Παλιά πατέντα η συγχώνευση, καταξιωμένη δεν την επινόησαν οι τραπεζικοί. Με μια συγχώνευση άρχισαν όλα άλλωστε, από τον καιρό που η γη ην αόρατος και ακατασκεύαστος, όταν συγχωνεύτηκε το τίποτε με το μηδέν (ή το παν με το όλον, δεν διαφέρει και πολύ) κι έγινε ο κόσμος αλήθεια, αξίζει να συνεχίζουμε να λέμε κόσμο τον χαοτικά απορρυθμισμένο κόσμο μας; Αλλά και οι αυτοκρατορίες ανέκαθεν με τη μέθοδο της συγχώνευσης σχηματίζονταν, μόνο που τους έδιναν (και τους δίνουν) το όνομα «συμμαχία», για να εξευγενίζεται η ωμότητα. Συγχώνευση υπό την Αθήνα η Αθηναϊκή Συμμαχία. Συγχώνευση υπό τη Μόσχα η Ενωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών. Συγχώνευση υπό τις Ηνωμένες Πολιτείες το ΝΑΤΟ. Συγχώνευση υπό την εντέλει νικήτρια Γερμανία η Ευρωπαϊκή Ενωση. Ποιος μπορεί να γίνει δεινόσαυρος αν δεν συν-χωνεύσει όλη την πανίδα της επικράτειάς του αλλά και τη γειτονική, προς όλα τα σημεία του ορίζοντα;
Στα καθ’ ημάς, η συγχώνευση ήταν του ποδοσφαιρικού συρμού όταν κάποια ομάδα έπαιρνε τον κατήφορο και κατρακύλαγε στις κατηγορίες, τιμωρημένη βαρύτατα επειδή οι οπαδοί της εισέβαλλαν στο γήπεδο και παρέδιδαν δωρεάν σωφρονιστικά μαθήματα στον «πληρωμένο» διαιτητή». Τότε οι ξύπνιοι παράγοντες συγχώνευαν την ομάδα τους με μια τριτοκλασάτη, άλλαζαν όνομα και ιδού και πάλι στο προσκήνιο οι τιμωρημένοι, εξαγνισμένοι, για να μην πηγαίνουν χαμένες και οι επιδοτήσεις του πάντοτε φιλάθλου κράτους. Συγχώνευση είχαμε βέβαια και με τον «Καποδίστρια», οπότε ο χάρτης της χώρας στρώθηκε το τραπέζι των επιχειρήσεων και κόπηκε σε δήμους από γραφειοκράτες που, «λόγω φόρτου εργασίας», δεν μπήκαν ποτέ στον κόπο να πάνε να δουν τι ακριβώς διέλυαν για να το «ενοποιήσουν», να το «συγχωνεύσουν».
Χρήσιμο θα ήταν πάντως να επεκταθεί η μηχανή της συγχώνευσης και σε άλλες περιοχές, πλην της οικονομικής. Αίφνης, δεν θα ήταν άστοχη ιδέα να συγχωνευτούν σε ένα τα δοκάρια της εστίας του Ολυμπιακού, ώστε η μπάλα να βγαίνει πάντοτε άουτ όταν σουτάρουν οι αγενείς αντίπαλοί του να συγχωνευτεί η Αθήνα με τη Θεσσαλονίκη και το Ηράκλειο σε πατριαρχικό δήμο, ώστε να βρει επιτέλους ταιριαστό αξίωμα ο νυν δήμαρχος να συγχωνευτεί ο Συνασπισμός με τον Συνασπισμό, οι «εκσυγχρονιστές» με τον εκσυγχρονισμό, η Εκκλησία με τη μεταφυσική, οι τραγουδιστικές φίρμες με τη στοιχειωδώς αξιοπρεπή φωνή, οι βουλευτές με το «χρέος» τους, οι λογοτέχνες με την καθαυτό δουλειά τους (που είναι, καθώς θρυλείται, η τέχνη του λόγου, κι όχι η τεχνική των δημοσίων σχέσεων) και οι δημοσιογράφοι με την έρμη τη δεοντολογία, που αποθεώνεται στα καθεβραδινά δελτία, ιδίως αφότου αποφάσισαν να «σοβαρέψουν» τέλος (τέλος;) να «συγχωνευτεί» η συμπεριφορά του καθενός μας με τις απόψεις του, κι όχι να λατρεύουμε φανατικά ό,τι ελεεινολογούμε.
Τα κριτήρια, λοιπόν τα οποία, στις διαδικασίες κρίσης, πολύ απέχουν από την ένταξη κάθε έργου στην ιστορική εξέλιξη της λογοτεχνίας, του κινηματογράφου, του θεάτρου. Και πώς θα ήταν δυνατόν, αφού η κρίση γίνεται «εν θερμώ»; Εν τη γενέσει σχεδόν του κάθε έργου. Χωρίς τον χρόνο που απαιτείται να δοκιμαστεί, να απορριφθεί το έργο, να ξανακοιταχθεί αργότερα από το ίδιο κοινό, να συνομιλήσει με κοινωνικές συμπεριφορές, να συνδεθεί με προσωπικές διαδρομές.