Η απόφαση της κυβέρνησης Μπάιντεν να «παγώσει» την αποστολή όπλων στο Ισραήλ σε μια προσπάθεια να αναγκάσει τον Νετανιάχου να σταματήσει τη χερσαία εισβολή στη Ράφα και να δεχθεί μια εκεχειρία με τη Χαμάς είναι μια κίνηση που ίσως φέρει κάποιο αποτέλεσμα. Είναι η πρώτη ουσιαστική προσπάθεια της Ουάσιγκτον να πιέσει το Ισραήλ να σταματήσει έναν πόλεμο που δεν έχει πλέον καμία λογική και το μόνο που πετυχαίνει είναι τη δολοφονία αμάχων, βαθαίνοντας το μίσος και διευρύνοντας συνεχώς το χάσμα μεταξύ των δύο πλευρών.
Ο τραγικός απολογισμός των εχθροπραξιών στη Γάζα διάρκειας έξι μηνών, που ξεκίνησε με τη σφαγή περίπου 1.200 αμάχων Ισραηλινών από τρομοκράτες της Χαμάς, είναι σύμφωνα με αμερικανικές πηγές ο εξής:
• 34.000 νεκροί και σχεδόν 80.000 τραυματίες Παλαιστίνιοι (κυρίως γυναίκες και παιδιά).
• Ισοπέδωση από βομβιστικές επιθέσεις πάνω από 200.000 σπιτιών, με τη δημιουργία ενός εκατ. αστέγων.
• Διάλυση όλων των υποδομών (ηλεκτρισμού, ύδρευσης, αποχέτευσης) αλλά και των υγειονομικών υπηρεσιών – 400 γιατροί και νοσοκόμοι έχουν σκοτωθεί.
• Αχρήστευση 25 νοσοκομείων, 12 πανεπιστημίων και δεκάδων σχολείων που λειτουργούσαν στην περιοχή.
• Τεράστια ανθρωπιστική καταστροφή με πάνω από 1,5 εκατ. Παλαιστινίους να μην έχουν τροφή, στέγη και υγειονομική περίθαλψη και να κινδυνεύουν από τύφο κι άλλες ασθένειες.
Παρ’ όλα αυτά η κυβέρνηση Νετανιάχου αντί να αρχίσει μια διαπραγμάτευση με τη Χαμάς για κατάπαυση του πυρός και απελευθέρωση των ομήρων της 7ης Οκτωβρίου, συνεχίζει τις πολεμικές επιχειρήσεις με στόχο να φθάσει στα τούνελ κάτω από τη Ράφα, όπου βρίσκονται αποθηκευμένες ρουκέτες και όπλα της Χαμάς, και να εξοντώσει τους περίπου 30.000 τρομοκράτες της οργάνωσης.
Αυτό που δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται, ακόμη, η κυβέρνηση Νετανιάχου είναι ότι η χερσαία εισβολή και μαζική εξόντωση αμάχων έχει ξεσηκώσει σφοδρές διαμαρτυρίες σε όλο τον κόσμο. Και έχει οδηγήσει στην απόλυτη απομόνωση του Ισραήλ ακόμη και από τους φίλους του. Ενδεικτικές είναι οι μεγάλες διαδηλώσεις φοιτητών σε κορυφαία αμερικανικά πανεπιστήμια και σε πανεπιστήμια της Ευρώπης που μιλούν για γενοκτονία, τα εντάλματα σύλληψης του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου για τους ηγέτες του Ισραήλ και της Χαμάς, αλλά και η ανακοίνωση της Ισπανίας, της Ιρλανδίας και της Νορβηγίας για αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους.
Δυστυχώς οι φωνές μετριοπάθειας σκεπάζονται από τη βουή των όπλων και το πάνω χέρι το έχουν οι ακραίοι των δύο πλευρών. Οι φανατικοί Παλαιστίνιοι που προτιμούν να πεθάνουν παρά να αποδεχθούν την ύπαρξη του κράτους του Ισραήλ και συνεχώς αυξάνονται βλέποντας τη μαζική εξόντωση αμάχων από τον ισραηλινό στρατό. Και οι σκληροί Ισραηλινοί που αρνούνται τη δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους πιστεύοντας –μετά και την 7η Οκτωβρίου– ότι δεν μπορούν να έχουν καμία εμπιστοσύνη στη συνύπαρξη με τον παλαιστινιακό λαό. Επιδιώκουν να μην υπάρχει ούτε ένας Παλαιστίνιος «από το ποτάμι έως τη θάλασσα».
Ακόμη όμως και να επιτευχθεί, υπό τη συνεχή διεθνή πίεση, μια εκεχειρία, αυτή θα είναι προσωρινή, καθώς ο ίδιος ο Νετανιάχου δεν επιθυμεί το τέλος του πολέμου. Μια τέτοια εξέλιξη θα σημαίνει το τέλος της πολιτικής του καριέρας και κατά πάσα πιθανότητα δυσμενείς συνέπειες για τον ίδιο προσωπικά λόγω των ανοιχτών λογαριασμών που έχει με τη Δικαιοσύνη. Θέλει τη συνέχιση του πολέμου τουλάχιστον έως τις αμερικανικές εκλογές του Νοεμβρίου ελπίζοντας σε μια νίκη Τραμπ. Ο τέως Αμερικανός πρόεδρος κινείται κοντά στις θέσεις των σκληρών του Ισραήλ – συμφώνησε στη μεταφορά της πρωτεύουσας στην Ιερουσαλήμ και στη δημιουργία νέων ισραηλινών εποικισμών στη Δυτική Οχθη.
Το αποτέλεσμα των εκλογών στις ΗΠΑ μπορεί να επηρεαστεί καθοριστικά από την κλίμακα της ανθρωπιστικής καταστροφής στη Γάζα. Οσο ο πρόεδρος Μπάιντεν δεν παίρνει μέτρα για να σταματήσει την αιματοχυσία τόσο πιθανότερο είναι μέρος των Δημοκρατικών ψηφοφόρων να του γυρίσουν την πλάτη, απέχοντας από τις κάλπες.
Το πιο αισιόδοξο σενάριο είναι η κατάπαυση πυρός με εντολή του δικαστηρίου του ΟΗΕ και η αναζήτηση μιας προσωρινής –έστω– φόρμουλας λύσης βάσει σχεδίου που προωθεί η αμερικανική διπλωματία και στηρίζουν η Σαουδική Αραβία, η Αίγυπτος, το Κατάρ και η Παλαιστινιακή Αρχή. Με πιέσεις προς το Ισραήλ από τις χώρες της Ευρώπης που αναγνωρίζουν μία μία το παλαιστινιακό κράτος. Οπως και να ‘χει, όμως, θα χρειαστούν μήνες πριν οι Παλαιστίνιοι γυρίσουν στα χώματά τους και χρόνια πριν ξαναχτιστούν τα κατεστραμμένα σπίτια τους κι αρχίσουν να ζουν ανθρώπινα. Η πληγή στη Γάζα θα πάρει δεκαετίες για να κλείσει.
