«Για δες καιρό που διάλεξαν…» οι εφοριακοί για να αποφασίσουν να «κλείσουν» το… μαγαζί: πάνω στη μεγάλη ανάγκη για εισπράξεις (μιας και τα δημόσια έσοδα ακολουθούν παράλληλη πορεία με… τον Γενικό Δείκτη στη Σοφοκλέους!) ξεκινούν τις απεργιακές κινητοποιήσεις τους, με απειλές πως αν δεν ικανοποιηθούν τα αιτήματά τους, όλο το καλοκαίρι θα περάσει «στεγνό» από πλευράς εισροής χρημάτων στα δημόσια ταμεία! Και, βέβαια, τα αιτήματα είναι καθαρά οικονομικού χαρακτήρα, και όπως πάντα και το αίτημα και η ικανοποίησή του είναι μπερδεμένα κατά τα νεοελληνικά πρότυπα, που δυσκολεύεσαι να πεις ποιος έχει το δίκιο και ποιος το άδικο. Αν το δει κανείς το πράγμα εντελώς τυπικά, το δίκιο είναι με τη μεριά των εφοριακών: σε δύσκολες (πάλι…) για τα δημόσια έσοδα εποχές, εκεί πίσω στο 1992, ο Στέφανος Μάνος είχε αποφασίσει να προσφέρει ένα κίνητρο για την αύξηση των δημοσίων εσόδων, με τη μορφή ενός ποσοστιαίου «πριμ παραγωγικότητας» στους εφοριακούς, ανάλογα με την αύξηση των εσόδων που θα προέκυπτε από την εντατικοποίηση της δουλειάς τους…
Δύσκολοι καιροί, λίγα τα έσοδα (έστω και τα κάπως αυξημένα) και αυτό το «πριμ» στην ουσία παρέμεινε κενό… αντικειμένου. Ελα όμως που τα τελευταία τρία χρόνια, λόγω όλως ειδικών συνθηκών (έκρηξη στο Χρηματιστήριο, συγχωνεύσεις, εξαγορές κ.λπ.) παρατηρήθηκε μια πολύ μεγάλη αύξηση στην εισροή δημοσίων εσόδων, και αυτό το… «ξεχασμένο» πριμ ξαφνικά έγινε σημαντικότατο και ουσιαστικότατο! Κάθησαν οι εφοριακοί και υπολόγισαν (και σε τέτοια ζητήματα δεν… κάνουν ποτέ λάθος!) ότι από εκείνο το συμφωνημένο και απόλυτα θεμιτό «πριμ», έχουν την σήμερον ημέρα λαμβάνειν ούτε λίγα ούτε πολλά περί τα… 90 δισεκατομμύρια, τα οποία και ζήτησαν μέσω της γραφειοκρατίας να τα εισπράξουν! Το ‘δαν οι πολιτικοί προϊστάμενοι του οικονομικού επιτελείου και παρ’ ολίγον να πάθουν εγκεφαλικό – κι αμ’ έπος αμ’ έργον, έφτιαξαν μια τροπολογία, την οποία και πέρασαν από το ΦΕΚ, με την οποία μονομερώς (και εντελώς «αντισυμβατικώς»…) μείωσαν το ποσοστό του πριμ, έτσι ώστε το τελικό ποσό που θα έπρεπε να εισπράξουν οι εφοριακοί από τα 90 δισ. μειώθηκε στα 55 δισ.!
Την επομένη της δημοσίευσης της τροπολογίας στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, το συνδικαλιστικό όργανο των υπαλλήλων των ΔΟΥ, κατήγγειλε την «αθέτηση συμπεφωνημένων», και ανεκοίνωσε ότι ξεκινάει απεργία με… άγνωστο τον τερματισμό της! Με την πρεμούρα που έχουν για έσοδα (που δεν μπορούν φυσικά να προκύψουν με τις εφορίες κλειστές!), ο υπουργός κ. Γιάννος Παπαντωνίου συναντήθηκε με τη συνδικαλιστική ηγεσία των υπαλλήλων και τους αντιπρότεινε αυτά τα 55 δισ. να τα χορηγήσει με τη μορφή «επιδόματος» στην τακτική μισθοδοσία όλων των υπαλλήλων του υπουργείου Οικονομικών, κάτι φυσικά που έσπευσαν να αποδεχθούν οι υπάλληλοι, που εν προκειμένω σκέφθηκαν πιο… πονηρά από τον κ. Παπαντωνίου: γιατί να πάρουν κάποια χρήματα μια κι έξω (αφού η εποχή των παχέων αγελάδων στα έσοδα πέρασε, και τέτοιο «γενναίο» πριμ δεν θα ξανάβλεπαν!) και να μην εξασφαλίσουν το «επίδομα», που θα «έπεφτε» κανονικά… κάθε μήνα, για όλα τα επόμενα χρόνια;
Συμφώνησαν λοιπόν, δεσμεύθηκε και ο κ. Παπαντωνίου και… μετά, ήρθε η στιγμή να… ανακοινώσει ο υπουργός Οικονομικών τη συμφωνία που είχε κάνει και με την καθ’ ύλην συναρμόδια επί της Δημόσιας Διοίκησης υπουργό κ. Βάσω Παπανδρέου! Η οποία, όμως, με το που άκουσε ότι ξεκινάει πάλι μια διαλυτική του «συστήματος» διαδικασία επιδοματικής πολιτικής για κάποια κατηγορία δημοσίων υπαλλήλων που αργά ή γρήγορα θα διεκδικούσε (για λόγους «ενιαίου μισθολογίου»!) και η υπόλοιπη τάξη των δημοσίων υπαλλήλων, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, έγινε έξαλλη και (λογικώς φερόμενη, από τη σκοπιά της!) «στύλωσε τα πόδια»!
Το όλο ζήτημα «κόλλησε» στις επαφές μεταξύ του κ. Παπαντωνίου και της κ. Παπανδρέου, και χρειάστηκε την περασμένη εβδομάδα να γίνει κοινή σύσκεψη υπό τον πρωθυπουργό για να βρεθεί κάποια λύση, στην οποία η κ. Παπανδρέου επανέλαβε την πλήρη αντίθεσή της να υπογράψει τέτοια «ρύθμιση», ο κ. Σημίτης συμφώνησε με την υπουργό Εσωτερικών και Δημόσιας Διοίκησης και ο κ. Παπαντωνίου… έμεινε μόνος κι έρημος να διαμαρτύρεται «και τώρα τι θα κάνω εγώ που… έχω συμφωνήσει;», και το πράγμα έχει μείνει ακριβώς εδώ, στο αδιέξοδο δηλαδή με τους εφοριακούς να επιμένουν ότι «ή παίρνουμε τα χρήματα ή κλείνουμε εφορίες!», τον υπουργό Οικονομικών να παθαίνει… σύγκρυο με την προοπτική να σταματήσει και η μικρή εισροή δημοσίων εσόδων, την κ. Παπανδρέου να λέει «ας μη συμφωνούσες πριν συνεννοηθούμε!» και τον πρωθυπουργό να… ασχολείται με το συνέδριο!
Τώρα, εδώ που τα λέμε, αυτό το κολοσσιαίο ποσό του συσσωρευμένου από το 1992 «πριμ παραγωγικότητος» των εφοριακών, είναι και ελαφρώς άδικο να το εισπράξουν οι πράγματι τυπικά δικαιούχοι του, αφού είναι ηλίου φαεινότερον ότι η αύξηση των δημοσίων εσόδων τα δύο – τρία προηγούμενα χρόνια δεν προήλθε τόσο στην αυξημένη παραγωγικότητά τους (αν οφειλόταν εξ αρχής σε αυτήν, αμφιβάλλει κανείς ότι θα είχαν διεκδικήσει την καταβολή του πολύ… νωρίτερα;) όσο σε εντελώς συγκυριακούς λόγους, σαν αυτούς που προαναφέραμε. Οι συμφωνίες, όμως, σε ένα ευνοούμενο κράτος, πρέπει να τηρούνται και υπήρχε τρόπος να τηρηθούν, πολύ πιο «βολικός» και λιγότερο δαπανηρός, τον οποίο είναι απορίας άξιον γιατί δεν το σκέφθηκαν κάποιοι από τους συμβούλους του κ. υπουργού Οικονομικών…
Θα μπορούσε, λόγου χάριν, να συμφωνήσει ο κ. Παπαντωνίου αυτά τα 90 δισ. να τα δώσει -στους εφοριακούς υπαλλήλους και μόνο!- υπό μορφήν «χαρτιών» του Δημοσίου (ομόλογα κ.λπ.) εξοφλητέα έπειτα από κάμποσα χρόνια, που δεν αποκλείεται η οικονομική κατάσταση να έχει βελτιωθεί! Προς τι ένα «εφ’ άπαξ» ποσό, να το μετατρέψεις σε… τακτικό μηνιαίο επίδομα (και δη για όλους τους υπαλλήλους του υπουργείου Οικονομικών – διάολε, επιτέλους ακόμη δεν βρισκόμαστε σε… προεκλογική περίοδο!), το οποίο κυμαίνεται από τις 140.000 μέχρι τις… 380.000, και που αν υπολογίσει κανείς σε 4-5 χρόνια σε τι συνολικό ποσό δαπάνης θα φθάσει, θα δει ότι είναι απείρως μεγαλύτερο από τα αρχικώς διεκδικούμενα 90 δισ. πέραν των πρόσθετων κινδύνων που επεκαλέσθη λογικώς η κ. Παπανδρέου, ότι ένα επίδομα που δίνεται σε μια κατηγορία δημοσίων υπαλλήλων, πέραν του «ότι χαλάει» το υποτιθέμενο «ενιαίο μισθολόγιο», αργά ή γρήγορα θα αποτελέσει διεκδικητική βάση και για τους υπόλοιπους δημοσίους υπαλλήλους!
Είναι να απορεί κανείς με τέτοια μυαλά που υπάρχουν στους (κατά καιρούς – για να ‘μαστε δίκαιοι, γιατί τέτοια φαινόμενα κακοδιαχείρισης και έλλειψης κοινού νου δεν απαντώνται μόνο σε τούτη την κυβέρνηση τούτου του κόμματος, δυστυχώς…) υπεύθυνους πολιτικούς ταγούς μας, και το πώς… υπάρχουμε ακόμη και στοιχειωδώς λειτουργούμε ως «οργανωμένο» κράτος! Για να μην αρχίσουμε να σκεφτόμαστε πώς είναι δυνατόν τα μέλη μιας και της αυτής κυβέρνησης, και δη τα τυπικώς «συναρμόδια», να λειτουργούν κατά τέτοιο… αναρχοαυτόνομο τρόπο, με αποτέλεσμα η απόφαση του ενός (για να λύσει ένα συγκεκριμένο πρόβλημά «του» – που φυσικά είναι συνολικότερο πρόβλημα της κυβέρνησης!) να προσκρούει στην πολιτική του άλλου και γενικότερα στην όλη κυβερνητική πολιτική…
Προβλήματα διγλωσσίας είχαμε στο παρελθόν (και σήμερα έχουμε, αλλά σε μικρότερο βαθμό…) στο κρίσιμο ζήτημα των εθνικών θεμάτων, μεταξύ υπουργείου Εξωτερικών από τη μια και υπουργείου Εθνικής Αμυνας από την άλλη, αλλά και τώρα πάλι, με αφορμή το χάος με τους γιατρούς του ΙΚΑ, ο μεν υπουργός Υγείας να λέει στους γιατρούς «αρχίστε εσείς την κουβέντα με το υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων (υπεύθυνο για το ΙΚΑ) για τη μονιμοποίησή σας, και… μετά βλέπουμε -αλλά εγώ είμαι αντίθετος με τη μονιμοποίηση και δεν τη δέχομαι!»- εμ τότε, τι νόημα έχει η… παραπομπή του προβλήματος σε έναν διάλογο, μετά τον οποίο εκ προοιμίου είναι γνωστό ότι ένας συναρμόδιος θα προβάλει βέτο σε ενδεχόμενο θετικό και κοινά αποδεκτό αποτέλεσμα;
Οι δυνάμεις αυτές δεν ήταν δυνατόν να μην αντιδρούν σε οικονομικοκοινωνικές πολιτικές που, στο πλαίσιο της συμμετοχής στην ΟΝΕ δεν μπορούσαν να μην είναι σκληρές για τις ασθενέστερες τάξεις. Πόσο μάλλον, που η ηγεσία του K. Σημίτη άσκησε και διαχειρίσθηκε αυτές τις πολιτικές στεγνά, ψυχρά και χωρίς δημιουργική φαντασία, εκεί όπου μπορούσε να κινηθεί πιο ευέλικτα.