Στην τελετή του Ιδρύματος Μπότση για την απονομή των φετινών δημοσιογραφικών βραβείων καθόταν δίπλα μου η πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας, Ζωή Κωνσταντοπούλου. Οταν στην ομιλία της η πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ, Μαρία Αντωνιάδου, αναφέρθηκε στους Παλαιστίνιους δημοσιογράφους που έχουν σκοτωθεί στη Γάζα, η κ. Κωνσταντοπούλου άρχισε να χειροκροτά δυνατά, στη μέση της ομιλίας, μόνη της με τον ήχο των χεριών της να αντηχεί σε όλο το Ζάππειο.
Αν αρχίζαμε όλοι να χειροκροτούμε, θα ήταν σαν να την ακολουθούμε, σαν να δεχόμασταν ότι έδωσε εκείνη το σύνθημα κι εμείς υπακούσαμε. Αν δεν το κάναμε, θα αισθανόμασταν ενοχές που δεν διατρανώνουμε την αλληλεγγύη μας στους δοκιμαζόμενους συναδέλφους της Γάζας. Ηταν μια αμήχανη στιγμή, γιατί ήταν σαφές ότι ήθελε να μονοπωλήσει το χειροκρότημα και την ευαισθησία με αυτήν τη θεατρική(;) ενέργεια.
Ενα 24ωρο αργότερα, τους φωτογραφικούς φακούς στις Κάννες συγκέντρωσε ένα φόρεμα-σημαία. Η Αυστραλή ηθοποιός Κέιτ Μπλάνσετ ντύθηκε στα χρώματα της Παλαιστίνης, επιδεικνύοντας κι εκείνη με τη σειρά της πως ακόμη και στο κόκκινο χαλί δεν ξεχνάει τον βασανισμένο λαό. Οι περισσότεροι επιδοκίμασαν την ιδέα και εξήραν το ήθος της – μαζί με το απαράμιλλο στυλ της. Εμένα μου προκάλεσε ανάλογη αμηχανία με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Τι νόημα έχει αυτός ο αναπαραστατικός ακτιβισμός, πέρα από την ενίσχυση της δημοτικότητας και τη διεύρυνση του φαν κλαμπ της Μπλάνσετ; Θα προβληματιστεί κάποιος για το Μεσανατολικό βλέποντας τη δημιουργία του Γκοτιέ;
Πάντως και στις δύο προαναφερθείσες περιπτώσεις ο ακτιβισμός, όσο κι αν είναι ανούσιος, είναι τελικά ανώδυνος, δεν προσβάλλει κάποιον.
Δεν ισχύει το ίδιο για τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, Στέφανο Κασσελάκη, ο οποίος έπαιξε μπάσκετ καθισμένος σε αμαξίδιο στην Κομοτηνή. Ενας όχι απλώς αρτιμελής, αλλά νέος, υγιής, αθλητικός ηγέτης «παριστάνει» τον άνθρωπο με αναπηρίες. Μπαίνει –υποτίθεται– στη θέση εκείνου που είναι καθηλωμένος σε καροτσάκι για να δείξει ότι συμπάσχει, αλλά στην πραγματικότητα επιδεικνύει την απόλυτη απουσία ενσυναίσθησης. Ο εαυτός αποθεώθηκε, τα καλάθια μπήκαν, οι υποσχέσεις ότι θα ανακτηθούν η αξιοπρέπεια και η περηφάνια μοιράστηκαν αφειδώς. Οσο κράτησε ο αγώνας και άστραψαν τα φλας, ο Στέφανος Κασσελάκης έμεινε στο αμαξίδιο. Οταν ο διαιτητής σφύριξε τη λήξη και οι φωτογράφοι αποχώρησαν, σηκώθηκε να ξεπιαστεί από την περφόρμανς.
