταλήγει σε αφοπλισμό του– επιχειρείται σε μια γλώσσα που απευθύνεται στους ήδη πεπεισμένους. Η αγωνιώδης προσπάθεια των δημοσιογράφων να καλύψουν «αντικειμενικά» τη ζωντανή καρικατούρα «ακούγεται» μόνο από όσους έχουν απορρίψει τον Τραμπ. Το δικό του ακροατήριο έχει ήδη πιστέψει ότι ο τέως πρόεδρος είναι θύμα συνωμοσίας. Η πίστη των ακολούθων του δεν θα επηρεαστεί, ό,τι κι αν κρίνει το δικαστήριο.
Κι έτσι τελικά κατασταλάζει το ύφος της στιγμής: Κανένας δεν τολμάει πια να γελάσει με τον Τραμπ – ούτε αυτοί που τον απαθανατίζουν, ούτε αυτοί που τον δικάζουν, ούτε εκείνοι που τον αντιπολιτεύονται. Η κωμωδία παριστάνεται πένθιμη – μια Στόρμι Ντάνιελς με ένδυμα κηδείας.
Η ριζική αμφιθυμία αυτής της δίκης είναι ένας δείκτης. Ενα μάθημα. Συμβαίνει κι αλλού να επιχειρείται η μετατροπή της δημόσιας ζωής σε πρωινάδικο – σε μονοπρόσωπο ριάλιτι το οποίο αποδεικνύεται διαρκώς πολύ μικρό για να χωρέσει έναν χειμαρρώδη ναρκισσισμό, έτοιμο να γεμίσει όλες τις οθόνες με την ευτελέστερη λεπτομέρεια του «ιδιωτικού» του βίου. Κι ωστόσο, ο αυτουργός του γαργαλισμού είναι ταυτόχρονα ικανός να πει ότι οι πολιτικοί του αντίπαλοι σκοτώνουν παιδιά. Είναι ικανός να συνυφάνει το βάναυσο με το γελοίο.
