Πανηγυρικά έλαβε, λοιπόν, ο πρωθυπουργός K. Σημίτης την «καθαρή εντολή» που ζήτησε από το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, το οποίο είχε υποχρεωθεί να επισπεύσει προκειμένου να αντιμετωπίσει το διογκούμενο, την άνοιξη, κύμα εσωκομματικής αμφισβητήσεως. Καθώς πέτυχε, μάλιστα -βοηθούσης τα μέγιστα και της ταραγμένης διεθνούς καταστάσεως- ποσοστό επανεκλογής αισθητά υψηλότερο εκείνου του 1999, ο κ. Σημίτης κατήγαγε συντριπτική νίκη επί της ενδοπασοκικής αντιπολιτεύσεως.
Διά της εκβάσεως αυτής, η κοινή γνώμη δικαιούται να προσδοκά ότι θα παύσει πλέον ο πρωθυπουργός να προβάλλει, αμέσως ή εμμέσως, την ούτως ή άλλως άκρως αμφιλεγόμενη δικαιολογία, πως η εσωκομματική αντιπολίτευση του ΠΑΣΟΚ παρεμποδίζει την παραγωγή επαρκούς ποιότητος και ποσότητος κυβερνητικού έργου. Καθήκον του πρωθυπουργού και προέδρου του κυβερνώντος κόμματος είναι να ρυθμίζει έτσι τα του οίκου του ΠΑΣΟΚ, ώστε ο ίδιος και η κυβέρνησή του να είναι σε θέση να υλοποιούν το πρόγραμμα για το οποίο ο ελληνικός λαός τους έδωσε εντολή μέσω της ετυμηγορίας του, τον Απρίλιο του 2000.
Εν πάση περιπτώσει, η εσωκομματική παντοδυναμία του κ. Σημίτη αίρει έναν παράγοντα που ο ίδιος θεωρούσε ανασχετικό. Αυτό που ζήτησε το πήρε ο κ. Σημίτης, επομένως τώρα κρίνεται ο ίδιος και η πολιτική του. Απερίσπαστος και πανίσχυρος στο κόμμα του, πρέπει να δείξει στους πολίτες ποια ήταν αυτά τα πράγματα που ήθελε να κάνει, αλλά τον παρεμπόδιζε η ενδοπασοκική αντιπολίτευση.
Μια αντιπολίτευση, ειρήσθω εν παρόδω, η οποία διά της θεαματικής συνθηκολογήσεώς της στο συνέδριο, απέδειξε περιτράνως ότι τα αίτια της κριτικής της δεν εκπορεύοντο από πολιτικές διαφορές -διότι αν κάποιος διαφωνεί επί της ουσίας, υπερασπίζει μέχρι τέλους τις απόψεις του- αλλά υπηρετούσαν άλλα κίνητρα, πρωτίστως προσωπικών φιλοδοξιών οι οποίες δεν ευδοκίμησαν.
Το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ ανήκει πλέον στο παρελθόν. Ο πρωθυπουργός δεν διαθέτει πολύ μεγάλα χρονικά περιθώρια, καθώς έχει ήδη παρέλθει σχεδόν το ήμισυ της κυβερνητικής θητείας με δυσανάλογα πτωχή συγκομιδή έργου. Οι ανάγκες επιταχύνσεως του κυβερνητικού βηματισμού είναι κάτι παραπάνω από επιτακτικές, ενώ το διεθνές περιβάλλον συγχύσεως και ανησυχίας δεν είναι βεβαίως το πλέον ιδανικό.
Η διά περιπάτου κατίσχυση του πρωθυπουργού επί των εσωκομματικών του αντιπάλων δεν θα πρέπει να τον οδηγήσει σε υποτίμηση της δυσκολίας των προβλημάτων και των προκλήσεων. Ας μη λησμονεί ότι ανεπάρκειες και σφάλματα της κυβερνήσεως, τα οποία κλόνισαν τις σχέσεις της με ευρύτατα κοινωνικά στρώματα, αποτέλεσαν άλλωστε τον παράγοντα αναθαρρήσεως της μέχρι τότε σχεδόν ανυπάρκτου και οπωσδήποτε ακινδύνου εσωκομματικής αντιπολιτεύσεως.