Είναι πολύ νωρίς για συμπεράσματα, ίσως όμως το αίτημα πολλών
συμπολιτών μας η δικαιοσύνη να μη σταματήσει «στον Τσοχατζόπουλο
και στον Παπαγεωργόπουλο» να πιάνει (επιτέλους) τόπο. Η σκανδαλώδης
υπόθεση με τις παράνομες δανειοδοτήσεις του Ταχυδρομικού
Ταμιευτηρίου, εφόσον ολοκληρωθεί νομικά και διωχθούν οι υπαίτιοι,
δείχνει πως ίσως κάτι να αλλάζει. Υπό μία έννοια, θα μπορούσαμε να
πούμε πως, επιτέλους, «το κατεστημένο γκρεμίζει… το κατεστημένο».
Ακόμη και στην Ελλάδα.
Το σίγουρο είναι πως πέρα από τα Μνημόνια και το χρέος, υπάρχει ένα
ακόμα κρίσιμο μέτωπο και αυτό είναι το μέτωπο της διαφθοράς. Παρά
το διάχυτο, απολύτως θεμιτό λαϊκό αίτημα «να πληρώσουν όλοι οι
ένοχοι», έχει τραβήξει τόσο πολύ την προσοχή μας το αυστηρά
οικονομικό σκέλος της υπόθεσης «κρίση», που μάλλον δεν έχουμε
αντιληφθεί σε πόσο μεγάλο βαθμό στο μέτωπο της διαφθοράς
δοκιμάζονται ήδη και θα δοκιμαστούν ακόμη περισσότερο η ελληνική
Πολιτεία, η ελληνική Δικαιοσύνη.
Πρόκειται για ένα πραγματικό crash test, που ενδεχομένως να δείξει
σε ποιο βαθμό θα μπορούμε κάποτε να μιλάμε για ένα κράτος που
δικαιωματικά ανήκει στον δυτικό κόσμο. Οχι πως η Δύση δεν έχει
διαφθορά, έχει όμως θεσμούς και νόμους – και ο μέσος Δυτικός
πολίτης δεν βασανίζεται από αυτό το διαρκές αίσθημα καχυποψίας που
χαρακτηρίζει τον μέσο Ελληνα.
Η ιστορία με το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο αναδεικνύει σε όλο του το
γκροτέσκο, θλιβερό μεγαλείο αυτόν τον «χορό των εκατομμυρίων» που
κρατούσε τόσες δεκαετίες και, πέρα από την ικανοποίηση του λαϊκού
αιτήματος, η ελληνική πολιτεία πρέπει να αποκαταστήσει το χαμένο
της κύρος.
Το πιο δύσκολο απ’ όλα είναι ότι αυτή η διαπλοκή και η διαφθορά
έχουν ποτίσει τόσο βαθιά το σύστημα που μιλάμε για ολόκληρη
νοοτροπία, τόσο στα ψηλά όσο και στα χαμηλά. Και ως γνωστόν, οι
νοοτροπίες ξεριζώνονται πολύ δύσκολα. Από αυτήν την άποψη, η κρίση
είναι όντως μια μεγάλη ευκαιρία: η ελληνική Πολιτεία να κρίνει,
αλλά και να κριθεί. Διότι δεν αρκεί να εξαλείψουμε το χρέος.