Στο ερώτημα που αναπόφευκτα τίθεται, ποιο ποσοστό θα αποτελεί επιτυχία του κάθε κόμματος στις επερχόμενες ευρωεκλογές, τόσο από απόψεως ουσίας όσο και επικοινωνιακής διαχείρισης, η απάντηση δεν είναι απλή. Για τη Νέα Δημοκρατία η εικόνα είναι σχετικά ξεκάθαρη. Να περάσει τον πήχυ που δημοσίως έθεσε ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης, το 33% των προηγούμενων ευρωεκλογών.
Ο πρωθυπουργός έσπευσε να «επιβάλει» στη δημόσια αντιπαράθεση το σχετικό όριο, για να αποφύγει τους κινδύνους που ελλοχεύουν στις υπερβολικές προσδοκίες. Αλλωστε, η σύγκριση με το 41% των πρόσφατων εθνικών εκλογών είναι για πολλούς λόγους διαστρεβλωτική. Παράλληλα, όλα δείχνουν ότι η διαφορά από το δεύτερο κόμμα θα είναι και πάλι τόσο μεγάλη που και λίγο πιο χαμηλά να βρεθεί δεν θα υπάρξουν τριβές. Μόνο στο μάλλον απίθανο σενάριο όπου το πρώτο και το δεύτερο κόμμα θα έχουν το 2 μπροστά, θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι θα προκληθούν κραδασμοί.
Στόχοι και κίνδυνοι για Ν.Δ., ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, και η καταγραφή των «μικρών».
Σε κάθε περίπτωση, η εξουσία εξακολουθεί να αποτελεί ισχυρή συγκολλητική ουσία και σε αυτή τη φάση δεν διακυβεύεται και δεν απειλείται.
Για τον ΣΥΡΙΖΑ, στόχος φαίνεται να είναι το ποσοστό των τελευταίων βουλευτικών εκλογών. Εάν ο Στέφανος Κασσελάκης αγγίξει ή υπερβεί το 18%, δυσχεραίνεται ακόμη περισσότερο η έτσι κι αλλιώς δύσκολη προσπάθεια κάποιων να «απαλλαγούν» από την παρουσία του στην ηγεσία του κόμματος, όταν μάλιστα στο όποιο ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα περιλαμβάνονται οι ψήφοι της Νέας Αριστεράς, οι οποίες ήταν μέρος του 18% του Ιουνίου. Εδώ η άλλη όψη του νομίσματος είναι πως εάν στην περίπτωση της Ν.Δ. επικρατήσει η καθ’ όλα λογική προσέγγιση της σύγκρισης με τις προηγούμενες ευρωεκλογές, γιατί να μη συμβεί το ίδιο και με το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και τότε ο πήχυς εκτοξεύεται στο 24%.
Από την πλευρά του, το ΠΑΣΟΚ είναι αντιμέτωπο με το παράδοξο να έχει μετά τις εθνικές εκλογές θέσει ως στόχο την εξασφάλιση της δεύτερης θέσης, ως λογική συνέχεια της θετικής για το κόμμα εξέλιξης που καταγράφηκε πριν από ένα χρόνο, και τελικά να εμφανιστεί ως ο μεγάλος ηττημένος εάν λάβει ένα ποσοστό 12%, παρότι αυτό θα σημαίνει αύξηση πάνω από 50% συγκριτικά με τις προηγούμενες ευρωεκλογές.Η Ελληνική Λύση θα είναι ξεκάθαρα κερδισμένη, όπως και αν το δει κανείς. Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, θα υπερδιπλασιάσει το ποσοστό της σε σχέση με το 4% που έλαβε στις ευρωεκλογές του ’19 –το ίδιο έλαβε και στις τελευταίες εθνικές εκλογές– εξέλιξη που εκ των πραγμάτων αποτελεί πηγή προβληματισμού για την κυβέρνηση, αλλά και κάποιους Ευρωπαίους παρατηρητές των εσωτερικών εξελίξεων στην Ελλάδα. Τέλος, το δικό τους ενδιαφέρον παρουσιάζουν για τη διαμόρφωση του πολιτικού σκηνικού μεσοπρόθεσμα οι συσχετισμοί μεταξύ κάποιων «μικρών». Ξεχωρίζουν η διαφαινόμενη σταθεροποίηση της Νίκης, η καταγραφή της Φωνής Λογικής, ενώ ιδιαίτερη αξία έχει η περίπτωση των Δημοκρατών του Ανδρέα Λοβέρδου, η απήχηση των οποίων μπορεί να αποβεί καθοριστική σε μελλοντικές πολιτικές διεργασίες.
