Στο τέλος, παρά την ένταση και τον παλμό του χειροκροτήματος, υπήρχε και σιωπή. Για την ακρίβεια, κάτι βουβό και υπόκωφο. Το θέατρο «Πόρτα» ήταν υπερπλήρες, συνωστισμός και sold out για τις, τελευταίες, παραστάσεις του έργου «Μια άλλη Θήβα» του Γαλλοουρουγουανού Σέρχιο Μπλάνκο, που παίζεται για δεύτερη χρονιά (ευτυχώς θα συνεχιστεί και την ερχόμενη σεζόν). Παραγωγή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου.
Σπάνια το θέατρο μάς φιλοδωρεί με στιγμές που αιφνιδιάζουν. Ειδικά με έργα του σύγχρονου ρεπερτορίου, με κείμενα που να κρατούν τον θεατή ενεργό και απορροφημένο σε όλη τη διάρκειά τους. Ο πολυβραβευμένος 53χρονος Σέρχιο Μπλάνκο (γεννημένος στο Μοντεβιδέο, ζει στο Παρίσι), τοποθετεί τη δράση σε μια φυλακή (περιφραγμένο χώρο), όπου ένας συγγραφέας επισκέπτεται με ειδική άδεια έναν νεαρό κατάδικο, ο οποίος έχει σκοτώσει τον πατέρα του με 21 χτυπήματα με πιρούνι και έχει καταδικαστεί σε ισόβια κάθειρξη. Σκοπός του να γράψει ένα θεατρικό, στο οποίο θα πρωταγωνιστεί ο ισοβίτης. Ομως, οι αρμόδιες αρχές δεν θα το επιτρέψουν, κι έτσι ένας ηθοποιός καλείται να ερμηνεύσει τον ρόλο του πατροκτόνου. Το «Μια άλλη Θήβα» (γραμμένο το 2012), ορίζεται ως «αυτομυθοπλασία», μια διασταύρωση αληθινών και πλαστών αφηγήσεων. Ενδιαφέρον έχει ότι ο Σέρχιο Μπλάνκο θέλει να παίζονται οι δύο ρόλοι, του φυλακισμένου (Μαρτίν) και του ηθοποιού (Φεδερίκο), από το ίδιο πρόσωπο.
Οι ξένοι μεταξύ τους κόσμοι, σε μια «Αλλη Θήβα», μπορεί και να διασταυρωθούν, να βρουν μια κοινή τομή. Εναν ήχο, ένα στίχο.
Η παράσταση έχει, ούτως ή άλλως, εγκωμιαστεί από την κριτική. Ο νεαρός Δημήτρης Καπουράνης, που υποδύεται τον διπλό ρόλο, είναι αποκάλυψη, μαζί του ως συγγραφέας και ευαίσθητος συνομιλητής ο Θάνος Λέκκας. Η σκηνοθεσία κατορθώνει να ανασύρει όλους τους χυμούς από τις σχέσεις και τις στιχομυθίες, να ισορροπήσει στο άφατο των κινήσεων και των βλεμμάτων, της εσωτερικής έντασης και της εξωτερικής έκφρασης. Δύο ώρες παρά ένα τέταρτο, στη διάρκεια των οποίων ο θεατής πολιορκείται από ερωτήματα και συναισθήματα, παρακολουθεί την παράλληλη πορεία διαφορετικών κόσμων, τις αλλαγές που συντελούνται, ορατές και αόρατες. Ζωή σε ζωντανή σύνδεση, θα λέγαμε· η αμεσότητα και η οικονομία της γραφής (μετάφραση Μαρία Χατζηεμμανουήλ), η πυκνότητα και λιτότητα των αποχρώσεων, τα διλήμματα που νομίζεις τακτοποιημένα, επιστρέφουν με σφοδρότητα. Μια σύγχρονη σπουδή για την ανδρική ταυτότητα, την καταπίεση, τη βία και το έγκλημα, την τιμωρία και τις διακρίσεις, παράλληλα με τις δημιουργικές διαδικασίες της τέχνης του θεάτρου, με αναφορές στον μύθο του Οιδίποδα, αλλά και στο «Εγκλημα και τιμωρία» του Ντοστογιέφσκι. Δικαιούται τον τίτλο του πατέρα εκείνος που κακομεταχειρίζεται και ταπεινώνει το παιδί του; Είναι πατροκτονία ή νόμιμη άμυνα ο φόνος που συντελείται; «Είναι σαν πατροκτόνος κατά λάθος. Χωρίς πρόθεση. Χωρίς προμελέτη», διαπιστώνει ο ηθοποιός.
Το έργο ούτε καταδικάζει ούτε, ασφαλώς, αθωώνει. Η πράξη είναι εγκληματική κι αυτό δεν αλλάζει. Τα πρόσωπα συνοδοιπορούν με στόχο το θεατρικό έργο και τη σκηνική αναπαράστασή του. Το ανυπόφορο βάρος του Μαρτίν βρίσκει μικρές διεξόδους στην τέχνη. Οχι, δεν μεταμορφώνεται σε κάτι άλλο. Θα ήταν αφελές και εύκολο. Ούτε τα προβλήματα λύνονται «μαγικά» ούτε οι άνθρωποι μεταφέρονται σε άλλη σφαίρα. Του Μαρτίν, του λείπει ο εξοπλισμός· αγνοεί τη σημασία, το νόημα πολλών λέξεων. Συχνά ο συγγραφέας επανέρχεται σε μια φράση για να εξηγήσει. Ο Μαρτίν το ομολογεί: δεν καταλαβαίνει. «Υπάρχουν ένα σωρό άνθρωποι, οι δικηγόροι, ο ψυχολόγος, που δεν τους καταλαβαίνω». Ομως ο συγγραφέας επιμένει και ο Μαρτίν προσηλώνεται. Θα μάθει να ακούει το Κονσέρτο για πιάνο αρ.21 του Μότσαρτ και θα του αρέσει, θα μάθει να διαβάζει τον Οιδίποδα και να τον παρασύρει ο ρυθμός. Οι ξένοι μεταξύ τους κόσμοι μπορεί και να διασταυρωθούν, να βρουν μια κοινή τομή. Εναν ήχο, ένα στίχο. Και τότε ο χρόνος θα αρχίσει να κυλάει διαφορετικά για όλους.
