Δεκαοκτάμηνο κοριτσάκι στην Αγγλία που γεννήθηκε χωρίς ακοή σήμερα ακούει σχεδόν κανονικά, ύστερα από ολιγόλεπτη διαδικασία και δεκαετίες ερευνών. Χρησιμοποιώντας έναν ακίνδυνο ιό για να μεταφέρουν «λειτουργικό» γονίδιο στο αυτί της μικρής Οπαλ Σάντι, ιατροί σε νοσοκομείο του Κέμπριτζ αντικατέστησαν το ελαττωματικό γονίδιο που εμπόδιζε την ακοή της. Αυτή η πρωτιά στη γονιδιακή θεραπεία δημοσιεύεται τις ημέρες που ο ηγέτης της «μεγαλύτερης πυρηνικής δύναμης του κόσμου» (όπως ο Πούτιν αποκαλεί τη Ρωσία) «προειδοποιεί» για τον «κίνδυνο παγκόσμιας σύγκρουσης». Χιλιάδες παιδιά έχουν σκοτωθεί στη Γάζα. Και πολλοί επιστήμονες εκφράζουν τον φόβο πως η υπερθέρμανση του πλανήτη δεν ελέγχεται και απειλεί την ανθρωπότητα.
Ενώ η πρόοδος της επιστήμης είναι γεωμετρική, υποσχόμενη μακρύτερη και καλύτερη ζωή, η ικανότητα του ανθρώπου να κυβερνά εαυτόν και να διαχειρίζεται τους πόρους της Γης παραμένει καθηλωμένη σε νοοτροπίες και συμπεριφορές που απειλούν την επιβίωση του είδους μας. Στην επιστήμη, χτίζουμε πάνω σε ό,τι στέρεο άφησε το παρελθόν και κοιτάζουμε μπροστά. Στην πολιτική, μιλάμε συνεχώς για το μέλλον, αλλά αναπαράγουμε συγκρούσεις του παρελθόντος – μεταξύ λαών, εθνοτήτων, ιδεολογικών και ταξικών αντιπάλων. Το συλλογικό μας πρόβλημα είναι ότι η γεωγραφία και οι πόροι της Γης δεν επαρκούν για να ικανοποιήσουν φιλοδοξίες που τροφοδοτούνται από ένα εξιδανικευμένο παρελθόν και δεν λογαριάζουν τις ανάγκες του σήμερα και του μέλλοντος. Προς τι το παραλήρημα μεγαλείου των Πούτιν, Τραμπ, Νετανιάχου κ.ά., αν δεν σωθεί η Γη; Και όμως, αυτό το «πρόσωπο» του ανθρώπου συνυπήρχε πάντα με αυτό που προωθεί την επιστήμη, που μάχεται για τη σωτηρία της Γης.
Στην Ελλάδα, είναι δύσκολο να διακρίνουμε ποιοι κοιτάζουν μπροστά και ποιοι επιμένουν να επιβάλλουν στο παρόν τη δική τους εκδοχή του παρελθόντος. Για έθνος που επαίρεται για την «επαναστατικότητά» του, εύκολα επαναπαυόμαστε με όσα διαθέτουμε, δεν δίνουμε τη μάχη να βελτιωθούμε, να αναπτύξουμε τις αρετές μας, να περιορίσουμε τις αδυναμίες μας. Ο χώρος της επιστήμης δείχνει τις προοπτικές, αλλά και πόσο δυσκολευόμαστε να ξεβολευτούμε για να πετύχουμε. Στην πολιτική, η εμμονή με δόξες, αδικίες και φαντασιώσεις του παρελθόντος εμποδίζει τη διαχείριση του παρόντος. Ετσι, παραμένουμε εξαρτημένοι από άλλους για την ευημερία και την πρόοδό μας.
