Μες στο μυαλό μου είναι σαν κάποιου είδους αμαρτία. Να ξυπνάς το πρωί και να μη λες μια μικρή προσευχή, ένα ευχαριστώ, κάτι για τη νέα μέρα, αλλά να πιάνεις το κινητό. Μου φαίνεται απίστευτη εσωτερική φτώχεια. Υπάρχουν άνθρωποι που ούτε που την προσέχουν αυτή την πρώτη γουλιά καφέ πριν ξεκινήσει η μέρα. Ούτε τους γύρω τους μπορούν να προσέξουν, παραμελούν να φιλήσουν το κορίτσι τους, δεν εκτιμούν το σκυλί τους, τον δρόμο της γειτονιάς τους. Ούτε που τον έχουν δει ποτέ πραγματικά.
Τι να σκέφτονται αυτοί που πίνουν τον καφέ τους και κοιτάζουν τον δρόμο, αντί για το κινητό τους; Αυτοί που διαβάζουν λίγο από το βιβλίο τους ή ανοίγουν το ραδιόφωνο πριν από το κινητό; Να ασχολούνται άραγε με τα λασπόνερα της κοινής γνώμης, τα τοξικά σχόλια; Ή μήπως ξεκινούν τη μέρα τους με μια καλύτερη διάθεση;
Κοιτούσα σχόλια για την εκπροσώπηση της χώρας μας στη Eurovision κι ένιωθα ότι κολυμπάω πραγματικά στα βρωμόνερα του Ιντερνετ. Δεν συζητάω το ψυχολογικό κοκομπλόκο Ελλήνων που έμπαιναν σε επίσημες δημοσιεύσεις της ελληνικής συμμετοχής για να πουν ότι το τραγούδι της ίδιας της χώρας τους δεν είναι καλό. Αναφέρομαι στους τόσους χρήστες που βρήκαν την ευκαιρία να πουν κι αυτοί κάτι. Να κρίνουν όχι καλοπροαίρετα ή καλόπιστα, αλλά με σκέτη, πράσινη χολή.
Κανείς πραγματικά δεν διαβάζει αυτά τα σχόλια – εκτός κι αν θέλει να γράψει κάτι ή να χάσει την πίστη του στην ανθρωπότητα. Ισως κάποιοι, εθισμένοι στο Ιντερνετ, να τα διαβάζουν, γιατί η έκθεση σε μεγάλες δόσεις τοξικότητας προκαλεί έναν εσωτερικό ξεσηκωμό, ένα σπάσιμο του ταμπού, λες, για παράδειγμα, δεν γίνεται να συμβαίνει όντως αυτό, να γράφει κάποιος κάτι τόσο απροκάλυπτα απρεπές/προσβλητικό/σιχαμένο. Όμως, μου κάνει εντύπωση η αγωνία του χρήστη να κανιβαλίσει. Να δαγκώσει λίγο. Να πει κάτι αληθινά κακό για κάποιον άνθρωπο κι αν μπορεί να τον βλάψει και συναισθηματικά. Τι είδους βία είναι αυτή; Από πού προέρχεται και γιατί είναι τόσο κοινωνικά αποδεκτή;
Θεωρείται αυτονόητο ότι μπορείς να ασκήσεις κάποιου είδους βία στη «Σάττι», όχι στο ίδιο το πρόσωπο (που ελπίζω να μη δίνει δεκάρα τσακιστή για όσα λέγονται και να πάει παρακάτω τώρα), αλλά στο προφίλ. Μπορείς να πεις τα χειρότερα γι’ αυτήν και για κάθε άλλον καλλιτέχνη. Είναι «κόντεντ» –περιεχόμενο χωρίς περιεχόμενο–, ένα πράγμα προς κατανάλωση και φτύσιμο. Δεν το λες και ακριβώς φυσιολογικό οι καλλιτέχνες να έχουν αγωνία πώς θα συμπεριφερθούν στα σόσιαλ ή οπουδήποτε υπάρχει ο κίνδυνος του υψωμένου κινητού, αντί να ασχολούνται περισσότερο με την αληθινή δουλειά τους.
Κι ας σταθούμε λίγο και σε αυτό, ώστε να θυμηθούμε τι δουλειά κάνει ο καθένας. Υπάρχουν καλλιτέχνες χωρίς καλλιτεχνικό έργο, συγγραφείς χωρίς βιβλία (που ούτε διαβάζουν ούτε γράφουν και πολύ), ηθοποιοί που δεν παίζουν πραγματικά κάπου και χορευτές που δεν ξέρουν να χορεύουν. Μπορείτε να τους θαυμάσετε όλους στα σόσιαλ. Υπάρχουν εκεί και εάν με κάμποσες καρδούλες «επιβεβαιωθεί» η υποκριτική/συγγραφική κ.λπ. δεξιοσύνη τους, μπορεί να τους δείτε και πουθενά αλλού.
Το ζήτημα είναι οι σκιώδεις μηχανισμοί που κάνουν τους ανθρώπους να εκτίθενται σε τέτοιες δόσεις τοξικότητας χωρίς να το καταλαβαίνουν καν ή να σκρολάρουν και να μην αναφωνούν «όπα, κάτσε, τι κάνω;». Το θέμα, λοιπόν, είναι πώς κάποιοι άνθρωποι αποφασίζουν να μην ξεκινήσουν τη μέρα τους διαβάζοντας ποίηση ή ποτίζοντας τα λουλούδια ή κάνοντας μια προσευχή ή λέγοντας μισή κουβέντα με το κορίτσι τους, αλλά ανοίγοντας τα σχόλια σε κάποια σελίδα ειδικά σχεδιασμένη ώστε να ευνοεί τους τσακωμούς, προκειμένου ακριβώς να τσακωθούν. Τι είδους κοινωνία είναι αυτή όπου αυτό θεωρείται νορμάλ;
Είναι μια θορυβώδης, χαζή βία, μια διαρκής οχλαγωγία. Και η κοινωνία μας –εμείς δηλαδή, εμείς εδώ που μιλάμε– το επικροτεί όλο αυτό. Απλώς αναρωτιέμαι πόση ενέργεια ξοδεύεται για τα απολύτως ανούσια πια, γι’ αυτά που κάνουν τον εσωτερικό μας κόσμο άδειο κουτί για ενημερώσεις; Και γιατί δεν κάνουμε έναν ξεσηκωμό, ήσυχο, προσωπικό, απέναντι και στους ινφλουένσερ και στους σόσιαλ μίντια έξπερτ και σε όλους τους υπευθύνους επικοινωνίας που θα μπορούσαν να λέγονται και υπεύθυνοι αποβλάκωσης; Γιατί δεν τους αφαιρούμε κάμποσες ώρες της μέρας τη δύναμή τους; Αρκεί να στρέψουμε την προσοχή μας μακριά από αυτόν τον συρφετό, τους εμπόρους ξινίλας και αδιαμεσολάβητου ερασιτεχνισμού. Θυμάστε πώς είναι να βλέπεις μια ταινία, να διαβάζεις ένα βιβλίο και να το θυμάσαι μετά από καιρό, να συγκινείσαι, να το ’χεις μέσα σου σαν φυλαχτό; Ε, συγκρίνετε αυτή την εμπειρία με τις συγκινήσεις – βαρέλι χωρίς πάτο που προσφέρει κατά τόπους το Ιντερνετ τώρα.
