Ετσι είναι αν έτσι τους αρέσει
Προϋπολογισμός με «μαύρες τρύπες»; Λειψυδρία στη Θεσσαλία, στα νησιά του Αιγαίου και αλλού; Ανεργία αθεράπευτη; Το Χρηματιστήριο στον βυθό; Λυπημένες οι αγορές; Δημόσια εκπαίδευση σε παραζάλη; Χαμηλή παραγωγικότητα; Στον χώρο των ιδεών το Εθνικό Κτηματολόγιο; Ασθένειες στο σύστημα. δημόσιας υγείας; Πνίγεται στο «νέφος» η Αθήνα; Τσιμέντο η αττική γη, στον βωμό της ολυμπιακής ιδέας του 2004; Απώλειες εισοδήματος μισθωτών και συνταξιούχων; Καθυστερημένες, γεμάτες προβλήματα οι «ακριτικές» περιοχές; Διαφθορά στη δημόσια διοίκηση; «Διαπλεκόμενα» μικρά, μεσαία και μεγάλα;
Ετσι έχουν τα πράγματα. Αλλά γι’ αυτό ακριβώς η πολιτική ηγεσία μας αποφάσισε να επισπεύσει το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ και να ασχοληθεί με την «επιβεβαίωση» του προέδρου του κόμματος διά των ψήφων του σκληρού πυρήνα της οργανωμένης βάσης του. Διότι με τα συσσωρευμένα δυσάρεστα προβλήματα η νωθρή πολιτική ηγεσία άκρη δεν μπορεί να βρει, όμως ένα κομματικό συνέδριο, έ, αυτό μπορεί να είναι κάτι εκνευριστικό για τον αρχηγό, αλλά ως πρόβλημα είναι στα μέτρα της.
Οπως διαβεβαιώνουν φίλοι και στενοί συνεργάτες του, ο πρωθυπουργός δεν πρόκειται να υποστεί κάποια σοβαρή ζημία στο συνέδριο του κόμματος, αφού όλα σχεδόν τα ηγετικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ τον στηρίζουν και θεωρείται, κατά τις πηγές, αυτές μάλλον απίθανο να αλλάξουν τα συνεδριακά «κουκκιά» τις εσωκομματικές «ισορροπίες» που διαμορφώθηκαν το 1999. Προς τι, λοιπόν, η επίσπευση του συνεδρίου, αν έτσι εκτιμούν τα πράγματα οι καλοί φίλοι και οι στενοί συνεργάτες του πρωθυπουργού;
Η απάντηση που δίδεται σ’ αυτό το ερώτημα από τους ίδιους κύκλους είναι ότι: εφόσον ο αρχηγός έρθει σε «συνεννόηση» με τους «επώνυμους» της εσωκομματικής αντιπολίτευσης (τι σημαίνει πολιτικά αυτή η «συνεννόηση» δεν εξηγείται ακόμη) και εφόσον θα προβληθεί από το συνέδριο μια «σύνθεση» (χωρίς, όμως, αλλαγή της πολιτικής του πρωθυπουργού), τότε με το συνέδριο να προβάλλεται ως μείζον «κοινωνικό» γεγονός (όπου ΠΑΣΟΚ = ελληνική κοινωνία, γενικώς) το όλο «κλίμα» θα αλλάξει και ο κ. K. Σημίτης με νέα δύναμη και ενισχυμένο ηθικό θα εγκαινιάσει μια «νέα πολιτική περίοδο», ασκώντας τις πολιτικές… που ασκεί (και θέλει) να ασκεί σήμερα!
Ενωτικό, εφόσον…
Ολα αυτά τα τόσο ενδιαφέροντα θα συμβούν, υποτίθεται εφόσον δεν πάνε προσυνεδριακώς άσχημα τα πράγματα και το συνέδριο δεν γίνει τελικώς «συγκρουσιακό».
Ο πρωθυπουργός δεν το θέλει, λένε αυτό, διότι η ειλικρινής διάθεσή του είναι απολύτως «ενωτική». Είναι «ενωτική» φτάνει να μην συνεχίσουν να εμποδίζουν τη δουλειά του οι εκπρόσωποι «οινονομικών συμφερόντων» (σίγουρα όχι των μεγάλων, υποθέτουμε) και «συντεχνιών» και γενικώς όλων των δυνάμεων της «οπισθοδρόμησης».
Με τη λογική αυτή, «ενωτικό» θα ήταν δηλαδή στο συνέδριο μόνο ό,τι θα έκανε αποδεκτή τη γραμμή του κ. K. Σημίτη. Διότι για «σύνθεση» δεν μπορεί να γίνεται λόγος, εφόσον ξεκάθαρα ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ εκτιμά ως απολύτως ορθή την έως τώρα ασκούμενη πολιτική του και εφόσον θεωρεί ότι οι αντιδράσεις που συναντά σ’ αυτές τις πολιτικές του οφείλονται μόνο σε εμπόδια που προβάλλουν «οικονομικά συμφέροντα» και «συντεχνίες».
Εναντίον ποίου;
Ο κ. K. Σημίτης εμφανίζεται πάντοτε να μην θέλει να αποδεχθεί ότι οι «αναχρονιστές» και οι «συντεχνίες» βρίσκονται και στο δικό του κόμμα, αφού είναι το ΠΑΣΟΚ (δικό του όσο και των επικριτών του) που με τις λαϊκιστικές πολιτικές πολλών ετών (και με υπουργό τον νυν πρωθυπουργό) δημιούργησε και στήριξε.
Οι δυνάμεις αυτές δεν ήταν δυνατόν να μην αντιδρούν σε οικονομικοκοινωνικές πολιτικές που, στο πλαίσιο της συμμετοχής στην ΟΝΕ δεν μπορούσαν να μην είναι σκληρές για τις ασθενέστερες τάξεις. Πόσο μάλλον, που η ηγεσία του K. Σημίτη άσκησε και διαχειρίσθηκε αυτές τις πολιτικές στεγνά, ψυχρά και χωρίς δημιουργική φαντασία, εκεί όπου μπορούσε να κινηθεί πιο ευέλικτα.
Οταν σήμερα μιλάει ο πρωθυπουργός για μια πολιτική «αντεπίθεση» εναντίον ποιων εκτιμά ότι θα πρέπει να την εξαπολύσει;
Εναντίον της αξιωματικής αντιπολίτευσης εννοεί ότι θα «αντεπιτεθεί» η ηγεσία, λένε οι πιστοί «εκσυγχρονιστές». Αλλά, αν είναι έτσι, χρειαζόταν να κάνει… συνέδριο του ΠΑΣΟΚ και να αναμετρηθεί με την εσωκομματική αντιπολίτευσή του; Αν είναι η «Δεξιά» ο αντίπαλος προς τι η μάχη με τους «κομματικούς» του κ. Τσοχατζόπουλου και τους αντισημιτικούς «συντρόφους»; ‘Η μήπως είναι η Νέα Δημοκρατία αυτή που στέρησε από τον κ. Σημίτη τη δύναμη που του χρειαζόταν για να κάνει έναν ανασχηματισμό;
Με ψήφους…
Θέλει ο πρωθυπουργός, όπως υποστηρίζουν οι φίλοι του, να αποτελέσει το συνέδριο και «πολιτικό γεγονός» για τη χώρα. Αλλά, αν η ηγεσία δεν προτίθεται να παραγάγει μέσα από ουσιαστικό διάλογο νέα πολιτική, είτε με αλλαγές ή ενδιαφέρουσες παραλλαγές της σήμερα ασκούμενης (ή ως πρόθεσης, υφιστάμενης) ποιο μπορεί να είναι το «πολιτικό γεγονός»; Οτι το συνέδριο θα εξακολουθήσει να αναγνωρίζει ως αρχηγό του ΠΑΣΟΚ τον κ. Σημίτη; Οτι ο πρωθυπουργός θα μπορέσει (επιτέλους) μετά το συνέδριο να κάνει ανασχηματισμό, θα είναι μήπως το παραχθέν από το συνέδριο «πολιτικό γεγονός»; Ή μήπως θα είναι οι ψήφοι των συνέδρων το πολιτικό μέσον με το οποίο ο κ. Σημίτης θα πετύχει την «ολόπλευρη ενδυνάμωση της διεθνούς θέσεως της χώρας» (!), όπως το είπε στην Κεντρική Επιτροπή προχθές, αναφερόμενος στους στόχους της κυβέρνησής του;
Χανόμαστε
και ανατριχιάζουμε
Πολλά και διάφορα (και όλα γενικόλογα) ειπώθηκαν στην Κεντρική Επιτροπή του ΠΑΣΟΚ. Για το πρόβλημα που στα αλήθεια ταλαιπωρεί το κόμμα, πάντως, είπε άκρως ρεαλιστικά η κ. Τόνια Αντωνίου: «’Η συλλαμβάνουμε τα μηνύματα της εποχής και παραμένουμε πρωταγωνιστές ή χάνουμε και χανόμαστε».
Οντως, αυτό το τελευταίο είναι το ζήτημα.
(Εκεί που πολλοί «σύντροφοι»μπερδεύονται είναι η σύλληψη των «μηνυμάτων».)
Μας άρεσε και ο κ. Γ. Πασχαλίδης, που ζήτησε να είναι το «μήνυμα» του συνεδρίου «ισχυρό και πλειοψηφικό ΠΑΣΟΚ» (και όχι αδύναμο και μειοψηφικό). Αλλά, πάντως, ομολογούμε ότι δεν ανατριχιάσαμε, όταν ο συμπαθής υπουργός ανέφερε πως είναι «ανατριχιαστικό»να λέει κανείς «ναι στον Σημίτη χωρίς εκσυγχρονιστές».
(Αυτό δεν σημαίνει, βεβαίως, ότι δεν σεβόμαστε όσους ανατριχιάζουν σκεπτόμενοι ένα τέτοιο ενδεχόμενο.)
ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ
κ. K. Σημ., πρ.: Τι συντεχνία κι αυτές οι αγορές, να μη λένε να σας εμπιστευθούν. Αταλάντευτε! Σε τι κόσμο ζούμε, επιτέλους;
κ. Γιάννο Παπ.: Καλά, εσάς δεν σας εμπιστεύθηκαν ποτέ ιδιαιτέρως. Απλώς, σας είχε καρφωθεί αυτή η ιδέα εκείνο το ωραίο καλοκαίρι.
κ. Ακη Τσοχ.: Εσάς δεν γνωρίζω αν σας εμπιστεύονται οι αγορές. Θα ρωτήσω πάντως και θα σας ενημερώσω σχετικώς. Καλημέρα σας, Κοινωνικέ μας.
κ. K. Σκανδαλίδη, γρ. ΠΑΣΟΚ: Χρειάζεται, λέτε, «ανακατανομή πολιτικού προσωπικού»; Κοιτάξτε, αν πρόκειται να εμπιστευθούν οι αγορές τα νέα πρόσωπα, τότε εντάξει, χαλάλι το μπάχαλο.
κ. Ευάγγελο Βενιζ.: Πώς το είπατε αυτό; «Την εξουσία ή την ασκείς ή την εγκαταλείπεις»; Καλά, μιλάμε για ΤΗ φοβερή σκέψη. Μεγάλε!
κ. Θ. Πάγκαλο: Παρντόν, αλλά πότε ακριβώς χάθηκε, πιστεύετε, η «χαμένη πολιτική ωριμότητα» του κόμματος στην οποίαν αναφερθήκατε; Ευχαριστώ.
κ.κ. αναγνώστες: Παρ’ όλα αυτά, μπορείτε να είστε βέβαιοι, αγαπητοί μας, ότι σύντομα όλα τα μεγάλα προβλήματα της χώρας θα λυθούν κατά τον καλύτερο τρόπο. Πώς το ξέρουμε; Ε, έχουμε κι εμείς τις πληροφορίες μας.
(Καλοκαίρι έχουμε, ζέστη έχουμε, μια κάποια ελαφρότητα από μέρους μας συγχωρείται, νομίζουμε.)