Σε αυτή τη μακρά και εν πολλοίς αδιάφορη προεκλογική περίοδο έχουμε ακούσει σχεδόν τα πάντα από τους πάντες, αλλά σοβαρή συζήτηση για την Ευρώπη και την πορεία της χώρας σε αυτή δεν έγινε έως τώρα. Προφανώς δεν πρόκειται να γίνει ούτε στις δύο εβδομάδες που μένουν έως τις κάλπες της 9ης Ιουνίου και αυτό όχι γιατί δεν επαρκεί ο χρόνος, αλλά διότι κανείς εκ των πρωταγωνιστών δεν έχει δείξει ανάλογο ενδιαφέρον.
Η οριζόντια επικράτηση ενός ιδιότυπου λαϊκισμού παρασύρει τον δημόσιο διάλογο σε άγονες αντιπαραθέσεις και ανούσιους μικροκομματικούς ανταγωνισμούς με αποτέλεσμα να απουσιάζει μια σοβαρή αντιπαράθεση.
Η χώρα, που χρωστά την ευημερία των πολιτών της στους ευρωπαϊκούς θεσμούς και σε πολλαπλούς μηχανισμούς στήριξης, δείχνει να αδιαφορεί για αυτούς. Η οριζόντια επικράτηση ενός ιδιότυπου λαϊκισμού παρασύρει τον δημόσιο διάλογο σε άγονες αντιπαραθέσεις και ανούσιους μικροκομματικούς ανταγωνισμούς με αποτέλεσμα να απουσιάζει μια σοβαρή αντιπαράθεση για το μέλλον της κοινής μας μοίρας με τους άλλους λαούς της ηπείρου μας. Το δυστύχημα είναι ότι ακόμη και αυτοί που θέλουν και έχουν κάτι να πουν για τα σοβαρά ζητήματα της Ευρωπαϊκής Ενωσης καταφεύγουν στην ευτέλεια της σύγκρισης κονδυλίων που εξασφάλισαν. Το χειρότερο είναι ότι με τέτοιο δημόσιο διάλογο θα έχουμε και ανάλογα αποτελέσματα στις κάλπες σε όλα τα κόμματα, καθώς οι πολίτες θα επιλέξουν τους «διάσημους» και τους πάσης φύσεως διάττοντες που δυστυχώς έχρισαν ως υποψηφίους οι κομματικές ηγεσίες. Και είναι κρίμα διότι σε πολλά ψηφοδέλτια υπάρχουν εξαιρετικά πρόσωπα που αξίζουν, αλλά δύσκολα θα τα καταφέρουν με τον σταυρό. Παρά ταύτα, όμως, υπάρχει ακόμη ελπίδα, καθώς σε πολλές μετρήσεις από σοβαρές εταιρείες δημοσκοπήσεων που δημοσιεύθηκαν τις τελευταίες εβδομάδες οι πολίτες δηλώνουν πως νιώθουν περισσότερο κοντά στην Ευρώπη από ποτέ. Η σταθερή βελτίωση σε όλους τους δείκτες είναι παρήγορο γεγονός και πιστοποιεί ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η κοινωνία ταυτίζεται με τις ευρωπαϊκές αξίες. Και αυτό συμβαίνει σε πείσμα του πολιτικού της προσωπικού, που σε μεγάλο μέρος του κατασυκοφαντεί την Ευρωπαϊκή Ενωση. Για να έχει νόημα η συζήτηση πρέπει να αποδεχθούμε ότι η Ε.Ε., παρά τις δυσκολίες της και τις ανεπάρκειές της, παραμένει φάρος ελπίδας, νησίδα ασφάλειας και ευημερίας στον ταραγμένο κόσμο μας.
Για να μην αδικήσουμε όμως όλα τα κόμματα και όλους τους αρχηγούς, οφείλουμε να επισημάνουμε ότι η Ν.Δ. και ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην καμπάνια τους αφιέρωσαν μεγάλο μέρος στην Ευρώπη και στην πορεία της χώρας σε αυτή. Ανάλογο περιεχόμενο είχε και η καμπάνια του ΠΑΣΟΚ, με τον Νίκο Ανδρουλάκη να προσπαθεί έστω και θυμωμένος να προβάλει την εμπειρία του από τα οκτώ χρόνια στο Ευρωκοινοβούλιο. Ωστόσο, όλοι έπεσαν στην παγίδα της μικροπολιτικής σύγκρουσης για να μη χάσουν ψήφους. Ξεχωρίζει βεβαίως ο Στέφανος Κασσελάκης, ο οποίος αγνοεί τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και πρωταγωνιστεί σε ένα δικό του συνονθύλευμα επικοινωνίας και μεταπολιτικού χάους προκαλώντας «εγκεφαλικά» ακόμη και στους δικούς του.
